the alpha's mate [Nederlandse versie]

8.

POV ASH

Met een boek op mijn schoot zit ik in het gras langs het meertje. De rustgevende geluiden van de tuin zorgen ervoor dat de zenuwen onderdrukt worden. Ik kreeg geen hap naar binnen vanmorgen en vanmiddag ook al niet. De bediendes hebben me een paar crackers gegeven, maar die liggen onaangetast langs me.

Ik had Amira nog gebeld om mijn zorgen en zenuwen mee te delen. Ze probeerde me gerust te stellen, maar zonder succes. Ze had me ook nog vertelt over het weekendje weg dat ze geregeld heeft met een paar vriendinnen. Ze kijkt er erg naar uit en ik ben blij voor haar. Ze verdient wat rust van alle gekte. Daarna hadden we afscheid genomen.

Er is niemand in de tuin. Enkel de vogeltjes in de bomen en de vissen in het meer. Zo nu en dan ontdek ik een eekhoorn. Ik vraag me af of Zelos geen huisdieren heeft. Het zou dit soort dagen althans minder eenzaam maken. Hij is de hele dag weg. Ik sla een blad om in mijn boek, maar de woorden komen niet meer binnen. Mijn gedachten dwalen steeds af naar gisteravond. Het was geweldig, ik had niet verwacht zoveel plezier te kunnen hebben met de alpha. Over een uur is Zelos terug van zijn werk en daarna zal ik zijn ouders ontmoeten. Ik moet al bijna overgeven bij het idee.

Ik herinner me de vorige alfa nog goed. Hij was erg streng. De regels zijn zwaar versoepeld sinds dat Zelos bovenaan staat. Er gaan roddels rond dat zijn vader zeer teleurgesteld is. Onze vorige Luna heeft nooit veel macht tot zich gehad. Ik herinner me haar gezicht niet eens meer. Zelos zijn vader was erg beschermend over haar. Ze mocht het huis meestal niet eens uit. Ik hoop dat Zelos niet zo zal zijn.

Als het vijf uur is zit ik alweer in onze kamer te wachten op Zelos. De minuten kruipen voorbij. Als het tien minuten later is ben ik bang dat hij nooit zal komen. Na nog twee lange minuten vliegt de deur open. Hij komt hijgend binnengelopen. 'Sorry, de vergadering liep uit.' Ik sta opgelucht op. Mijn handen trillen van de zenuwen. Ik geef hem een ongemakkelijk lachje.

Hij merkt het meteen op en vraagt of ik oké ben. Ik knik. Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Ik heb gehoord dat je niks hebt gegeten vandaag.' Zijn blikt glijdt over me heen. Ik verplaats me nerveus van het ene been op het andere. 'Ik was misselijk.' Leg ik uit.

Zelos loopt de inloopkast in. Ik volg hem met een onzekere tred. 'Ga je nu kunnen eten?' Zijn stem klinkt raar. Ik weet niet goed wat ik moet opmaken uit zijn toon. 'Ik denk van wel.' Hij begint zijn kleren te doorzoeken. 'Ik heb een kostuum voor je laten maken.' Al mijn zin voor dit etentje zakt me al in de schoenen. Ik haat kostuums, ze zijn zo saai. Tot mijn verbazing trekt hij een lichtblauwe setje uit het rek. 'Ik dacht dat deze kleur je wel leuk zou staan.' Hij houdt het voor mijn lichaam en knikt goedkeurend. 'Ga het maar passen. Ik zal me hier omkleden.' Ik neem de kleding van hem aan. De stof is zijdezacht.

In de badkamer kleed ik me om. Het pak zit me als gegoten. Ik bekijk mezelf voor enkele minuten in de spiegel. Het beeld bevalt me wel. Dat had ik nog nooit echt van mezelf gedacht. Ik loop terug de kamer in. Zelos staat klaar bij de deur. Hij draagt een rood pak. Mijn mond valt bijna open door het aanzicht. Ik moet moeite doen om niet te gaan kwijlen. Hij is erg sexy.

'Ben je er klaar voor?' Hij steekt voorzichtig zijn arm naar me uit. Ik twijfel eventjes, maar steek dan mijn arm door de zijne. Het voelt een beetje onwennig. We wandelen zo samen naar de eetkamer. Een bediende staat ons op te wachten. Ze strijkt haar jurk glad en loopt naar ons toe. Haar gezicht is vuurrood, een paar zweetdruppeltjes dwarrelen langs haar voorhoofd naar beneden. 'Uw ouders zijn al aanwezig, meneer.'

Zelos laat me langzaam los en legt zijn hand op mijn rug. Een schok gaat door mijn lichaam heen van het gebaar. Ik voel lichte vlinders opkomen in mijn buik. Hij duwt me zachtjes naar voren. In de eetkamer zitten Zelos zijn ouders. Ze zitten beide loodrecht op hun stoel. Zijn moeder heeft haar blik gericht op het tafelblad. Zijn vader staart ons met twee donkere ogen aan.

Zelos stopt aan het hoofd van de tafel. Ik verwacht dat zijn ouders zouden opstaan, maar ze blijven koppig zitten. Ik hoor Zelos diep zuchten langs me. Hij wijst me een stoel aan. Ik ga stijfjes tegenover zijn moeder zitten. Ze kijk verbaasd op van het geluid. 'Hallo.' Ze geeft me een warme glimlach. Onze oude Luna is erg mooi. Haar gezicht heeft zachte contouren, haar lippen zijn rozig en ze heeft lang bruin haar. Ik kan me nog steeds niet herinneren of ik haar gezicht ooit gezien heb. Dan vallen me haar ogen op. Ze zijn zo bleek, dat ze bijna wit zijn. Ze is blind.

Ik begroet haar beleefd terug. Zelos neemt plaats langs me. Hij kijkt slikkend naar zijn vader die zijn blik niet beantwoord. In plaats daarvan zit hij mij aan te staren. Ik kijk hem terug aan, denkend dat hij iets zal zeggen. Zelos lijkt erg veel op zijn vader. Als zijn vader niks zegt wend ik mijn blik af.

Het voorgerecht wordt geserveerd door de bedienden. Het is pompoensoep. Ik wacht tot de rest begint te eten. Zelos zijn moeder zoekt haar lepel en stopt een hap in haar mond. Ze maakt een tevreden geluid. 'Dit is lekker.' Ze neemt weer een tweede hap. Ik begin ook te eten net zoals Zelos. Enkel zijn vader laat de soep onaangetast.

'Wat is dit.' Spreekt hij uit. De alfa kijkt onmiddellijk in de ogen van zijn ouder. 'Wat bedoelt u?' Vraagt hij. 'Is dit je mate?' Dusan, zijn vader, verheft lichtelijk zijn stem. Ik verslik me in mijn soep. Kuchend neem ik een slok water.

Zelos zijn zenuwachtige houding veranderd. Zijn hele lichaam lijkt op te spannen. Hij kijkt zijn vader uitdagend aan. 'Hebt u daar problemen mee?' Hij zag dit duidelijk aankomen. De oude Luna, Viatrix, richt haar blik op haar man. 'Het is een jongen.' Roept hij. Er heerst een immense spanning tussen de twee. 'En?' Zelos klemt zijn tanden op elkaar. Ik hoor ze bijna knarsen. Dusan zucht zwaar. 'Ik had verwacht dat je me hierin niet zou teleurstellen.' Zegt hij dan. Viatrix besluit ertussen te komen. Ze lacht ongemakkelijk, 'We zijn nog maar aan het voorgerecht, alsjeblieft.' Daarna eet iedereen zijn soep in stilte op.

Na het voorgerecht worden de borden opgehaald en het hoofdgerecht geserveerd. Er is een speciale vegetarische optie voor me klaargemaakt. Dusan heeft het meteen opgemerkt. Hij geeft mijn bord een afkeurende blik. Viatrix blijkt de afkeuring van haar man te ruiken. 'Wat is je naam, lieverd?' Vraagt ze en verbreekt daarmee de pijnlijke stilte. 'Mijn naam is Ash, mevrouw.'

Dusan laat een verbitterde lach horen. 'Is je vader Reagan?' Ik knik beduusd. Hoe kan hij mijn naam zo makkelijk herkennen? 'Ik heb veel over je gehoord van je vader. Wat een schande dat je geboren bent zonder reuk. Het komt je wel perfect uit he? Om de mate te zijn van mijn zoon. Daarmee bereik je misschien nog iets in je leven.' Ik stop in mijn handelingen. Het lijkt alsof er een mes door mij heen gaat. Het is niet de eerste keer dat ik dit hoor, maar om het te horen van de oude alfa?

Viatrix slaat een geschrokken kreet. 'Dusan! Hoe kun je zoiets zeggen?' Ze kijkt hem kwaad aan. 'Ben je soms vergeten dat ik blind ben?' Ze snuift verontwaardigd naar haar man. Dusan kijkt haar even geschrokken terug aan. Ze staat op en loopt de kamer uit. Zelos kijkt zijn vader woedend aan. Nog even en er komt stoom uit zijn oren. 'Je kan nu wel gaan vader.' Als zijn vader protesteert begint Zelos te schreeuwen dat hij moet gaan. Dusan begint onmiddellijk terug te roepen. Ze staan beide op en ik ben even bang dat ze elkaar ten lijve zullen gaan.

'Je bent een teleurstelling, Zelos. Ik had veel beter van je verwacht.' Dan draait hij zich om en vertrekt alsof er nooit iets is gebeurt. 'Moeder blijft hier vannacht.' Gilt zijn zoon hem nog na. Olivier komt verschrikt de kamer in gerend. 'Wat is er gebeurt?!' Zelos schud zijn hoofd en rent langs hem heen.

Wat een gezellig etentje.