the alpha's mate [Nederlandse versie]

11.

A/N: Hier is dan eindelijk het hoofdstuk. Hij stond al die tijd klaar, maar ik had het super druk en was wattpad even helemaal vergeten.

Ik heb me net klaargemaakt in onze kamer als ik met een brede glimlach ik naar buiten de gang op loop. Ik heb casual kleren aangedaan die gemakkelijk zitten. Zelos zei dat er geen speciale dresscode was voor wat hij voor ons gepland heeft. Gelukkig maar, ik heb geen zin in chic gedoe. 

Ik wandel door de gangen op weg naar de trappen als ik opeens haar zie. Het is dezelfde mevrouw als toen in de muziekkamer. Wat doet zij hier? Haar ogen ontmoeten meteen de mijne. Ze beent boos op me af. Ik heb het gevoel dat ik me zou moeten omdraaien en wegrennen, maar in plaats daarvan blijf ik stokstijf staan. 

'Ben je hier nog steeds?' Gilt ze in mijn gezicht. Ik frons boos mijn wenkbrauwen. Wie denkt ze wel niet dat ze is? 'Ja, natuurlijk ben ik hier nog steeds. Ik ben de alfa zijn mate. Ik woon hier.' Herinner ik haar. Ze puft woest haar adem uit in mijn gezicht. Nog even en er komt rook uit haar oren. 'Ik dacht dat we dit gesprek al gehad hadden?' Roept ze verder. Ik haal mijn schouders op. 'Ik denk dat jij je dingen verbeeldt.' Bits ik terug. Ze schreeuwt verontwaardigd en slaat haar armen over elkaar. 

Dan verschijnt Zelos op de gang. 'Hey, Ash waar bleef j..' Hij stopt midden in zijn zin als hij haar ziet. Er lijkt een schaduw te vallen over zijn gezicht. De vrouw draait zich sierlijk om. Haar haar vliegt in mijn gezicht. Ik veeg het agressief uit mijn mond. 'Zelos!' Roept ze haar stem plots poeslief. Ze gooit haar armen in de lucht en loopt naar hem toe. 

Zelos duwt haar meteen opzij zodra ze bij hem is. 'Circe, wat doe je hier?' Bromt hij uit. Ze kijkt verrast naar hem. 'Uh, ik kom je bezoeken?' Piept ze. 'Waarom?' Het lijkt wel alsof ze steeds meer in elkaar krimpt. Circe kijkt naar hem op met een verlangende blik. 'Zelos! Je..Ik..Wie is dat?' Stamelt ze. 'Mijn mate.' 

Zelos loopt naar mij toe en slaat zijn arm om mijn zijde. Ik slik bij het gebaar. Mijn hele gezicht staat in vuur. De plek waar hij me vasthoudt lijkt ook te branden en mijn hele maag maakt salto's. 'Je weet dat je hier niet welkom bent, Circe.' Ze veegt gedramatiseerd een traan weg. 'Zelos dat meen je toch niet?' Pruilt ze zich duidelijk niet zomaar gewonnen gevend.

'Hij is nog niet eens gemarkeerd!' Ze haalt haar neus op. 'Ik kan het zo ruiken.' Circe slaat haar armen over elkaar heen en grijnst dan geniepig. 'Je weet toch wel dat hij niet kan ruiken?' Zelos knikt stroef. 'Dat maakt hem zwak. Wil je een zwakke alfa langs je zijde? Je zou een sterke, ambitieuze Luna langs je zijde moeten hebben, Zelos.' 

Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Circe, laat me niet de wachters roepen.' Ze kijkt hem kwaad aan. Haar lieve façade verdwijnt als sneeuw voor de zon als ze zegt, 'Je zult hier spijt van hebben, Zelos.' Dan stormt ze weg. 

Als ze volledig verdwenen is draai ik me om naar Zelos. Doordat hij me nog vasthoudt sta ik zo dicht tegen hem aan dat onze borsten elkaar bijna aanraken. Ik word nog roder, als dat zelfs nog mogelijk was. 'Wie was dat?' Ik blijf dicht tegen hem aanstaan, aangezien ik het stiekem wel leuk vind. 'Circe, ze was iemand waar ik soms af en toe mee...' Hij hoeft zijn zin niet te eindigen. Ik knik. 'Maar ze begon meer te voelen waardoor ik het meteen stop had gezet natuurlijk. Alleen liep dat niet zo goed af.' Hij haalt zijn schouders op. 'Laten we gaan.' 

Hij pakt mijn hand vast en sleurt me mee naar buiten. 'Uh gebeurt dit vaker tussen jou en vrouwen?' Vraag ik een beetje verontwaardigd. Hij lacht om mijn vraag. 'Niet alleen tussen vrouwen en mij.' Ik voel mezelf voor de duizendste keer rood worden. 'Maar geen zorgen, lieve mate, dat is verleden tijd.' 

Buiten aangekomen waait de koele lucht tegen mijn gezicht aan. Ik kijk zoekend rond naar iets wat zou kunnen verraden wat we gaan doen, maar er staat alleen een rij auto's. 'Dus wat gaan we doen?' Zelos glimlacht naar me waardoor zijn scherpe hoektanden tevoorschijn komen. De mijne zijn bij lange niet zo scherp. Er kruipt een rilling over mijn rug in als ik me bedenk dat hij me daar ooit mee zal bijten, maar ergens trekt de gedachte me ook aan waardoor ik schrik van mezelf.