Broken Promises

Chapter 24 - Amara's Fight

Imee’s POV

Nagising ako tanghali naren ako nagising ang flight naming ay 10, nagising naman ako ng 8am. Agad ako nag asikaso para makababa na, ng matapos akong mag ayos, palabas na ako ng pinto ng mapahinto ako at naalala ang nangyari kagabi. Hindi ko alam kung ay mukha ba akong maihaharap sa kanila lalo na kay Irene. Paglabas ko ng pinto, Nakita ko sila Bonget at Liza na naghahanda ng agahan.

Bonget: Good Morning Manang. Mag agahan na tayo at aalis na rin tayo maya maya.

Tumango naman ako at sya namang labas ni Irene at Greggy. Lalapit na sana ako kay Irene nang bigla syang magsalita

Irene: Kuya Bong, yung pinapaayos daw ni Mom sayo wag mo kalimutan.

Napaatras nalang ako dahil sa hiya. Nakita ko namang nakayuko lang si Greggy ng lagpasan ako. Paupo na kami ng mapansin kong wala si Amara sa hapag.

: Where’s Amara?

Almira: She’s on the beach side, she just wanted to see the beauty of the beach for the last time daw.

: She already ate her breakfast.?

Bonget: Not yet Manang.

Agad naman akong tumayo at nagpahanda ng almusal sa mga crew para dalhin sa kanya. Nasa likod na nya ako ng bigla syang mag salita.

Amara: Ayan ba yung tinatawag na Breakfast at the seashore? *Laugh

: Ay Apo, hilig mokong gulatin? Bakit ka ba kasi nandito?

Amara: Wala lang, tahimik, peaceful, alon lang nakikita at naririnig mo. Walang problema, walang awkwardness at mas lalong walang-

: Walang ano?

Amara: Walang istorbo. (Sabay tingin kay Imee*)

: Ah talaga lang ha. Kumain ka na, dito narin ako kakain nakakailang don eh HAHAHA

Amara: Mom, ok na po ba talaga kayo ni Mommy Almira?

: O-oo naman anak, bakit mo natanong?

Amara: I feel some wall between you, both of you seems so happy when I’m around, but when I’m not around, it’s different. Are you guys acting?

: No, we’re not acting Amara, siguro may mga bagay lang talaga na di kami nag kakaunawaan ng Mommy mo but we’re good na.

Amara: Sure?

: Promise. Alam mo bumalik na tayo don ang daldal mo.

Amara: Mana sayo duhh. *Laugh

Amara’s POV

Pabalik na kami ni Mommy Imee sa loob ng bigla akong nahilo at napaupo. Nabitawan ko yung hawak ko na pagkain, I can’t feel my body’s strength. Nakita at naririnig ko pa si Mommy Imee na inaalalayan ako habang tinatawag sila Mo my Almira hanggang sa bigla nalang nandilim ang paningin ko. Nagising nalang ako sa hospital, katabi ko si Mommy Almira while mommy Imee nasa sofa nakaupo, while Pops Greggy I see him just looking at him.

: M-mom?

Almira: Are you Okay anak? How’re you feeling?

: I-I’m fine M-mom. Ano pong nangyare?

Almira: You fainted while walking kanina.

: S-sorry. Where’s the other, Mom?

Imee: Nasa byahe na pauwi ng Ilocos. Si Mommy Irene mo nasa labas may inaasikaso.

: Sorry Mom Na postpone po yung uwi naten.

Greggy: Kailan pa tinaningan ang buhay mo?

Imee: Greggy!

Almira: Pa!

Amara: Wag na po kayong mag alala saken please. I just want to be with you guys, let me rest. Ayaw ko nakikta kayong nahihirapan.

Greggy: Dadalhin kita sa America, doon ka magpapagamot. Amara, I don’t want to lose you without doing anything kahit na meron namang magagawa.

Amara: Pops-

Imee: Tama si Greggy apo, you need to-

: I need a heart to live guys, ayaw kong mahirpan kayo dahil kailangan ko ng puso. I just want to spend the rest of my life with you. So please stop na.

Irene’s POV

Narinig ko lahat ng pag-uusap nila, naaawa ako sa bata dahil ganun na lang ang pagmamahal nya sa pamilya nya para ayusin nya ito. Naghahanap ako ng donor na maaaring magbigay sa kanya ng puso. Habang nakikinig sa kanila, biglang lumabas si Almira.

Almira: T-tita Irene, nakahanap ka na po?

: Hindi pa. mahirap makahanap ng ganyan anak. Hanggang kalian ba?

Almira: 2months. Sabihan kita tita kung may Mahanap ako ha. Gagawin ko ang lahat mabuhay lang ang anak ko

: Naalala ko si Manang sayo. Ganyan din sya nung magkasakit yung anak nya, halos ibigay na nya sarili nyang buhay.

Almira: Pasensya na po pero di ko yan naramdaman sa kanya.

: Alam kong di mo pa sya napatawad. Pero Almira kailangan mong gawin para sa anak mo. Mahal na mahal ni Amara si Manang at alam kong masasaktan ng husto ang bata pag nalaman nyang nag kukunwari ka.

Almira: Thank you Tita, I will do my best for that. My always priority is my daughter. 2 months is too soon for her. Di ko pa naibibigay yung buhay na para sa kanya.

Irene: I know Almira, magpahinga ka rin ha.

: Thank you tita.