𝕿𝖜𝖔 𝖔𝖋 𝖚𝖘 ✔

Seven

Liam James Payne

Ο Liam είναι ένας άντρας γεμάτος όνειρα, ταλέντα και στόχους. Αυτό φαίνεται από την όλο και ανοδική πορεία του γενικότερα στην ζωή. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Δεν μετράει μόνο το φαίνεσθαι, δεν έχει αξία μόνο η εικόνα που προωθεί προς τα έξω αλλά και τα ιδανικά του σαν άνθρωπος. Στοργικός πατέρας, στήριγμα των γονιών του, βράχος για τους φίλους του. Ένα ακατέργαστο φυσικό διαμάντι, του οποίου η αξία και η μοναδικότητα ξεχωρίζουν από μακριά και ελκύουν την προσοχή μέχρι και τυφλών ανθρώπων.

Η αύρα που αποπνέει σε άλλους, ο εύθυμος χαρακτήρας του καθηλώνουν τον περίγυρό του αφοσιωμένο σε αυτόν, απορροφημένο ενώ εκείνος ερμηνεύει τα τραγούδια του ή αφηγείται τις ιστορίες του.

Η ιστορία του Liam δεν είναι μια χαρούμενη ιστορία. Δεν είναι μια ευκολοδιάβαστη και λυπητερή σαπουνόπερα. Είναι ένας Γολγοθάς τον οποίο πέρασε μόνος του, τον οποίο έφερε εις πέρας με επιτυχία, με κόπο, με απίστευτη δύναμη και υπομονή. Η ιστορία του Liam δεν είναι για ευθυνόφοβους, για δειλούς, για ανθρώπους που τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία.

Όπως όλες οι ιστορίες, έτσι και η δική του έχει μια αρχή και ένα τέλος.

Ο Liam ήταν ένα ξεχωριστό παιδί, προικισμένο με όλες τις αρετές και τις αξίες που η οικογένεια του είχε εμφυτρήσει μέσα του. Από μικρός έμαθε να ξεχωρίζει γρήγορα το σωστό από το λάθος, το μαύρο από το άσπρο, να διαβάζει και να εκφράζεται, να ξεχωρίζει τις προθέσεις των ανθρώπων και να μαντεύει με επιτυχία τις ενδόμυχες σκέψεις τους.

Σαν παιδί είχε μόνο έναν φίλο, ένα κολλητό, έναν αδερφό που αγαπούσε και φρόντιζε κάθε μέρα. Ουσιαστικά μεγάλωσε μαζί με τον Marcus και είναι περήφανος γι' αυτό.

Ο Marcus ήταν ένα αδύνατο, κοντό και ήσυχο παιδί. Δε προκαλούσε φασαρίες, είχε μάθει να κρατά το στόμα του κλειστό και είχε καταγωγή από τις νότιες χώρες της Τουρκίας γι αυτό και το δέρμα του ήταν μελαμψό. Φυσικά και ξεχώρισε από τα υπόλοιπα κάτασπρα σαν γάλα, ξανθά και ψηλά παιδιά της Αγγλίας. Βρέθηκε στο περιθώριο πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα όμως δέθηκε με τον Liam, ο οποίος προτίμησε να βρεθεί μαζί του στο περιθώριο από το να τον αφήσει μόνο του.

《Ρε βλάκα τι σκέφτεσαι τόση ώρα και δεν μιλάς;》Ρώτησε με την βαριά φωνή του ο Marcus και πέταξε ένα μπορντό πουπουλένιο μαξιλάρι στον Liam.
《Πώς φτάσαμε ως εδώ. Δέκα τόσο χρόνια μετά, να πίνουμε καφέ απέναντι από το Big Ben και να έχουμε τόσες επιτυχίες στην ζωή μας. Αυτό σκέφτομαι..》Του απάντησε ειλικρινά με φωνή ανέμελη και γύρισε το βλέμμα του προς το αξιοθέατο.