𝕿𝖜𝖔 𝖔𝖋 𝖚𝖘 ✔

Ten

Louis William Tomlison

《Louis; Θα με πας μέχρι το αεροδρόμιο;》Η Phoebe είχε εισβάλλει αθόρυβα στο δωμάτιο του αδερφού της και τον κοιτούσε με τα μεγάλα καστανά μάτια της.
《Που θα πας; Ακόμα δεν γύρισες..》Ψέλλισε εκείνος και σήκωσε το βλέμμα του από το σβηστό κινητό του.
《Απλά δεν θέλω να είμαι εδώ αύριο. Θα πάω Ιταλία, σε μια φίλη.》Απάντησε αδιάφορα η νεαρή κοπέλα και γύρισε το βλέμμα της στα άσπρα νύχια της.
《Phoebe αύριο κλείνουμε τα τρία χρόνια από το θαν-》
《Το ξέρω και γι αυτό θέλω να λείπω.》Τα λόγια της ίσα που ακούστηκαν από την πνιγμένη στα δάκρυα φωνή της.

《Αν μείνεις, μόνο καλύτερα μπορείς να γίνεις. Θα σου κάνει καλό να βρεθεί όλη η οικογένεια μαζί, να μιλήσουμε, να πούμε τα νέα μας..》Ο Louis έκανε αργά την κίνηση να ακουμπήσει τον ώμο της μικρής του αδερφής.
《Και τι ξέρεις εσύ από οικογένεια;; Χώρισες με την γυναίκα την οποία απέκτησες παιδί, πλέον βλέπεις τον γιο σου μια στο τόσο. Είσαι όλη μέρα εδώ, δίπλα στον μπαμπά και μας το παίζεις προστάτης ενώ δεν είσαι! Ποτέ δεν ήσουν!! Οι προστάτες δεν παίρνουν αντικαταθλιπτικά ούτε παρακολουθούν δύο ψυχολόγους!》Ούρλιαξε η αδερφή του και απομάκρυνε με νεύρο το χέρι του Louis. 《Δεν είσαι εκείνη! Ποτέ δεν θα γίνεις όπως ήταν αυτή! Είσαι απλά λίγος!》Συνέχισε στον ίδιο τόνο και έτρεξε γρήγορα έξω από το δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα πίσω της.

Ο Louis ξεφύσηξε και ξάπλωσε ξανά πίσω στο μαλακό μαξιλάρι του. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να βοηθήσει την οικογένεια του να ξεπεράσει τον θάνατο της μητέρας τους αλλά εμφανώς χωρίς επιτυχία. Δεν είχε άλλες επιλογές. Όποια προσπάθεια και αν έκανε έπεφτε στο κενό και η Phoebe ξεσπούσε όλο και χειρότερα επάνω του με όλο και σκληρότερα λόγια. Αλλά την δικαιολογούσε.

Γνώριζε πως η μικρή του αδερφή πονούσε πολύ μέσα της και πως ξαφνιάστηκε πολύ από τον θάνατο της μητέρας τους. Δεν περίμενε ποτέ μια τόσο δυσάρεστη και τραγική εξέλιξη. Ήλπιζε και προσευχόταν καθημερινά για το αντίθετο. Κάποια πράγματα όμως δεν είναι στο χέρια μας και ξεπερνούν την ανθρώπινη φύση.

《Να περάσω;》Η δίδυμη αδερφή της  Phoebe, Daisy, πέρασε αργά στο δωμάτιο και έκλεισε προσεκτικά την πόρτα πίσω της. 《Μην την παρεξηγείς.. απλά δεν το έχει ξεπεράσει ακόμη.. της είναι δύσκολο να το αποδεχτεί..》Η Daisy έσπευσε να δικαιολογήσει την δίδυμη αδερφή της και κάθισε δίπλα στον Louis.

《Το ξέρω μικρή.. ξέρω πως νιώθει. Ένιωθα και εγώ έτσι στις αρχές. Όμως πρέπει να το αντιμετωπίσει. Όλοι μας. Δεν πρέπει να έχουμε εσφαλμένες προσδοκίες, να ελπίζουμε μάταια σε ακατόρθωτα πράγματα. Η μαμά έφυγε και δεν γυρίζει.》Η Daisy έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.