inseparable | Matthy fanfiction

1.1 - gevallen

04 april

Pov Ivy
Ik ben net klaar met werken en loop richting mijn auto. Het is middag, 16:54 om precies te zijn. De zon schijnt buiten en er is geen wolkje aan de lucht.

De auto sleutels van mijn mini bungelen om mijn vinger. Om mij heen lopen weinig, tot geen mensen. Alleen achter mij een groep jongens.

Ik heb het idee dat ze mij achtervolgen.

In de verte zie ik de parkeerplaats. De groep jongens achter mij beginnen met praten en fluisteren naar elkaar. Ik negeer het, totdat er eentje naar, denk ik mij, fluit.

Heel even sta ik stil, te bedenken wat ik moet doen. Ik besluit uiteindelijk om door te lopen.

Het gefluister en gepraat gaat door en weer word er naar mij gefloten.

"Je ziet er goed uit dame"
Word er geroepen.

Ik verstijf. Ik kan geen beweging meer maken. Alsof ik vast gelijmd sta aan de grond.

Het lukt me uiteindelijk om om te draaien. Ik zie een groep van 5 jongens minimaal tussen de 15 en 18.

"Je bent zo mooi" zegt er eentje terwijl hij wiebelt met zijn wenkbrauw.

"Oké, is dat een compliment?"
Domme vraag, tuurlijk is dat een compliment. Alle 5 barsten ze in lachen uit.

Als ze gestopt zijn met lachen, komen ze om me heen staan. Sommige willen me aanraken maar ik sla hum handen weg. Ik ben zeker een kop groter als hun, maar zo intimiderend kom ik niet over.

Net als er eentje wat wil zeggen, word er achter me geroepen.
"Hey, laat haar is met rust"

Een blonde jongen komt mijn kant opgelopen. De jongens om me heen verdwijnen als sneeuw voor de zon.

De jongen komt dichter bij.
"Dankjewel" zeg ik.

"Geen probleem, ben je oké?" Vraagt hij terwijl hij zijn zonnebril afzet.

Ik ontmoet zijn blauwe ogen die stralen in het zonlicht. Alles om me heen verdwijnt heel even als ik die ogen zie.

Het is alleen hij en ik.

Snel knipper ik met mijn ogen, om de gedachten te vergeten.

"Nee gaat prima, danjewel. Irritante jongere, gebeurt wel vaker"

Hij kantelt zijn hoofd een beetje en kijkt me met een vragende blik aan.
"Gebeurt vaker?"

"Ja hallo, kijk hoe ik er uit zie. Ik ben een vrouw he" zeg ik
Beide lachen we er om.

Ik zie er inderdaad niet al te normaal uit. Mijn blouse van mijn werk heb ik nog aan. Daar onder een zwarte flair broek en een zwarte blazer er over heen.

Mijn dr martens maken de outfit af.

"Nee oke, ik snap je"
Zegt hij uiteindelijk.

Het blijft even stil, niet wetende wat we moeten zeggen.

"Nog bedankt, voor de 3e keer ofzo"
"Geen probleem"

Weer blijft het stil.
Alleen fluitende vogels om ons heen.

"Zou ik je telefoon heel even mogen?"
Ik kijk verbaasd, maar geef uiteindelijk toch mijn telefoon. Druk is hij aan het typen waarna hij mijn telefoon weer terug geeft.

"Hier is mijn nummer, app me"
Daarna loopt hij weg en laat hij mij alleen achter. Alles gaat door mijn hoofd.

Ben ik zojuist verliefd geworden op iemand die me zomaar hielp op straat? Ik weet zijn naam niet eens. En nu heb ik zijn nummer.
Zo ken ik mezelf niet.

Zonder nog verder te denken loop ik verder naar mijn auto. De beige mini staat de stralen in de zon. Ik kan mijn auto wel mijn baby noemen, zo zuinig en verliefd ben ik er op.

Eenmaal in de auto zet ik muziek aan, om hem even te vergeten.
Maar dat lukt niet.

Hij blijft maar door mijn hoofd spoken. Die helder blauwe ogen die stralen in het dag licht. Zijn blonde lokken, die je kunt vergelijken met de zon. En dan nog zijn lach, die zo breed is dat je er gelijk voor zou vallen.

En dat gebeurde. Niet letterlijk, maar de vlinders gingen behoorlijk tekeer.

Hij doet iets met me,
En ik ken hem 5 minuten.

Jajaja, hier ben ik meer trots op dan 'high'

Ik heb het gevoel dat dit verhaal mij meer aanspreekt dan dat andere.

Dussssss, ik vind mezelf zo'n ongelofelijke lul nu. Ik ben zo niet georganiseerd.

Ik mis een paar hersencellen denk ik.

Ohja, de datum die hier onder staat is de datum dat het geschreven is, en de datum boven aan is de datum dat het gebeurt in het verhaal.
Nouja, veel plezier met lezen.

Houdoe,
Bankvelocitys
- Maud

24/04/22