inseparable | Matthy fanfiction

1.15 - oma

*: als je deze ziet is bedoel ik deze foto hier boven ⬆️

Pov Ivy:
"Moeten we weer heel dat tyfus eind terug" roept Koen.
Ik moet er om lachen.

Het is ondertussen schemerig en we lopen terug naar onze huisjes. De lucht heeft een paarse kleur en hier en daar zijn wat kleine wolken.

De jongens hebben al wat op en ik denk dat het hier niet bij blijft. We zijn namelijk snel langs de supermarkt gegaan en hebben wat drank gehaald.

We lopen de berg af en komen aan bij onze huisjes. Robbie, Raoul en Milo pakken 3 stoelen van hun huisje en zetten die bij ons op de veranda.

"Dus jongens nog wat te vertellen?"
"Ja, Ivy. Zit jij op volleybal ofzo?"
Vraagt Milo.

"Ja. Ik speel al super lang. Ik denk 15 jaar al" Ik krijg verbaasde blikken toegeworpen. "15 jaar al?"

"Jazeker, 15 hele jaartjes. Vanaf mijn 5de volleybal ik al" zeg ik weer.

Het blijft even stil. Ik verbreek de stilte door op te staan. "Ik ga slapen, jullie redden je wel toch?"

Ze knikken allemaal en ik stap het huisje in en sluit de deur achter me. Ik kleed me om, haal mijn make-up er af en ga in bed liggen. Mijn telefoon leg ik aan de oplader, daar ga ik nu geen aandacht meer aan besteden.

Ik hoor de jongens buiten praten en lachen maar al snel vervagen de stemmen en val ik in slaap.

Tring tring tring

Ik schrik wakker van het geluid van een telefoon. Ik open mijn ogen en ga recht op zitten, wat moeilijker gaat dan gedacht. Matthy zijn arm ligt op mij heen.

Ik ga recht op zitten waardoor zijn arm van me af valt. Hij kreunt en draait zich om, ik hoop maar dat hij blijft slapen.

De telefoon gaat nogsteeds af. Ik kijk om me heen en zie dat het die van mij is. Ik pak hem van de oplader af.

'Tante💕' staat er op het beeldscherm.

Ik veeg met mijn vinger over het scherm, met het idee dat ik nu eigenlijk niet kan opnemen.

"Hey tante" Klinkt mijn stem.
"Kan ik je zo terugbellen?"
"Isgoed moppie"
Een duidelijke trilling is te horen in haar stem.

Ik hang op. Meteen heb ik spijt van mijn actie. Ik sta op uit het bed en loop richting mijn koffer. Ik pak een zwarte korte broek en een donkergroene trui van Matthy.

Ik grijp naar mijn bril op mijn nachtkastje.

Dit alles doe ik zo snel mogelijk aan. Ik kan mijn tante geen seconde langer laten wachten op mij.

Met mijn telefoon loop ik naar buiten. Zodra de deur dicht valt druk ik op de naam van mijn tante, en bel ik haar terug.

Ik loop de berg af, richting de zee. De telefoon gaan over. Een keer, twee keer, drie keer. Bij de vierde keer wil ik het opgeven maar nog voordat ik kan ophangen hoor ik haar stem.

"Hey, daar ben je weer" zegt ze.
De trilling haar stem is erg nogsteeds. Het is bijna zo erg dat ik spontaan zou moeten huilen.

Mijn tante is altijd al mijn tweede moeder geweest. Als ik het thuis moeilijk had, mocht ik bij haar logeren. Soms was ik daar wel een hele week.

Ze trooste me om de, soms, stomste dingen. Altijd maakte ze me weer blij als ik er even helemaal doorheen zat.

"Hoe gaat het? Is het leuk op vakantie?"
"Ja het is super gezellig" zeg ik.
"Fijn. Ik heb alleen wat minder nieuws"

Even blijf ik stil staan.
"Oh. Vertel"
Ze zucht.
"Je oma. Het ging niet goed met haar. Ze lag in het ziekenhuis, zoals je al wist. Haar toestand was niet al te best en ze is vanacht overleden. Sorry Ivy"

Mijn hart breekt, maar de gedachten komen niet binnen. Mijn tante aan de telefoon hoor ik zachtjes snikken.
"Sorry, Ivy. Maar ik moet weer gaan"

Zonder dat ik nog wat kan zeggen hangt ze op. Vol verbazing kijk ik naar mijn telefoon. Het gesprek met mijn tante verdwijnt en een foto van mij en mijn vrienden verschijnt op de achtergrond.*

Ik sluit mijn telefoon af, stop hem in mijn kontzak en loop richting de zee. Waar ik naar onderweg was.

Ik loop over het gras en ga op het stenen randje naast het trappetje zitten. Mijn benen bungelen over de rand.

De zee is rustig en de golven kaatsen tegen de stenen aan.

Het is stil. Alleen de geluiden van de zee kun je horen.

Nogsteeds komt het besef niet binnen.
Achter me hoor ik voetstappen. Ze komen dichterbij.

"Hey Ivy" fluistert iemand. Het is Matthy.
"Gaat het? Wat doe je hier?"

Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. "Waar zit je mee? Vertel"

Dan komen de tranen omhoog en kan ik ze niet meer tegenhouden. Mijn beide handen druk ik voor mijn gezicht.
Zo wil ik niet gezien worden.

"Hey, rustig. Ik ben er. Je kan het aan me vertellen" zegt hij. Zijn hand gaat over mijn rug.

"Z- ze is er niet meer" stotter ik.

We ♥ een cliffhanger.
Toch, jongens?

Nenenene sorry.
Vergeef het me, pliess

Volgende hoofdstuk gaat ook weer over dit want, mijn god, wat heb ik veel inspiratie. En anders word dit hoofdstuk te lang.

Ohja, die meiden op de foto. Dat ben ik, met mijn vrienden.

Matthy is nog steeds over 23 dagen jarig! :)

Houdoe,
Bankvelocitys
- Maud

06/05/22