inseparable | Matthy fanfiction

1.7 - boos

Na de ruzie die ik had met mijn ouders, hebben Matthy en ik besloten om naar zijn huis te gaan. Ik ben er een keer eerder geweest, maar verder niet.

We hebben een tas ingepakt met kleding. Die ik voorlopig de komende week kan gebruiken.

We zitten samen in zijn auto. Het is stil, alleen het geluid van de radio vult de auto.

Ik draai me om in zijn richting. Hij heeft een bril op, wat ik nog niet eerder heb gezien. Het is wel schattig als je het mij vraagt.

"Wat valt er te zien?"
Ik schrik van zijn stem.

"Oh, niks. Mijn uitzicht is mooi" zeg ik.
Hij lacht er om.

Daarna is het weer stil.

Ik denk terug aan daarstraks, waarna een verloren traan mijn oog verlaat.
Ik snik.

Ineens voel ik een hand op mijn been.
"Het komt goed, ik ben bij je" Zegt hij.

Het laat me blozen en de tranen verdwijnen snel.

Even later rijden we de oprit op van zijn huis. Zijn hand verdwijnt van mijn been en hij stapt uit. En zo doe ik.

We lopen samen naar de kofferbak en hij pakt mijn tas er uit. Voordat hij naar binnen loopt blijft hij nog even staan.

"Ik zal er voor zorgen dat je voorlopig niet meer thuis hoeft te komen" zegt hij. Waarna hij onverwachts een kus op mijn voorhoofd drukt.

"Ik ga even douchen"
Hij knikt al antwoord en ik loop, met de tas, naar boven.

Onder de douche was ik mijn haar en zing ik uit volle borst mee met de muziek.

Om even alles te vergeten.

Ik stap onder de douche vandaan, droog mezelf af, kam mijn haar, en doe nog een klein laagje mascara op.

Als ik de deur open en de badkamer uit loop, hoor ik een bekende stem.
"Ik wil NU weten waar mijn dochter is Matthy"

Ik schrik. Het is mijn vader.
Hoe kon hij weten dat ik hier was?
Dan komt het binnen, mijn livelocatie.

"Shit" zeg ik net iets te hard
"Ivy sophia Bakker, daar ben je"
Hij duwt Matthy aan de kant en stormt de trap op richting mij.

"Pap, laat me met rust!"
Ik deins achter uit, met mijn rug tegen de slaapkamer deur.

Hij komt dichterbij. Zijn hand klemt om mijn keel, waardoor ik moet happen naar adem.

"Wat had ik je verteld over Matthyas?"
"Da- dat hij te ou- oud voor mij is-"
Het komt er moeilijk uit.

Ik hoor voetstappen de trap op komen.
"Hallo, meneer laat haar los"

"Ik heet Peter hoor, en nee, ik laat mijn dochter niet los" Antwoord hij boos.

"JE LAAT HAAR NU LOS, EN JE VERDWIJNT UIT MIJN HUIS"

Mijn vader blijkt er van te schrikken en laat mij los. Ik snak weer naar adem als Matthy voor me komt staan.
"Gaat het?" Is het eerste wat hij vraagt.

Ik knik met mijn hoofd.
Daarna draait hij zich om, met zijn rug naar mij toe.
"En nu, uit mijn huis" zegt hij.

Mijn vader loopt de trap af, richting de voordeur.
"Ik krijg je nog wel trut" en met dat gooit hij de deur dicht.

Ik zucht en tranen verlaten mijn ogen. Twee armen worden om mij heen geslagen, een veilig gevoel omringt me.
"Het komt goed"

AAHHHHH

mijn voeten doen pijn.

Nou leuk.
Maar nee ik ben heel trots op dit hoofdstuk.

En mij kop barst zowat van de inspiratie die ik heb. AAHH

houdoe,
Bankvelocitys
- Maud

27/04/22