SINISTER NIGHT | Completed

17

Third Person

"Wala kang kasalanan, wala kang kasalanan, wala kang kasalanan..." She whispered on the wind. Pilit n'yang winawakli sa isipan ang bagay na 'to.

Wala s'yang kasalanan.

She was just a victim here.

None of these were her fault.

Kung may dapat mang sisihin sa mga nangyayari... it must be them.

If she could only run away from this mess.

Nanghihina s'ya, ang nanginginig n'yang mga tuhod ay sumisigaw na sa sobrang pagod. Gusto n'yang maupo, humiga at mahimbing na matulog, but she just couldn't. She fear that their predator might appear and devour them. Kailangan n'yang buhayin ang diwa, to become alert.

She didn't know that trying to stay alive for just a night would be that so hard.

Pakiramdam na naman n'ya ay muling bubuhos ang kan'yang luha nang muli na namang pumasok sa bagay n'ya ang ideyang iyon. Her lower lip almost bleed on her bite. She wanted to smash her head with a stone.

She wanted to shout, scream, let her lungs and throat explode in frustration.

Nakakabaliw.

Minsan nga ay iniisip na n'yang baka isa na s'yang baliw. Wala na ang natitira n'yang katinuan, kung meron man, para na lamang ito sa kan'yang kaligtasan.

Fuck it.

"Please. Shut up! Shut up!" inis n'yang pakiusap sa sarili habang pinupukpok n'ya ang kan'yang ulo gamit ang palad. She was fighting against her mind. Fighting against her conscience, and she was losing by her guilt.

"Wala kang kasalanan. Wala kang kasalanan—!"

Mabilis na naabot ni Jam ang kamay ni Yvone bago pa n'ya muling mapukpok ang ulo. Napalingon s'ya sa kaibigan na tumutulo ang luha.

"Jam..." tanging naturan n'ya. She met her eyes. She could see by her eyes how exhausted she already was by running and just circling around this deadly forest, hiding from the killer that was hungry to kill them all. Ang katawan naman nito ay puro tuyong pawis, putik at mga tuyong dahon na nadikit sa kan'ya.

The night was not over yet they already wanted to raise their flag of defeat.

That made Yvone's guilt to pile up until she couldn't hold on anymore. Napahagulgol na lamang s'ya sa harapan ni Jam. Sa wakas ay sumuko na 'rin ang nanginginig n'yang mga tuhod at napaluhod na sa lupa, mabuti na lang at nasalo s'ya ng kaibigan.

"Yvone—" Yvone wrapped her arms against her body. Mahigpit ang pagkakayakap n'ya kay Jam habang nakabaon sa dibdib n'ya ang mukha nito at patuloy sa pagtangis. She cried all of the hidden emotion she had.

Kung titignan para s'yang bata na naiwan ng ina sa palengke.

Sorry! Sorry! Sorry! She screamed inside her head while she was crying. Hindi n'ya masabi sa mga kaibigan ang totoong dahilan ng kan'yang pag-iyak.

Kung sasabihin n'ya 'rin naman...

Baka iwan s'ya ng mga ito.