Beyaz Gül: 24

1. Bölüm

Ya gözyaşlarımız ağlarsa? Görür müyüz onu? Bizi teselli eden hiçbir şey yokken, biz teselli eder miyiz onları?

Gözlerim ağlıyor, gözyaşlarım ağlıyor ve ben bitiyorum. Öyle yorgun öyle yalnız hissediyorum ki sanki ölüyor muşum gibi. Sanki kötü günler hiç bitmeyecek sanki yalnızlıkla dolu çığlıklarım kalabalıkta kimin attığı belli olmayan o kahkahaya dönüşecekmeyecekmiş gibi.

10 yaşında kardeşimi kanserden, 15 yaşında babamı kanserden ve 20 yaşında annemi kaybettim. İkisi ölü biri yaşayan ölü olarak aralarında bir sağlam kalan bendim.
Hâla ayaktayım fakat yürüyemiyorum. Hayatıma yaşarken bir son verdim.

Ben Yasemin.

Bundan iki yıl önce..Annemi psikolojik tedavi için hastaneye yatırdığımızda, bir çukura düşmüştüm. Ne insanları görüyordum ne insanlar beni.
Çukur öyle derindi ki beni oradan çekip alabilecek kimse yoktu. Ağlıyordum ve akşam oluyordu.
Özlüyordum ve gün batıyordu.
Kahroluyordum ve güneş bir daha asla doğmuyordu.
.
29 Mayıs gecesi. Genç kız yine bir deniz kenarında kendi çukurunda ağlarken. Aynı boşlukta özlem çukurunda olan yetişkin bir kadın ,kızın kimsenin görmediği o gözyaşlarını görür.
Dayanamaz gider yanına. Genç kızın, kızıl uzun saçlarını uzaktan görmüş ve öyle sevecen gelmişti ki. Yakından gördüğü kül rengi gözleri ise daha önce hiç görmemişti.
Beyaz teninden akan damla damla gözyaşlarını silmek, bu kızın derdini sormak istedi.

Yanına gitti, hiçbir şey sormadan sarıldı. Beraber ağladılar.

O gün o iki insanın dertleri farklı dermanları aynıydı.
Yetişkin kadın kalabalıkla yalnızken, genç kız yalnızlığında da yalnızdı.

Dermanları sabırdı.

Yetişkin kadının oğlu ve kızı gelebilirdi fakat o genç kızın ne babası ne kardeşi gelebilirdi.

Genç kız yetişkin kadını bir kaç kez daha gördükten sonra ona öyle bağlandı ki. Yetişkin kadının kalabalık ailesini iki yılda öyle benimsedi öyle hayat buldu ki. Unuttu dertlerini. Gömdü içine..
Anı yaşamaya başladı.

Fakat bir şeyden haberi yoktu genç kızın. Gömülen her derdin dermanı bir gün gelirdi.
Önce kasırga sonra hafif bir rüzgar ve ardından güneşle birlikte gelirdi.

Haberi yoktu Yunus Emre'nin evlerinde onu bekleyen bir kaderinin olduğundan.

Haberi vardı Yasemin'in evinde beklediği bir Yunus Emre'sinin olacağından.

Çağın gafleti içerisinde yetişmişti Yasemin. Yunus Emre çağın gül bahçelerinde büyümüştü. İki farklı insanlardı ama kader gayrete aşıktı.

Birisi gayrete aşık olacaktı ki kaderde onlara aşık olsun.

Kapıyı çaldı Yunus Emre. Kül rengi gözlere, gözleri değdiğinde bir deprem oldu ve yer yerinden oynadı.
Yutkunamadı, darmadağın oldu. Kahverengi hareleri yoğunlaştı, buğulandı. O an anladı, onu bir sınav bekliyordu orada. Kapısının önünde..
İki yıl boyunca..

Genç kız anılarından tanıyıp sevdiği bu genç adamı ilk gördüğünde dayanamadı. Kader gün beklemezdi nasıl olsa. Çatkapı gelirdi.

Adam gitti kız kaldı. Genç kız ağladı gözyaşlarını geceye armağan etti.

Adam Allah'a yalvardı, yardım istedi. Biliyordu imkansız olduğunu.

Fakat bilmiyordu Rabbinin imkansız dediği yerde imkansıza hayat verebileceğini.
.
.
.
Selamunaleyküm:)
Diğer hesabımın şifresini bilmediğim için artık buradayım. Yazdıklarımı paylaşmak istediğim küçük bir dünya burası aslında.

Ben Yunus Emre ve Yasemin'i şimdiden sevdim.
Dram içeren bir hikaye yazıyorum sanırım..Güldüren bir kitap yazmak istesemde pek başarabildiğim bir tür değil açıkçası..

Dram benim kaderim arkadaslar ajskckajxj

Bazı şeyler anlaşılmayabilir giriş ve tanıtım olduğu için. Fakat sınavlardan sonra akitf bir şekilde kısada olsa her gün bölüm atmaya çalışacağım. Asıl bölümler geliyorrr
Ay çok heyecanlıyım ben:)

Umarım herkese, hem eğlendirip hem ağlatıp ehehe, hemde bir şeyler katabilirim.
Kurgu ve gerçekliği birleştirdiğim nokta burası aslında.
Eğlenirken öğrenmek..
Daha çook yolum var sonra gelir uzun uzun yazarım ben. İlk bölümden sıkmayayım 👻

Yarım kalan fakat baştan yazacağım bir diğer kurgumuda sınavlardan sonraya erteledim. Yaz ayında buralardayım.

Okursanız, zaman ayırdığınız için teşekkür ederim.🤍

Allah'a emanet olun! Okur kalın! 🌺