one shotes

Γυμνοί και....... πλούσιοι

Βαδίζουμε προσεκτικά στο σκοτεινό ακόμα δάσος. Σε λίγο θα αρχίσει να ξημερώνει και θα πρέπει να φύγουμε εγκαίρως. Τα σακίδια και οι τσέπες μας είναι γεμάτες χρυσά κοσμηματα. Όλα πήγαν βάση σχεδίου και η δουλειά είχε γίνει σωστά. Ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες ληστείες μας. Μέσα σ'ελάχιστο χρόνο, είχαμε πετύχει τα αδύνατα.

"Πρόσεχε σ'αυτόν τον βράχο, γλιστράει." Μου λέει και μου δίνει το χέρι του.
"Το άκουσες αυτό;" Τον ρωτάω ανήσυχη.
"Όχι. Τι έγινε;"
"Κάποιος είναι εδώ. Είμαι σίγουρη."
"Λες να είναι μπάτσοι;"
"Σκατά! Έρχονται, εμπιστευσου με." Λέω και κρύβουμε τις τσάντες μας πίσω από τους θάμνους.

Τα βήματα ακούγονται ολοένα και πιο δυνατά. Δεν έχουμε χρόνο. Πλησιάζουν. Βγάζω την μπλούζα μου και την πετάω παραπέρα. Τον φιλάω και ξαφνιάζεται. Σύντομα όμως ανταποκρίνεται και βαθαίνει το φιλί. Βγάζει και αυτός την μπλούζα του και με ξαπλώνει στο παχύ χορτάρι.

"Επ! Τι συμβαίνει εδώ;" Ακούγεται η φωνή ενός μπάτσου. Είναι γύρω στα 50 και η φάτσα του μου θυμίζει λαμόγιο. Πίσω του ακολουθεί ένας ακόμα, νεότερος και εύσωμος.
"Έλεος πια! Ούτε να κάνουμε σεξ δεν μπορούμε πλέον!" Φωνάζω.
"Συγνώμη που στο χάλασα μαντάμ αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να σας ελέγξουμε. Ξέφυγαν κάποιοι ληστές και βρίσκονται στην περιοχή." Λέει ειρωνικά ο μεγαλύτερος.
"Άκου να σου πω μπατσε! Πρώτα μας το χαλάς κι έπειτα μας κατηγορείς για ληστεία; Κι έτσι και με ξαναπείς μαντάμ, θα φροντίσω να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Αλλά τέλος πάντων. Επειδή βαρέθηκα και ξενέρωσα, ψάξτε μας. Δεν θα βρείτε κάτι."

Προσπαθώ με το βλέμμα μου να καθησυχάσω τον συνεργάτη μου, που φαίνεται αρκετά τρομαγμένος. Ο κωλομπατσος ψάχνει στις τσέπες μου και αυτό που βρίσκει τον σοκάρει κάπως. Ένα ανοιχτηρι, 10 ευρώ, μια απόδειξη και ενα κουτί προφυλακτικά.

"Συγνώμη που στο χαλάω μπατσε, αλλά και οι κοπέλες παίρνουν προφυλάξεις." Τα λόγια μου στάζουν ειρωνεία. "Και αφού δεν βρήκατε τίποτα επίσης στο αγόρι μου ήρθε η ώρα να φύγετε." Συνεχίζω.
"Συγνώμη για την ενόχληση μάγκες, απλά έπρεπε να το ελέγξουμε, καταλαβαίνετε." Λέει ο εύσωμος.
"Συγχωρεμενοι είστε. Τώρα δρόμο. Έχουμε αφήσει κάτι στην μέση με την κοπέλα μου " Λέει.

Αφού φύγουν, καθόμαστε κάτω και για αρκετή ώρα δεν μιλά κανείς.
"Πότε πρόλαβες να βγάλεις τα κοσμήματα από τις τσέπες μου;" Με ρωτά.
"Την ώρα που σε φιλούσα. Φαίνεται πως δεν το κατάλαβες. Είμαι μια ικανή κλέφτρα."
"Σε είχα ημίγυμνη στην αγκαλιά μου. Δεν με ενδιέφερε το χρυσό ή οι μπάτσοι εκείνη την στιγμή. Με ξάφνιασες." Παραδέχεται.
"Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση, μα δεν είχα άλλη επιλογή." Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου έκαναν σιγά σιγά την εμφάνιση τους.

"Μπορείς να καταλάβεις τι έχουμε κάνει;" Ρωτώ. "Είμαστε πλούσιοι! Είμαστε πλούσιοι!" Επαναλαμβάνω χωρίς να μπορώ να το πιστέψω.
Η χαρά μου είναι τόσο μεγάλη που τον σπρώχνω κατά λάθος προς τα πίσω. Βρίσκεται ξαπλωμένος, ανάμεσα στα ανθησμενα λουλούδια με μένα από πάνω του. Το βλέμμα του πέφτει στο στήθος μου, που καλύπτεται μόνο από το μαύρο δαντελωτό σουτιέν μου. Με μια κίνηση με γυρνά ώστε να είναι αυτός από πάνω μου και με φιλά παθιασμένα. Μου αφήνει σημάδια στον λαιμό κι έπειτα βγάζει το σουτιέν μου και κάνει το ίδιο στο στήθος μου, κατεβαίνοντας ολοένα και χαμηλότερα. Φτάνει στο φερμουάρ του τζιν μου. Σηκώνει το βλέμμα του και του κάνω νόημα να συνεχίσει. Αργά και βασανιστικά βγάζει το τζιν, κι έπειτα το μπραζιλ μου. Φίλα το σημείο ανάμεσα στα πόδια μου στέλνοντας ρίγη ευτυχίας σ'όλο μου το κορμί. Χωρίς προειδοποίηση, βάζει δύο δάχτυλα μέσα μου και μου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός που μάταια προσπαθούσα να συγκρατήσω. Με τον αντίχειρα του τρίβει το ερεθισμένο δέρμα μου και όταν μου βάζει ακόμα ένα δάχτυλο, με κάνει να τελειώσω.
"Τι είναι αυτό που θες μικρή μου κλέφτρα;" Με ρωτά αισθησιακά δαγκώνοντας τον λοβό του αυτιού μου.
"Εσένα. Μέσα μου. Τώρα." Απαντώ ξέπνοα.
Με γρήγορες κινήσεις, ξεφορτώνεται το παντελόνι και το εσώρουχο του και βάζει το προφυλακτικό.
Με φιλά γλυκά, απαλά, καθώς μπαίνει μέσα μου. Μένει ακίνητος για λίγο ώστε να συνηθίσω τον πόνο και με την αναστροφή του χεριού του, σκουπίζει ένα δάκρυ μου. Κινηται αργά και σταθερά στην αρχή. Ο πόνος είναι λιγότερος τώρα. Πιο γλυκός. Οι κινήσεις του γίνονται πιο έντονες, σχεδόν βίαιες, και οι αναστεναγμοί μας καλύπτουν τους ήχους του δάσους.
"Μ' έχεις τρελάνει..." Αναφωνεί κάνοντας με να τελειώσω ταυτόχρονα με εκείνον.

Είμαστε ξαπλωμένοι ανάμεσα στα λουλούδια προσπαθώντας να βρούμε τις ανάσες μας. Γυμνοί....και πλούσιοι.

Γεια σας αγάπες.
Ελπίζω να είστε καλά.
Άργησα λίγο να ανεβάσω λόγω των εξετάσεων και του πολύ διαβάσματος.

Αν σας άρεσε κάντε ένα like τζάμπα είναι και αφήστε μου κανένα σχόλιο.

Πολλά φιλιά >3