EVE DÖNÜŞ

5. bölüm

buyrunuz  efenimmmm 🤓🤓

                                       5. bölüm

Kartal’ ın oyalanmadan arabaya binmesi ile Efsun aracın yönünü hemen İzmir’ e çevirmişti. Anne-oğul yıllardır kanlı canlı görüşememenin acısını çıkartmak istercesine daldan dala konuşuyor, kahkahalarla gülüşüyorlardı. Kartal anne özlemiyle yanan yüreğini ferahlatmak için arada annesinin yanağına öpücük konduruyor, başını omzuna yaslıyordu. 17 yaşına sayılı zaman kalmasına rağmen anne sevgisine aç büyüyen bir çocuk olduğu için yalnızca Efsun’ un yanında kendisini gösteren haşarı oğlan çocuğuna ket vuramıyordu. Efsun da oğlunun eksikliğini tam da yüreğinin orta yerinde hissettiğinden bu duruma asla ses çıkartmıyordu. Kendisi de ailesi yüzünden bunu bizzat yaşadığı için hiç kimsenin içindeki çocuğu öldürmemesi gerektiğini bildiğinden oğlunun bu hallerini buruk bir tebessümle izliyordu. Bazen “Keşke oğlum için dayansaydım.” dediği de oluyordu lakin Ethem’ in yaptıkları, yaşadığı iğrenç günler aklına doluşunca Kartal’ ın eksikliğine karşın böylesinin herkes için daha hayırlı olduğuna kanaat getiriyordu çünkü biliyordu ki genç kadın eğer o zaman kararlı durup Ethem’ in karşısında dikilmeseydi şimdi belki oğlunun yanında olabilirdi lakin Kartal sağlıklı bir ailede büyüyemezdi.

“ Heyyy!!! Anne yine daldın yaa!!” Kartal’ ın serzenişi ile yüzüne bir gülümseme takınıp oğluna döndü Efsun.

“ Özür dilerim annecim. Ne diyordun bir daha anlat bakalım.” Kartal annesinin ömrü boyunca içinden atamadığı acısını biliyordu. Yeniden başını genç kadının omzuna koyarken neşeyle konuştu.

“ Üzülme artık. Dünyada hangi anne senin gibi evladını sevebilmiş ki¿ Ben ayrı olmamıza rağmen hep seni yanımda hissettim. Sen benim annemsin, bunu ne aramıza giren mesafeler ne de babam değiştirebilir.” Efsun gözünden damlayan yaşa engel olamazken büyük bir gururla oğluna baktı.

“ Sen hayatım boyunca yaptığım en güzel şeysin oğlum!” Kartal duygusal ortamı dağıtmak için okulda yaptığı haylazlıkları biraz da abartarak annesine anlatmaya devam etti. Ortamın havası neşelenince arabanın müzik sisteminden çeşit çeşit müzikle açıp kâh oynayarak kâh bağıra çağıra şarkıya eşlik ederek yolu tamamlamışlardı. Yıldız’ ı çalıştığı hastanenin önünden alan anne-oğul hep beraber eve geçmişlerdi. Kartal eve girdiği gibi duşa ilerlerken Yıldız ve Efsun da yemek hazırlamak için mutfağa yollanmışlardı. Hazırlanan sofraya oturduklarında hepsinin yüzünde görülmeye değer gülümsemeler mevcuttu.

“ Zalım zaman! Küçücüktü kız bu! Şimdi adam oldu.” Yıldız’ ın sözlerinin üzerine oğlunun yeni çıkmaya başlayan sakallarının olduğu yanağını eliyle okşadı Efsun.

“ Oldu ya Yıldız Abla’ sı.” Yıldız, Efsun’ a göz kırparak onları gülümseyerek izleyen Kartal’ a dönüp dirseğiyle genç çocuğun masaya dayalı kolunu dürttü.

“ Biz bizeyiz len. Var mı sevgilin¿ Anlat bakalım!” Kartal’ ın yediği yemek boğazına kaçarken yakalandığı öksürük krizinden annesinin uzattığı suyla kurtulmuştu. Efsun şakayla karışık kaşlarını çatıp arkadaşına döndü.

“ Oğlumu rahat bırak Yıldız. İsterse anlatır benim paşam.” Kartal baktı bir süre.

“ Diğer arkadaşlarım gibi “ Anneme benzeyen bir kadın bulmam lazım.” demek isterdim ama annem tek sürüm. Onun gibi başkasını bulamayacağım için sanırım ben başınıza kalacağım.” Efsun, oğlunun sözleri ile yüreğinin taş kestiğini hissetmişti. Kartal’ ın bu yaşındaki hayalleri böyle olmamalıydı. Genç kadın, “ Bir adam kendi yaptığı yanlışların bedelini kaç hayatı mahvederek ödetiyordu¿” derken içindeki acının yerini Ethem’ e karşı büyüyen bir öfke almıştı. Kartal söylediklerinin üzerine annesinin yeniden sessizleştiğini görünce bu kez o Yıldız Abla’ sına takıldı. “ Yahu Yıldız Abla ben daha 17 yaşındayım. Sen geldin 35’ ine hâlâ bekarsın. Bence kendinle ilgilen bu konularda.” Yıldız, Kartal’ ın ne yapmaya çalıştığını anladığı için yalandan çocuğun kafasına vurarak söylendi.