[Unicode]
အခန်း ၈၃၃ ကျန်းကျီခိုင် VS. စုန့်ရှီယောင်
ငါတို့အားလုံ ဒီဟိုတယ်မှာနေသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား? ဒီကျောင်းသူကျဘာလို့ သူ့အိမ်သူပြန်နေနိုင်တာလဲ?
ကုနင်းသည် မှင်သက်လောက်အောင်လှပသူဖြစ်မှန်း မြင်လိုက်ရချိန်တွင်တော့ အားလုံး သဘောကျကုန်ကြသည်။
အရမ်းလှတာပဲ!
ယောက်ျားလေးအများစုသည် သူမ၏အလှတွင်ပျော်ဝင်သွားကြကာ မိန်းကလေးအများစုကတော့ သူမကို မနာလိုဖြစ်လာကြပြီး အထူးသဖြင့် စုရှီယောင်ဆိုလျှင် မျက်လုံးထဲ၌အမုန်းမီးတောက်များပင် တောက်လောင်လာတော့သည်။
စုန့်ရှီယောင်သည် အမြဲတမ်းလိုလို လူတိုင်း၏မျက်လုံးထဲတွင် လှပသူဖြစ်ကာ ကျောင်းမှာ သူမကသာ အလှဆုံးဆိုသည့်ဂုဏ်ပုဒ်နှင့်နေသားကျနေပြီးဖြစ်သည်။ သို့ပေမည့် အခုတော့ သူမထက်ပိုလှသည့်ကုနင်းနှင့် သူမတွေ့ဆုံလိုက်ရသည်။
စုန့်ရှိယောင် မုန်းနေမိသော်လည်း ကုနင်းသည် အမှန်တကယ်ကို အတော်လေးလှကြောင်းကိုတော့ လက်ခံမိသည်။ သူမအရင်မြင်ဖူးခဲ့သမျှ တခြားသောမိန်းကလေးများထက် ပိုလှပေသည်။
စုန့်ရှီယောင်၏ဆရာက ကုနင်းထံသို့လျှောက်လာကာ မျက်နှာသေဖြင့်မေးလာခဲ့သည်။ “မင်းဘယ်မြို့ကလဲဆိုတာ သိလို့ရလား? မင်းဆရာကကော ခွင့်ပြုထားပြီးပြီလား?”
“Fမြို့ကပါ ဆရာကလဲ ခွင့်ပြုထားပြီးပါပြီ။” ကုနင်း အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်လည်ဖြေကြားလိုက်သည်။
Fမြို့? တတိယတန်းစားမြို့ကလား?
ဆရာကပိုလို့ပင် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ကာ အထင်သေးဟန်အချို့ကိုပင် ပေါ်လွင်အောင်ပြသလာပြီး။ “မင်းဆရာကခွင့်ပြုထားတယ်ပေါ့? ဘာလို့လဲ? ဒါက ပညာရေးဌာနက ထုတ်ပြန်ထားတဲ့စည်းမျဉ်းပဲ၊ ယှဉ်ပြိုင်သူတိုင်း ဒီဟိုတယ်မှာပဲ တည်းရမှာ။ မင်းတခြားနေရာမှာ နေချင်ရင်တောင် ပညာရေးဌာနက ခွင့်ပြုပေးပါ့မလား?”
စုန့်ရှီယောင်၏ဆရာသည် သူတို့သည်သာ သူများနှင့်မတူဘဲ သူတို့ကသာ ထူးပြီးဆက်ဆံခံရသင့်သည်ဟု အမြဲအတွေးရောက်နေသူဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ကုနင်းသည် တတိယတန်းစားမြို့လေးမှဖြစ်ကာ စုန့်ရှီယောင်သည်တော့ မြို့တော်မှဖြစ်သည်။
