[Unicode]
အခန်း ၉၆၇ ထန်ဟွမ်ရဲ့ဥက္ကဌတဲ့လား?
သတို့သားရော သတို့သမီးသည်ပါ ငယ်ရွယ်ကြသူများမဟုတ်ကြတော့တာကြောင့် မင်္ဂလာပွဲနေ့တွင် ကစားပွဲများစွာထည့်သွင်းခြင်းမရှိခဲ့ပေ။
ထန်မိသားစုမှအမျိုးသားများက ကုမန့်ကိုမခေါ်သွားခင် ကုနင်း၏အိမ်ရှိလူတိုင်းကို စာအိတ်နီတစ်အိတ်ဆီပေးခဲ့သည်။
၈နာရီတွင်တော့ အစီအစဉ်အတိုင်း သတို့သမီးကိုခေါ်ဆောင်ကာ ထန်မိသားစုစံအိမ်သို့ထွက်လာကြပြီး ကုနင်းတို့တတွေလဲ နောက်မှလိုက်ပါလာကြသည်။
ချူးဖေ့ဟန်၊ စုအန်းယာနှင့် ယွီမီရှီတို့သည် ကုနင်း၏ကားနှင့်အတူလိုက်ပါပြီး လင်ရှောင်းထင်ကမောင်းသူပင်။ ပြိုင်ကားတစ်စီး၏အကျယ်သည်သိပ်မရှိသော်လည်း ပိတ်ပိန်ပါးပါးမိန်းကလေးများအတွက်တော့ သက်သောင့်သက်သာဖြင့်လိုက်ပါနိုင်တုန်းပင်။
ဟောင်ရန်နှင့်ကျန်ကောင်လေးများကတော့ ချောင်ယမောင်းနှင်သည့် ကားအကြီးပေါ်တွင်ရှိကာ ကောင်းယိမောင်းသည့် နောက်ကားအကြီးပေါ်တွင်တော့ ကုချင်နှင့်ကျန်ဆွေမျိုးများလိုက်ပါကြသည်။
ကုချင်းရှီနှင့်ကုယင်ယင်တို့မှာ ကုနင်း၏ပြိုင်ကားနှင့်မလိုက်ရ၍ မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေကြပေမည့် အမူအရာတော့ထုတ်မပြကြပေ။
ဝမ်ယွီလန်ကတော့ မိခင်ဖြစ်သူပီပီ သူမသားသမီးများ၏အခြေအနေကိုသတိပြုမိကာ ဆူပူတော့သည်။ ယနေ့က သူတို့အဒေါ်၏မင်္ဂလာပွဲနေ့ဖြစ်ကာ သူတို့ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေသင့်ကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ ကျန်းရှင်းရွှယ်သည်တော့ ထိုနှစ်ယောက်နှင့်ဆန့်ကျင်စွာ နာခံတတ်သည့်မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး မိဘများစီစဉ်မှုအတိုင်းလိုက်နာခဲ့သည်။
………
ထန်မိသားစုစံအိမ်သို့ရောက်ရှိချိန်မှာတော့ အိမ်တော်၏အကျယ်အဝန်းနှင့်လှပမှုကြောင့် အလွန်အံ့အားသင့်နေကြရပြန်သည်။
“ဝါး၊ ဘော့စ်… မင်းအဖေက ဘယ်လောက်ထိတောင်ချမ်းသာတာလဲ?” ဟောင်ရန်က အံ့ဩတကြီးမေးလိုက်သည်။
