09

27 3 0
                                    

CHAPTER 9: PAIN

Celine's POV:

Hindi ko parin makalimutan ang nangyari last night, i'm afraid. I'm scared because there's a possibility na mag hiwalay si Mom and Dad.

They need to talk, they need each other. Hindi pwedeng hindi sila mag usap dahil lalong gugulo ang lahat.

I need to do something before it's too late.

"Mom? c-can we talk?" i asked mom when i saw her downstairs.

Finally lumabas na din siya ng room.

"Mom please..pagbigyan niyo na po ako"

She faced me.

"Go ahead." Mom answered.
"Can you talk to Dad?" i asked again hoping that she'll do it.
"I don't want to." she answered.

My heart hurts when i heared what she said.

I hugged her very tight.

"Mom, ayoko pong hindi kayo mag kaayos ni Dad i know na may kasalanan siya but why don't hear his reason first?" i asked.

"Masakit anak, i have a feeling na hindi ko kakayanin ang lalabas sa bibig niya. Hindi ko alam kung paniniwalaan ko ito." i cried when the moment i heared what she said.

At first i thought my family would be full of happiness but again i was wrong. Palagi nalang failed, sobrang sakit na.

"Why Mom? don't you trust Dad anymore? won't you give him a second chance?" i asked her that i almost beg.

"May tiwala pa rin naman ako sa kanya, pero sinira niya anak, he lied to me. Hindi ko alam kung kaya ko pa siyang patawarin."

I know that but my point is why don't give a chance to a person that you love?

This is the most painful thing that has happened in my life. Can i survive it?

~*~

Walang ganang pumasok ako sa School. Maging ang mga kaibigan ko rito ay hindi ko pinapansin na para bang they don't exist for me.

"Celine okay ka lang ba? kanina kapa kasi natutulala eh." Jessa asked, you can see the concern in her eyes.

Nga pala naging kaibigan ko na rin ang Class Vice President na si Ms. Flores. Siya ang unang nag-approach sa'kin kaya natuwa ako noon.

"I'm okay, i'm just tired." i answered politely.

Eto na naman ako sa pagpapanggap na okay lang ako kahit hindi naman talaga.

Nagiging hobby kona yon.

While i'm thinking, i caught Vinn staring at me, mukhang pati siya ay nag-aalala na rin sa'kin.

Ayoko namang dumagdag pa sa problema niya, and the fact na were at the same situation these days.

Pipilitin ko na lang muna na maging okay hanggang kaya ko, i know that God will provide and answer my prayers someday.

Many hours passed, hindi ko na malayang uwian na pala.

"Celine tara na, sabay na tayo ha." Hannah offers.

I just nodded then suddenly Vinn appeared.

"Hey Celine pwede bang sumabay na ko sa inyo?" Vinn asked.

Hindi ako kumikibo.

"Huy Celine! ah eh oo naman Vinn, pagpasensyahan mo na muna si Celine." Hannah said.

I feel sorry for them. Babawi ako sa inyo, pangako.

Hindi na rin ako kinulit ni Vinn kung anong dahilan kung bakit ako nagkakaganito. Mabuti pa siya at naiintindihan ako, sana si Mom and Dad rin.

~*~

When i entered the house i was shocked.

Nandito na si Dad.

"Dad! i'm glad that you're back!" i run towards him and gave him a hug.

He smiled at me and hugged me back.

"Sunshine, aalis muna si Dad ah? may mga bagay muna akong aayusin at pagkatapos babalikan kita." Dad said.
"What about Mom? hindi ba siya magiging dahilan rin nang pagbalik mo rito?" i asked.

Hindi pa kaya sila nakakapag-usap ni Mom?

"She said she need some more space, don't worry i will not be separated from her. Buo pa rin tayo." He said. "Also nakapag-usap na rin kami and binigyan ako ng chance ng Mom mo, all i have to do is fix the mistake that i've done. Sana mapatawad mo rin ako anak." He added.

Lalo akong naiyak sa mga sinabi niya, my prayer was answered but still i'm not happy about it.

"K-kailan po ang balik mo?" i asked.
"Hindi ko pa alam, i promise na babalik ako at hindi ko papakuin yon." He answered.
"Paalam i love you so much our sunshine, mahal ko kayo ng Mom mo always remember that." he kissed me on my forehead.

Ngumiti ako ng mapait. Ang sakit isipin na iiwan niya kami at wala pang kasiguraduhan kung kailan ba siya babalik.

"Mahal na mahal din kita Daddy! always remember na kailanman hindi ako mag-tatanim ng sama ng loob sayo." i said while crying out loud. "Ayoko ng sabihin ang salitang paalam dahil alam ko namang babalik ka gaya ng pangako mo." i added.

Kumawala ito sa pagkakayakap sa'kin at hinawakan ang mga pisngi ko "Oo anak." he answered and wiped out my tears.

Before he left he glanced at Mom and just bowed his head.

Umiiyak na tinignan ko silang dalawa.

Bakit ba kailangan pa 'tong mangyari sa buhay ko? Para na rin silang naghiwalay sa ginawa ni Dad.

Nilapitan ako ni Mom at niyakap rin. Sobrang higpit non na parang ayaw na niya kong pakawalan.

"I love you Mom, thank you for doing my favor to you." i said to my Mom.
"I love you more anak, ayokong biguin ka at hindi pag-bigyan ang kahilingan mo. At ayoko ring nakikita kitang nasasaktan, dahil dinudurog niyon ang puso ko anak." She said and tears dripped from her eyes.

Shit lalo pakong humagulgol ng marinig ko ang mga sinabi niya at ang makita siyang umiiyak.

"I'm so lucky to have a Mom like you, you're so strong, kind, understanding and most of all a loving mother." i said.

Ang sarap sabihin ng mga salitang 'to sa kanya, she deserves more love.

"Maraming salamat anak, lalo mong pinaiyak si Mommy." Mom said.

I grinned.

"We can survive this Mom, we will fight together!" i said.

"Labis akong humahanga sa katatagan mo, and yes we'll fight anak." she said sincerely.

Then we both smiled to each other. I hope that our smile won't fade this time.

Marami na kaming mga pagsubok na pinagdaanan at mararanasan pa. Hindi kami susuko. I'll be stronger.

Wish We Never MetWhere stories live. Discover now