Wish We Never Met

13

CHAPTER 13: Ruined Life

Celine's POV:

How i wish that this was just a nightmare and i want to wake up already.

But in reality, i regret na nagising pa ko ngayon. Ayoko nang makasaksihan ang mga nangyayari sa buhay ko, dahil sirang sira na ito. Sobrang kirot na rin ng dibdib ko at naginginig din ang mga kamay ko. Also my feet are getting cold, ang sama sama ng pakiramdam ko.

I heard someone's knocking at the door. Maybe it was Mom or Yaya.

Wala akong balak na buksan ang pinto. Mas gugustuhi ko pang mag-kulong nalang sa kwarto ko.

"Celine? Celine come out please.."
"Why would i?" i answered.

Boses ni Dad ang narinig ko.

"Please anak, may sasabihin lang ako sa'yo." he said.
"What? ano bang sasabihin mo? may sense po ba yan?" i asked.
"Oo, kaya lumabas ka na sa kwarto mo."

Hindi ko siya natiis, kay binuksan ko ang pinto at lumabas.

"I'm so sorry Celine, sorry." bigla akong niyakap ni Dad nang mahigpit.
"Your sorry is not enough Dad, ang laki na ng damage na na-caused mo." i started crying.

Again my tears couldn't stop from falling down.

"I know at sobra kong pinagsisisihan iyon, alam ko ring walang kapatawaran ang nagawa ko sa inyo." he started crying too.
"Always remember na never kong pinagsisihan na naging pamilya ko kayo mahal na mahal kita Celine anak patawarin mo si Dad, Paalam." kumawala na siya sa pagkakayakap sa'kin.

"Dad, Nooo don't leave us!! please.." sigaw ko habang umiiyak pa rin.

Napaka cruel talaga ng mundo sa akin.

Sinundan ko siya palabas ng bahay pero pinigilan na ko ni Mom. Nakasakay na si Dad ng kotse together with his luggage at pinaandar na niya ito.

"Dad!!!!" ang huli kong nasabi bago bumagsak sa sahig.

~*~

I'm i dead? Sana nga patay nalang ako.

Puro white walls ang naaaninag ko, nasaan ako?

"Ma'am gising na po ang anak niyo." rinig kong sabi ng kung sino.

Nasa ospital ba'ko?

"Celine anak, finally you're awake!" i saw Mom.
"Where are we Mom?" i asked.
"We're at the hospital, hindi mo ba naaalala ang nangyari sa'yo?" nag-aalala niyang tanong.

The only thing i remember is nung pinipigilan kong umalis si Daddy, 'yun lang.

"H-hindi po ano po bang nangyari?"
"Nawalan ka ng malay Celine, three days ka nang natutulog diyan and finally you're awake now." i can feel the pain in her eyes paran pinupunit na naman ang puso ko sa sakit.

"Ganon po katagal? May sakit po ba ko Mom?" tumulo na naman ang luha kong kanina ko pa pinipigilan.
"Oo anak." lalong siyang naiyak. "Sana ako nalang ang nag-kasakit at hindi ikaw."

"Mom wag niyo pong sabihin yan, gagaling naman po ako eh dba?" pag-papatahan ko sa kaniya.
"Oo naman my sunshine, gagaling ka at hindi pupwedeng hindi ka gumaling." sagot niya.

"Pero Mom, ano bang sakit ko? Why does my heart hurts till now?"

"You've been in a coma"

Biglang pumasok ang doktor at sinabi ito sa'kin and it made me shocked.

"Kaya po ba ako nandito ngayon?" i asked even though i already knew his answer.
"Yes, 3 days ago you fainted it's caused by a sudden decrease of blood flow to the brain" the Doctor said.

Kaya pala, hindi pa ba sapat yung iniwan na kami ni Dad tapos naranasan ko pa 'to. What more kung na accident pa ko? Ilang days kaya akong comatose, 3 days ulit? months or maybe years? I literally hate my life.

"Magaling na po ba ako ngayon?" i asked.
"Yes and makakauwi kana rin but make sure to rest pa din and eat on time." nakangiting sabi ni Doc.
"Thank you Doc." my Mom said.

Alam kaya ni Dad ang nangyari sa'kin?

"Mom pumunta ba sila Hannah dito?"
"Oo Celine pumunta sila dito kahapon, kumpleto sila except sa isa raw." sagot ni Mom.

Sinong isa? was it Vinn?

"Babalik po ba sila ngayon?" tanong ko.
"Hindi na anak, sinabi kong uuwi na tayo at kailangan mo munang mag pahinga ha." sabi niya.
"Pero gusto ko po silang makita ngayong gising na'ko." pag pupumilit ko.
"Hmm sige na nga pero sandali lang ha?" pag payag niya kaya tumango ako at niyakap siya.

~*~

Naka-uwi na kami sa bahay at sariwa pa rin ang nangyari 3 days ago. Ang dami ko pang gustong itanong kay Mom.

10 minutes later may nag door bell, maybe sila Hannah 'to.

Agad na binuksan ni Yaya ang gate and to my surprise si Vinn ang nasa labas. Siya lang kaya mag-isa?

"Hey Celine! Pinag-alala mo ko, i'm sorry kung hindi ako naka dalaw sa hospital." bigla niya kong niyakap.
"It's okay Vinn, magaling na ko ngayon." sagot ko.

"Ano bang nangyari? why did you fainted?" he asked.
"Oh it's a long story." sagot ko.
"Is this because of your family? tell me."
"Y-yes, iniwan na kami ng Daddy ko." pagsabi ko ng totoo.

Gulat na gulat siya sa narinig.

"But why? what's wrong?" hindi mapakaling tanong niya.
"May anak daw siya sa pagka binata niya at lately niya lang nalaman kaya itinago niya pa sa'min.
"What!? pareho sila ng Mom ko." gulat ulit niyang expression.
"Really? what a coincidence." sagot ko.

"Look, no matter what happens nandito lang ako, kaming mga kaibigan mo." muli niya kong niyakap at niyakap ko na rin siya.

"Thank you Vinn."
"You're always welcome, Celine."

After that umuwi na rin siya at sa pag-uwi niya dumating naman sina Hannah at sila naman ang nangamusta sa'kin.

~*~

Mag papahinga na sana ako sa room ko ng biglang pumasok si Mom.

"Anak? may sasabihin ako sa'yo." sabi ni Mom.
"Ano po 'yon?"
"Incase na ayain ka ng Dad mong sumama sa kanya 'wag kang sasama ha." sambit niya na ipinagtaka ko.

"Why? kinukuha niya po ba ako sa'yo?" i asked.
"Ah eh hindi naman, naisip ko lang para na rin a ikabubuti mo." she answered.

Tumango nalang ako.

"Ah Mommy! wait 'wag po muna kayong lumabas."
"Why, anak?"
"I have something to ask po." tanong ko. "Complete pa rin naman po tayong family, diba?" dagdag ko.

Hindi kumikibo si Mom, parang alam ko na ang isasagot niya.

"Mom answer me?" sambit ko sa seryosong tono.

"Hindi na."

I knew it. Ang saya naman ng buhay ko grabe.

"Mom do i still deserve to be happy?" bigla kong na tanong.
"Oo naman, andito pa naman si Mom eh mahal na mahal kita." sagot niya na medyo nag-palakas ng loob ko.
"Mahal na mahal ko rin po kayo."

"Kaya 'wag mong iisiping hindi mo na deserve sumaya. Dahil kahit sinira ng Daddy mo ang family natin nandito pa naman ako, mga relatives natin at mga kaibigan mo na bubuo sa buhay mo." sambit ni Mom ng nakangiti.

"Maraming salamat Mom, salamat talaga." naiiyak kong sabi.

I hugged her so tight then she kissed my forehead.

Fighting. Bulong ko sa aking isip.