Wish We Never Met

11

CHAPTER 11: REVELATION

Someone's POV:

Mag-kasama sila, mag-kayakap sila kasama ang isang..dalaga.

Hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin ang nalalaman ko. O mas mabuti pang manahimik nalang ako at huwag nang makialam pa sa buhay ng iba.

Nakakalito, i hate this feeling.

"Secretary? Ayos ka lang ba? Kanina kapa tulala diyan." tanong ng kung sino.

"Ah sorry, pagod lang ako." paghingi ko ng paumanhin.
"May problema ba?" muli siyang nag tanong.
"Oo eh, personal problem kona 'to gusto kong maging private lang at ayaw kong ipaalam sa iba..maski sayo." sagot ko.

Sa ngayon wala pa talaga akong balak sabihin ang nalalaman ko, not now.

"Ganun ba, sige maiwan na kita at may aasikasuhin pa'ko. Sorry." pag-papaalam nito.
"Sige mabuti pa nga." dagdag ko bago siya makaalis.

Napakaraming papeles ang kailangan kong dalhin sa Office ng President.

Lalo na ngayong wala siya mukhang nag bakasyon pero hindi naman niya kasama ang pamilya niya. Hindi kaya dahil sa nakita ko last time? Alam na kaya ito ng asawa't anak niya?

~*~

Vinn's POV:

Baby, i'm faling, head over heels~
Looking for ways to let you know just how i feel.~
I wish i was holing, you by my side~
I wouldn't change a thing 'cause finally it's real.~

I heard someone knocking.

Wrong timing naman, kung kelan tumutugtog ako sa gitara ko at nagpapractice kumanta tsk.

Balak ko kasing mag confess ng feelings kay Celine at baka maunahan pa'ko.

But still i opened the door.

I was shocked when i saw my Mother. She came back.

"Mama! I missed you so much!" i said to my Mother and hugged her very tight.
"I missed you too Vinn anak, sobra." she said.

A few minutes passed kumawala na rin siya sa pagkaka-yakap sa'kin.

"I'm really really sorry Vinn, sorry kung hindi ako nagpaalam na aalis ako noon ang dami ko ng kasalanan sa'yo at sa Papa mo." tears rolled down her cheeks.

I can feel the pain through her eyes. I don't wanna see it, i was hurting too.

"Bakit Ma? Why did you left without telling us? Alam mo ba kung gaano kami nag-alala para sa'yo?." i asked Mama.

"Kasi may itinatago ako sa inyo, ang tagal ko nang itinatago 'to sa inyo. Hindi ko alam kung paano ko ba sasabihin at baka itakwil mo ko bilang Ina mo." she answered and made me confused.

"Po? Ano yung itinatago mo sa'min? Naguguluhan ako Ma."

"Vinn, Anak mapapatawad mo ba ko kung sakali mang sabihin ko sa'yo ang sikreto ko?" she asked me again.

Can i forgive her? Maybe? or Maybe not.

"Oo naman Ma, ano ba 'yung sikreto mo? Sabihin niyo na po." i asked and i was about to cry.