Moon Star: The Lucky Stipper (Published under Immac PPH)

Chapter Twenty Two

The Wedding Part One

Isang buwan na ang nakalipas at nandito kami ngayon sa eroplano papunta sa America.

Dapat hindi muna kami pupunta ng US dahil masyado pang maaga, pero dahil sa pinagbubuntis ko ay wala kaming choice kung hindi ang umalis. Hindi na kase pwedeng magbyahe pag sobrang laki na ng tiyan, not like hindi pa malaki yung tiyan ko pero may consent naman kami ng doctor.

Dun na din muna kami mag stay hanggang sa makapanganak ako, kahit na gusto ko sana sa pilipinas manganak, we don't have a choice.

Meron nga pala kaming nakalimutan na icelebrate, sobra sobra yung pag-aayos namin nung kasal pero yung stag party namin nakalimutan na namin.

Walang stag party na nangyari kase kailangan na namin na umalis pero sabi naman nila na pwede naman na dun nalang namin idaos kaya pumayag na ako.

This past few days nag-iba na yung pakiramdam ko, medyo mabigat at parang may kulang, hindi ko alam kung bakit o kung anong nangyayari dahil kahit ako ay walang idea.

Siguro dahil sa pinagbubuntis ko five months na kase ang tiyan ko kaya malaki na siya.

Minsan kinakabahan ako at laging wala sa sarili ko kagaya nalang ngayon kinakabahan ako at parang may butas sa bandang dibdib ko.

"hey! kinakabahan ako" bulong ko sa dalawang katabi ko.

Hinawakan nila ako sa kamay at niyakap ng mahigpit.

"shh... everything's fine" hinahalikan nila ang magkabilang bahagi ng ulo ko at niyayakap ako.

I tried to close my eyes habang yakap ko sila ng may panibagong imahe ang lumabas sa isipan ko.

There's a Coppin at the end of the isle and I am standing at the back of the church. I tried to look around and there I saw my husbands crying, mama mosang and amara are weeping too.

I tried to approach them but they don't seem to notice my presence.

I walk towards the Coppin and I saw myself in there lying lifelessly.

No!

No!

This can't be happening!

"NOOOO-!!" pakiramdam ko galing ako sa pagkalunod dahil sa paghahabol ko ng hininga.

"Hey, binabangungot ka" bulong ni Carson habang nakatingin sa akin ng may pag aalala.

Napabuntong hininga ako bago tumango sa kanila at sabihing ayos lang ako "I'm fine" after that I lay my head in Carson's chest.

"Shh... shh..." hinihimas niya ang ulo ko na parang pinapatahan.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko mas sumama yung pakiramdam ko nung marinig ko yung kanta niya.

"Kung panalangin ko'y 'di marinig...."

Unang lyrics palang ng kanta ay tumulo na ang luha ko.

I look around my sorroundings but there's nothing in here, I feel like I am blinded, I tried to feel their presence mula sa magkapatid, kay mama at amara hanggang sa mga kasama naming pasahero dito sa eroplano, pero maging ang kakayahan kong makaramdam ay pansamantalang nawala.

Oo nga pala nasa first class or business class kami nakasakay, at nasa sampo lang kami dito.

"Abutin man ng bawat sandali...."

Sa muli kong pag-dinig ng liriko ay parang bumalik ako sa kasalukuyan, muli kong nakita at narinig ang kapaligiran.

"Panginoon ko anuman ang mangyari, huwag mo pong pabayaan ang pamilya ko."