Και κάπως ετσι...σε γνώρισα

Part #27

Flashback

Θυμάμαι απο πάντα τον αδερφός μου να με υπερασπίζεται και να μου κανει τα χατίρια.
Θυμάμαι πάντα με είχε σαν μωρό ακομα και όταν αρκετά μεγάλη.Αλλα πάντα όταν δεν του άρεσε κατι που έκανα πάντα θα ερχόταν να μου το πει. Μεταξύ μας δεν είχαμε μυστικά ηταν το άτομο που ότι πρόβλημα και να ειχα θα ηταν εκει να με ακούσει και να μου δώσει την σωστή συμβουλή. Άλλωστε για αυτο ηταν και ξεχωριστεί η σχέση μας. Πάντα ειχα διάλογο με την μητέρα μου αλλα εκεινη είχε και το μωρό και ο Νίκος ηταν πάντα μα πάντα εκει για μένα. Μεχρι που χάθηκε.Σε ενα τροχαίο ετσι απλα. Αποφάσισε ότι πρέπει να φύγει χωρίς να εχει ρωτήσει κανέναν μας αν αντεχαμε κατι τετοιο.

Πάντα θυμάμαι να μάλωναν με τον πατέρα μου ειδικά όταν άρχισε να μεγαλώσει κάπου στα 15-16 ηταν ο Νίκος τότε που έγινε ο πρώτος μεγάλος καυγάς.Μετα απο εκει και πέρα οι καθημερινοί καυγάδες ηταν κατι συνηθισμένο στο σπίτι μας.Οταν ο Νίκος ηταν τελευταία χρόνια στο λύκειο έγινε Ο καυγάς με αποτέλεσμα να φύγει απο το σπίτι και να παει να μείνει για λιγο καιρο στους παππούδες μας.
Όπως ηταν φυσικό εμένα μου έλειπε το ίδιο και την μητέρα μου και ετσι ξανα γύρισε αλλα απο εκεινη την μερα και μετά ο χαρακτήρας του είχε αλλάξει.Ηταν μερα με νύχτα έβγαινε κάθε βραδυ δεν τον ένοιαζε το σχολείο η για το αν θα περάσει στη σχολή στο Λονδίνο.Ειχε μπλέξει σε αγώνες με μηχανές και αμάξια και πολλές φορές έσπερναν απο την αστυνομία ότι τον είχαν πιάσει και πηγεναμε με την Μαμα για να τον βγάλουμε.Απο την άλλη ο μπαμπάς εκανε σαν να μην υπάρχει δεν λεω υπήρχαν και καλές μέρες αλλα συνήθως αγνοούσαν ο ένας τον άλλον.Τα πράγματα ηρέμησαν όταν ο Νίκος έφυγε για Λονδίνο.Πηγανε εγω εκείνος και η Μαμα.Το σπίτι το είχαμε βρει απο έναν γνωστο του πατέρα μου όποτε ξέραμε ότι είχαμε να μείνουμε κάπου.Λονδινο καθήσαμε 2 εβδομάδες σχεδόν.Τον έβλεπα πήγανε απο το κακό στο χειρότερο και κάθε φορά που τον ρωτούσα τι είχε γίνει με επερνε αγκαλιά και μου έλεγε ότι ολα είναι ενταξει.Ποτε μα ποτέ δεν ειχα μαλώσει με τον Νίκο.Ηταν το μόνο άτομο που δεν μου προκαλούσε εκνευρισμό.
Εκείνα τα Χριστούγεννα ο Νίκος δεν είχε ερθει σπίτι.Ειχα στεναχωρηθεί τοςο πολύ αλλα δεν του το ειπα.Βεβαια η μαμα μου άνοιξε το στόμα της και ετσι παραμονή πρωτοχρονιάς ηταν μπροστα στην πόρτα του σπιτιού μας.
Ηταν απο της καλύτερες πρωτοχρονιες που πέρασα ποτέ μου.Απο εκει και μετά έρχονταν ακομα και Σαββατοκύριακο και μετά ξανα γύρισε πίσω.Ειμασταν μαζι συνέχεια μάλιστα μερικές φορές είχαμε βγει μαζι και με την παρέα του.Για καφέ όχι τίποτα τραγικά γιατι ο πατέρας μου δεν με άφηνε.Εκει ηταν που ο Νίκο αγρίευε και μου έλεγε να πάρω την ζωή στα χέρια μου να μην τον ακούν ότι και να μου λεει και μια φορά στην ζωή μου να κανω κατι που πραγματικά θελω.Ετσι στα 17 γενέθλια μου πήγαμε μαζι και κάναμε το πρώτο μου Ταττοο για μένα και δεν ξερω πιο για εκείνον.
Είχαμε κανει το ίδιο μια χαμογελαστή φατσούλα στο εσωτερικό του μπρατσου και απο κανω την ημερομηνία.Τοτε μου είχε υποσχεθεί πως ότι και να γινει θα ηταν δίπλα μου ότι και να χρειαστώ.Μαλιστα είχε κανονίσει με την Μαμα με το που δώσω εξετάσεις να παω Λονδίνο και να μπω στην ίδια σχολή με εκεινον για να είμαστε μαζι.
Ο καιρός πέρασε και το καλοκαίρι ήρθε και μαζι του έφερε και τον Νίκο για διακοπές.
Κάθε φορά που τον έβλεπα ηταν όλο και πιο διαφορετικός,όλο και πιο απόμακρος απο την οικογένεια.Ποτε δεν του άρεσαν τα κοσμικά αλλα τωρα δεν τον ενδιέφερε τίποτα.Σπιτι έρχονταν μόνο για ύπνο και για μπάνιο.Μετα όλη την μερα ηταν εξαφανισμένος.Και εγω τον έβλεπα εξω για καφέ η όταν έρχονταν σπίτι και ήμουν ξύπνια ερχονταν και κοιμόμασταν μαζι.
Καθόμουν στο δωμάτιο μου όταν μου έστειλε μήνυμα.
"Γεια σου αδερφούλα σε περιμενω για καφέ μην αργείς" έλεγε το sms
"Πρέπει να μου πεις που να ερθω όμως"απάντησα
"Θα περάσει να σε παρει ο Παυλος σε ενα τέταρτο να εισαι μπροστα στο σπίτι"
-τέλεια"απάντησα με την ιδέα ότι θα ερχόταν να με παρει ένας φίλος του αδερφού μου που τον ειχα δει 2 φορές βαρια.Αλλα δεν μπορούσα να κανω και αλλιώς. Ετσι ντύθηκα και δέκα λεπτά μετά ήμουν μπροστα στο σπίτι και περίμενα να έρθουν να με πάρουν.
Είδα ενα αμάξι ήρθε και σταμάτησε μπροστα μου.Κατεβασε το παράθυρο και είδα ενα παιδι στην ηλικία του Νίκου περίπου.
-έλα κούκλα μπες μεσα μας περιμενει ο αδερφό σου"λεει και εγω ανοίγω την πόρτα
-καλημέρα"λεω και κλείνω την πόρτα
-καλημέρα και σε εσένα ομορφιά"λεει και ξεκινάμε στο καφέ που ηταν ο αδερφό μου.
Σχεδόν μισή ώρα μετά σταματάμε μπροστα απο ενα καφέ και είδα τον αδερφό μου στον καναπέ να μιλάει με κατι παιδια.Η αληθεια είναι ότι την προσοχή μου τράβηξε το παιδι που κάθονταν δίπλα του και μιλούσαν.Ηταν πραγματικά όμορφος αλλα σίγουρα είχε σχέση εξάλλου δεν θα κοιτούσε εμένα που ήμουν 17.5.
Ο Παύλος μπήκε μεσα στο μαγαζί και με έδειξε και γύρισε ο αδερφός μου με το παιδι και με κοίταξαν.Ο αδερφός μου με χαιρέτησε και εκείνος μου κούνησε το κεφάλι σαν χαιρετισμός.Μετα ήρθε και πήγαμε κάπου να φάμε και μετά πήγαμε για καφέ..Ξανα..
Το βραδυ ο Νίκος ηταν σπίτι και ετοιμάζονταν για να βγει με την παρέα του..Μπηκα στο δωμάτιο του και εκείνος μου χαμογέλασε μεσα απο τον καθρέφτη.
-γεια σου όμορφη μου"λεει
-γεια σου και σε εσένα ήρωα μου"λεω και παω στο μέρος του.Εκεινος με αγκαλιάζει και καθόμαστε στο κρεβάτι.
-για πες μου τι θέλεις"λεει και με κοιτάζει πονηρά.
-τίποτα απλα ήρθα να δω τι κανεις"λεω
-αχα οκ δεν σε πιστεύω όποτε λέγε"λεει και γελάει
-αληθεια δεν θελω κατι απλα ήρθα να δω τι κανεις"λεω ξανα
-οκ εσυ ξέρεις"λεει
-που θα βγείτε σήμερα"ρωταω
-στα γνωστά όπου παμε πάντα"απαντάει
-Χμ ωραια και ποιοι θα είστε;"ρωταω χωρίς να τον κοιτάζω.
-τωρα μάλιστα μπήκαμε στο θέμα.Θα είμαστε όσοι είμαστε κάθε φορά θέλεις να μάθεις για κάποιον συγκεκριμένα;"ρωτάει
-όχι απλα ρώτησα"λεω και καταλαβενω πως εχω κοκκινησει
-ούτε καν για το παιδι που κάθονταν δίπλα μου στο καφέ εκείνο που είχες καρφώσει τ πρωι;"με ρωτάει και θελω να ανοίξει η γη και να πέσω μεσα.
-δεν ξερω για ποιον λες"λεω και κάθομαι ξανα στο κρεβάτι του
-για εκεινον τον ξανθό τον αλεξ λεω που τον τσέκαρες σήμερα.
-καλα ενταξει ίσως τον τσέκαρα.λεω
-χα το ήξερα.Να ξέρεις και εγω πιστεύω ότι ταιριάζετε"λεει και βγαινω απο το δωμάτιο του.
Εκείνο το βραδυ ηταν και το τελευταίο που τον είδα.Δεν ξανα γύρισε κοντά μου.Ακομα θυμάμαι το τηλέφωνο να χτυπάει τα χαράματα και να ακούω την μαμα μου να σπαράζει στο κλάμα.Ακομα θυμάμαι που πήγαμε το νοσοκομείο και τον είδα εκει ξαπλωμένο και πήγα δίπλα του και αγκάλιασα το άψυχο σώμα του.Τοτε ηταν που έχασα την γη κατω απο τα πόδια μου.Η επόμενη μερα ηταν η κηδεία.
Σπαραγμός φίλοι και συγγενείς είχαν ερθει αλλα έλειπε το πιο σημαντικό άτομο για μένα μεχρι τότε.Τοτε ηταν που καταλαβα ότι η ζωή μου θα άλλαξε ριζικά.Επρεπε να αλλάξω για να τον κανω περήφανο επρεπε να αλλάξω για μένα.Οπως και έγινε.Τοσα χρόνια κλαίω για τον χαμό του την μοναξιά που μου έδωσε.Μπορει να με εκανε πιο δυνατή αλλα ειχα χάσει εκεινον.Τον φίλο μου το στήριγμα μου τον αδερφό μου.Και τωρα εδω στο Λονδίνο σχεδόν χρόνια μετά τον βλέπω μπροστα μου....

(Λοιπόν αυτο ηταν αλλα ενα κεφάλαιο.Συγνωμη που βάζω τοςο αργά.
Θελω καταρχάς να πω ότι κεφαλαία θα βάζω κάθε ΤΡΙΤΗ και ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.
Επίσης απο το επομενο κεφάλαιο θα εχουμε νέα πρόσωπα στην ιστορία όποτε καλό θα ηταν να διαβάσετε την ιστορία της EmilyMey8 .
Όποτε αυτά απο εμένα.
Μεχρι το επομενο)