Perde aralığından odaya vuran parlak bir beyaz ışık, sanırım Ay ışığı. Gece yarısına son 2 dakika... Bir zamanlar her şeyimi elimden alan o günün ilk saniyelerine yalnızca 2 dakika kaldı. Her şeyim dediğime bakmayın, yalnızca bir kişiden ibaret bahsettiğim ''her şeyim''. Ama yine de her şeyim işte, tüm servetim, varım yoğum, kalbim. 1 Haziran 2018, evet bu onu kaybettiğim tarih, acısını içime gömdüğüm, göz yaşlarımın gökten sağanak yağarcasına, hiç durmadan damlayıp sel olduğu, içimdeki kelebeklerin kanat çırparak fırtına oluşturduğu tarih.
Bartu ben, Bartu Yılmaz.
Ölen ise biriciğim, bal peteğim, Sanem'im...
Her gün seni penceremde Ay'a bakarak beklemeye alıştım ben Sanem. Hani o gün demiştin ya, birimize bir şey olursa, diğerimiz sonsuza kadar Ay ışığında beklesin diye. Seni sonsuza kadar Ay ışığında bekleyeceğime ant içtim ben de. Ay'a anlatıyorum bütün bir günümü, belki sen duyarsın diye. Kötü şeyleri anlatmamaya çalışıyorum, sensizlikten ağladığım, uyuyamadığım o geceleri genellikle anlatamıyorum, üzülme diye. Bu dünyada ne kadar mutlu ettim seni bilemem ama şu an her neredeysen orada sonsuz mutluluğa ulaşmanı diliyorum güzelim.
***
Ben senin en büyük şanssızlığındım, belki de en büyük pişmanlığın. Seni asla hak etmedim Sanem'im. Çok üzdüm, çok yıprattım. Paramparça ettim. Gidenler geri gelmiyor, sen de gelemiyorsun... Sonsuzluğa uğurladım seni. İlk günkü gibi seviyorum inan. Vazgeçemiyorum senden, unutamıyorum. Aklıma kazındı gözlerin, gülüşün, bakışın... Başıma gelen en güzel şeydin. Beni mutlu eden, hayatımı güzelleştiren tek şeydin. Eşsiz kişiliğinle hayatımı anlamlandırdın bebeğim. Unutma kalbim her zaman seninle. Sen ölsen de hep yanımdasın, biliyorum. Rüyalarıma giriyorsun, düşlerimden çıkmıyorsun. En güzel zaafımsın, en güzel yaşlarımı taçlandıran kişisin. Ben ise senin en güzel yaşlarını mahveden o kalpsiz kişiyim. Ölen sen değil ben olmalıydım. Ölümü sen değil ben hak ettim.
