Maral orman yolunda kaza yapar, ve gözleriyle görmese inanamayacağı şeyler yaşar. Artık doğaüstü bir varlığın tutsağıdır...
Bu varlık onu zorla tutup kanını içen ve ona zorla dokunan bir vampirdir. Bu sert ve kaba vampirin marala karşı duyguları gün...
"Anne! Ses ver kurtaracağım seni. Baba orada mısın?" Ateşlerin içindeydim. Dumanlar boğazımı yakıyordu ve yanan evin içinde annemle babamı bulmak umuduyla ilerliyordum
"Maral, buradayım sakin ol" yavaş yavaş gözlerimi açtım. Yanaklarım ıslaktı ve boğazım acıyordu. Uykumda ağlamıştım.
"Tamam sakin ol, geçti" savaş baş ucumdaydi ve saçımı okşuyordu. "iyi misin?"
Gözlerimi gözlerine çevirdim. Başımı salladım ve doğruldum. Savaş gözlerimin içine bakıyordu "bekle su getireceğim"
hızla yanımdan ayrıldi ve neredeyse 10 saniye içinde geri geldi. Elindeki suyu ağzıma götürdü "ben içerim sağol" birkaç saniye bakıp suyu bana verdi. Tek dikişte suyu içtim.
"Anlatmak ister misin?" Bana ilk defa bu kadar yumuşak bakıyordu. Beni zorla evinde tutup kanımı içen bir vampire tabikide ailemi anlatmayacaktim. Kafami olumsuzca iki tarafa salladım.
"Tekrar söylüyorum! Olanları bana anlat maral" içimden bir ses herşeyi anlatmamı söyledi. Nasıl yaptı bunu?
"2 ay oldu olmadı, sabah erken kalkıp kahvaltı hazırlamıştım" anlatırken gözümden yaşlar geliyordu
"herşeyi hazırlayıp annem ve babamın kaldırmaya gittim. İkisinin üstüne atlayıverdim." Yüzümde bir gülümseme oluşmuştu ama hâla ağlıyordum. Savaş sadece beni izliyordu
"ikisinide kaldırıp aşaği indim. Sonra bir baktım ekmek yok" bir hıçkırık koptu içimden
"onlara hemen alıp geleceğimi söyledim. Babam ben giderim dedi ama kendim gitmek istedim."
Savaş gözlerini gözlerimden çekip yeri izlemeye başladı. "O sabah mutluydum, ikisininde yüzlerinden öpüp ekmek almaya gittim. Vakit kaybetmeden eve döndüğümde birsürü insan evimizin etrafında toplanmıştı. Evden dumanlar ve ateşler çıkıyordu"
hıçkırıklarım çoğaldı ve sesim istemsiz daha da yükseldi "elimdeki ekmekleri atıp koşmaya başladım. Eve girmeme izin vermediler. İtfaiye daha gelmemişti. Etrafta ki insanlar bana girmemem için sürekli birşeyler söylüyorlardı ve kolumdan tutuyorlardi." Sesim daha da yükseldi "Kahretsin! Lanet olsun hepsine! Belki bıraksalardı kurtarırdım onlari"
Ellerimi yumruk yapıp bacaklarıma vurmaya başladım "neden yaptın bunu? Neden anlattırdın? kimsesiz kaldım Savaş! Kimsem yok. Ne bir akrabam ne de bir arkadaşım"
Savaşbacaklarıma vuran ellerimi tuttu "kimsesiz değilsin. Korkma, bundan sonra yalnız olmayacaksın"
elimi tutup kendine cekti ve kafami göğsüne yasladı çaresizce ağlamaktan başka birşey gelmiyordu içimden. Acıyla konuştum
"annemi özledim, babami istiyorum" Savaş saçımı okşuyordu ve arada sırada kokluyordu. Kendimi kurtarmaya çalışmadım. O kadar bitkin hissediyordum ki savaşın göğsünde uykuya dalmak üzereydim.
Saçımı okşadıkça daha çok uykum geliyordu. Sonunda dayanamayıp savaşın göğsünde uykuya daldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
