De Twaalf Valken (Deel I van de Magnakronieken)

Hoofdstuk 6 - De jongen in het kristal

'Falco redt het wel,' zei mentor Samuel tegen Lou. 'Hij is van streek door al de stress, hoogstwaarschijnlijk.'

'Ik hoop het,' vervolgde Lou. Ze stonden tegenover elkaar in het lokaal van de valken. 'Hoe dan ook, u wilde mij spreken?'

'Klopt,' bevestigde Samuel en met zijn armen gekruist keek hij diep in Lou's ogen. 'We hebben veel gemeen, jongeman.'

'Hé?' luidde Lou en hij knipperde met zijn ogen doordat hij niet zo goed kon afleiden wat zijn mentor daarmee wilde bedoelen.

'Ga voor het raam staan,' zei Samuel bevelend en Lou voerde uit wat hem werd opgedragen. Nu hij voor het raam stond, zag hij dat het nog steeds aan het sneeuwen was onder een bewolkte lucht.

'Wat moet ik zien?' vroeg Lou stomverbaasd. Samuel activeerde zijn magie en in een mum van tijd klaarde de hemel op en stopte de sneeuwval boven het domein van de academie. Op hetzelfde moment voelde Lou ook de intensiteit van magische kracht stijgen. Hij keek naar achteren en wist het nu zeker: dit was het werk van Samuel.

'Ook ik ben een weermagiër,' zei de mentor. Lou geloofde zijn oren niet en richtte zijn blik weer op het impressionante uitzicht. Mentor en leerling verplaatsten zich naar het buitenterrein en intussen werd het alsmaar donkerder. 

Het nieuws over de twee gestolen sleutels bereikte de oren van het concilie der magiërs en weldra werden andere belangrijke plaatsen in het koninkrijk strenger beveiligd. Ingrid Inuka, Aria's rechterhand, liep door de gangen op weg naar zijn kantoor. Niet wetende wat er haar stond te wachten, beraamde Aria Alsem hoe hij het haar allemaal ging vertellen. Ondertussen lag de arme Falco in één van de bedden in de ziekenboeg, met Marx Hyberion aan zijn zij. Een licht vermoeden vertelde hem dat deze jongen een zeer stressvolle periode achter de rug had.

'Lou blijft lang weg,' zei Ewan, de jongen met het scharlakenrode haar. De gebruikelijke groep zat rond dezelfde tafel in de grote eetzaal, waar het personeel de avondmaaltijden begon op te dienen. Het rook allemaal lekker, maar Rey hechtte er niet veel belang aan. Zijn gedachten waren bij zijn tweelingbroer omdat hij het maar raar vond dat hij op de eerste dag al een individueel gesprek had met hun mentor.

'Vlees!' riep Kamui enthousiast, die zich voor de eerste keer aansloot bij het groepje. Hij greep met zijn handen naar het stuk varkensvlees op zijn bord en zette er zijn tanden in.

'Hoe onsmakelijk,' zei Heavenleigh met een opgetrokken neus. Iedereen schrok zich te pletter, want namelijk niemand had door dat zij ook aan hun tafel zat. 'Wat kijken jullie? Is deze plaats gereserveerd voor iemand anders misschien?'

'Nee hoor!' zei Ewan opgetogen en begon te blozen nadat Heavenleigh hem al dan niet vriendelijk toelachte.

'Rae?' zei Nia en ze merkte dat Raechelle er ook niet met haar gedachten bij was. 'Wat is er?'

'Die Falco,' fluisterde ze, 'ik maak me zorgen om hem.'

'Dat snap ik,' zei Nia knikkend. Ze aten verder van de rijkgevulde borden vergezeld van een glas vol versgeperst fruitsap. Intussen schrokte Kamui al het vlees op en keek hij rond of er nog meer was...

'Concentreer je op de lucht,' zei Samuel, 'voel de wind.'

'Doe ik,' zei Lou. Hij spreidde zijn armen open en probeerde één te worden met het koude briesje. Wanneer hij zijn ogen sloot, lukte het beter.

'Probeer in te beelden dat je een weergod bent, dat je de macht hebt over het land, het water en de lucht,' vervolgde Samuel. Met dichtgeknepen ogen voerde Lou deze instructie uit. Hij zag zichzelf als een god in zijn verbeelding, die een hele stormvloed over het domein van de academie veroorzaakte. Zonder enige woorden aan vuil te maken, begonnen er windvlagen rond hem te circuleren op een snel tempo.