De Twaalf Valken (Deel I van de Magnakronieken)

Hoofdstuk 25 - Bestorming in 3, 2, 1!

Ik wilde een stralend baken van hoop zijn voor de nieuwe generatie, zoals mijn vader dat was voor mijn generatie. Soms vraag ik mij af of ik wel het juiste heb gedaan, maar dan zie ik al de kinderen en denk ik: Aria, je kan jezelf niets verwijten. 

Je deed je best en dat is wat telde, je was er voor die dat je nodig hadden op het moment dat ze zich verloren voelden. Ingrid en Samuel, de twee meisjes die mijn vriendin Manilla naar hiertoe bracht en de Therian Falco zijn maar enkele voorbeelden van de zielen die ik een hand heb aangeboden, en ja, ook de dag waarop ik die kersverse baby uit het mandje haalde, is een voorbeeld. 

Hij is uiteindelijk een Talon... Ik heb hem twaalf jaar gespaard, zo bezie ik het toch. Mijn laatste uren gaan in, ik voel het, en er is nog zoveel dat ik de jongen wil vertellen. Hoe dan ook, ik ben er zeker van dat hij omringd wordt door warme zielen. Het is aan jou, mijn opvolger, Ingrid Inuka.

'Aria!'

'Zijn ogen kan hij niet meer openhouden...'

'Hij is op...'

'Ik weet het,' zei Ingrid jammerend, terwijl ze aan het grote bed stond waarin het academiehoofd lag. Zonet vielen zijn oogleden voor een laatste keer. Hij ademde nog traag, maar lang had hij niet meer te leven.

'Zijn wens...,' zei Marx Hyberion aarzelend, 'is dat jij het nieuwe gezicht van de academie wordt.' Ingrid sloot haar ogen en fronste haar wenkbrauwen tegelijkertijd. Samuel, die aan de andere kant van het bed stond, keek opzij in de andere richting, alsof hij niemand in de ogen durfde aan te kijken.

'Ik zal hem opvolgen,' zei Ingrid en ze veegde de tranen onder haar ogen weg. 'En ik zorg ervoor dat zijn waarden en normen in stand worden gehouden. Ik beloof het, Aria.'

De andere professors stormden de kamer binnen en schrokken zich te pletter als ze zagen dat het academiehoofd er vredig en dood bijlag.

'O, nee!' luidde professor Sinistra.

'Is hij...?' suggereerde professor Weiss.

'Nog niet,' antwoordde Marx terwijl hij met zijn hoofd heen en weer schudde. Al gauw stonden zo goed als alle werkkrachten rond het bed en toonden ze hun respect door niets te zeggen en hun ogen te sluiten. Sommigen begonnen zelfs te jammeren.

'Nog hooguit acht uur en dan zal hij-,' zei Samuel zonder zijn volledige zin uit te spreken. Daardoor begonnen sommigen zich in te beelden hoe de academie zou zijn zonder de ouwe en die realisatie maakte het nog droeviger.

'Aria bood mij een thuis aan wanneer ik dat het meeste nodig had...,' mompelde Darius Weiss.

'En mij wierf hij aan, ondanks dat ik een strafblad heb,' wist Maribelle Sinistra te vertellen. De anderen schrokken hiervan, aangezien niemand er op de hoogte van was. Zijn laatste lucht die hij uitademde, bracht iedereen echter samen in deze ruimte. Allemaal hadden ze iets gemeenschappelijks en dat was dat de oude man er voor hun was, in goede en slechte tijden.

'Toen mijn vroegere vrouw mij verliet omdat ik geen kinderen kon verwekken, was Aria er en begrepen we elkaar. Het klikte nooit zo snel met iemand,' gaf Marx Hyberion toe.

'En...,' stamelde Ingrid, 'wanneer ik mijn broer verloor, beloofde Aria me dat de pijn zou vervagen. Dat was ook zo.' Vervolgens keek ze recht in de ogen van Samuel, die op zijn beurt terug naar haar keek. Een berg schuldgevoelens landde op zijn schouders als ze dat vertelde, die alsmaar groter werd. Hij had voor de achteruitgang van Aria's gezondheid gezorgd...

Het is beter zo, ouwe, dat je rust kan vinden en je geen zorgen meer hoeft te maken over hoe wreed deze wereld is, dacht Samuel. Hij probeerde zijn daden goed te praten, maar het veranderde weinig aan het schuldgevoel die hij met zich meedroeg.