LA FABULOSA HISTORIA DE MESSER TONI PADÈLE

6. Filosofía na taberna

Un día correu a noticia de que o inquisidor abrira unha investigación contra unha anciá do campo, unha tal Jacometa, acusada por uns veciños de facer o mal, en definitiva, de ser unha bruxa. Semella que un meniño pequeno aínda en pañais, despois de ser tocado por ela, inmediatamente enfermou gravemente e morreu aos poucos días. Hai máis: a anciá tamén foi acusada de facer un sortilexio, polo que un veciño xa non puido facer mantequilla. De feito, na mantequeira a flor do leite nunca se converteu en mantequilla, a pesar das repetidas sacudidas, e pola contra se botaba a perder regularmente...

Tamén neste caso pola noite na posada escurecen os comentarios. Había quen dicía que eran contos sen fundamento, e había quen so tomaba en serio e recitaba casos similares que coñeceran na cercana Friuli e que acabaran coa proscripción da striga, tras ser colocada nun sedán durante todo un día cun cadea ao pescozo e unha mitra na cabeza, como se fose unha herexe luterana. Un vello comerciante lembraba que un feito similar tamén sucedera facía uns anos antes en Cividal, cando unha muller chamada Maddalena, que vivía no val das minas, fora xulgada por bruxería.

O magister Gualterus escoitou estes comentarios en silencio, ata que alguén lle pediu a súa opinión.

"A maxia existe, e como! Mais antes necesitamos distinguir entre a maxia natural e a maxia cerimonial." "Ai, aquí vamos de novo..." pensou Toni para si, apoiando os cóbados no borde da mesa e tomando a súa cabeza entre as mans, mentres que Gualterus comezaba a súa nova lección.

"A maxia natural é a parte activa da filosofía da natureza, é aquela que, despois de estudar tódalas forzas de todas as cousas, tanto naturais como celestiais, e escrutando dilixentemente o termo de simpatía que as une, fai que os poderes ocultos e secretos da natureza e, unindo con procedementos complicados as cousas inferiores ás poderosas calidades das superiores, chega a producir prodixios estupendos, debidos non tanto á arte do home como á da natureza, da que se profesa a maxia".

Aquí o bo Gualterus cambiou de ton de voz, porque percibira que os circunstantes loitaban por seguilo:

"Pero vaiamos á maxia cerimonial, que se divide en dous, Goezia e Teúrgia..."

"Que? Que é iso?" interrompeu un dos alumnos provisionais.

"Un pouco de atención, por favor!" dixo Gualterus con ton firme, retomando a súa lección "Goezia se basea no comercio de espíritos inmundos, emprega ritos nefastos, feitizos e conxuracións ilícitas, polo que é execrado e prohibido. O practican os que hoxe chamamos nigromantes e feiticeiros, que empregan diaños malignos. Pola contra, a Teúrgia quere establecer unha relación cos anxos bos e as súas prácticas están en conformidade coa vontade do divino, e por iso require a purificación da alma e tamén do corpo. Mais coidado, moi a miúdo detrás do nome de Deus e dos anxos se agochan os enganos dos diaños malignos, que son moi numerosos. Pensade que o ilustre Johannes Wierus ao facer inventario da Monarquía Diabólica mencionou setenta e dous en principio, que gobernan sete millóns e catrocentos mil vinte seis diaños, aos que hai que sumar as lexións de diaños menores..."

"Entón as bruxas que practican Gozia, como se lle chama, son criaturas vinculadas ao diablo!" interrompeu un dos presentes.

"Este é o punto" enfatizou Gualterus "en efecto, no sentido común a bruxa é unha muller que, por un pacto fraudulento ou imaxinario, se cre que comete algún delito, xa sexa con pensamento, con imprecacións ou feitizos. En realidaade, e neste sego a opinión do mencionado Johannes Wierus, estou convencido de que a bruxa só é unha estúpida e ignorante, enganada polo espírito diabólico ata o punto de confesar que fixo cousas que non era ela capaz de facer e que en realidade nunca sucederon".