LA FABULOSA HISTORIA DE MESSER TONI PADÈLE

8. En Dominante

Como Deus quixo, finalmente acadaron o seu destino. O tempo foi tempado e polo menos non choveu, aínda que máis dunha vez Toni temeu acabar na auga mentres que a balsa, atrapada nun remuíño máis ancho que os demais, xiraba sobre si mesma e a xente da balsa estaban ocupados cos bastóns longos equipados con crampóns, para voltar colocalo no seu sitio. Ao chegar ao muelle onde desembarcaban as balsas que baixaban da montaña, e finalmente poñendo os pés do chan, Toni mirou ao seu redor. A dicir verdade, os pés estaban en terra, mais víase moi poucas montañas por mor das nubes que cubrían o horizonte. Aquí estaba todo o contrario que en Cividal, que se erguía sobre un espolón rochoso e estaba rodeado de montañas, mentres que o río fluía abaixo. Aquí as casas se levantaban sobre a superficie da auga, en lugar das rúas atravesadas polos carromantos, tiñan unha maraña de canais por onde baixaban e subían os barcos, mentres que as rúas por onde se podía camiñar ao longo dos canais entre as casas, que eran estreitas, estaban conectadas por pontes, moitas veces sen parapeto, o que facía que Toni temese acabar nesa auga verdosa nada atractiva.

A compañía do misterioso seguidor de Paracelso resultou providencial, porque Toni non sabía exactamente que camiño tomar e a que santo acudir. Con paciencia, o seu compañeiro de viaxe, que evidentemente xa estivera en Dominante e se movía con gran soltura, o instruíu sobre o modo de vida desta cidade e aos poucos días Toni xa puido moverse con certa autonomía no barrio no que atoparan aloxamento. Era un barrio popular, maioritariamente habitado por temerosos artesáns e por homes humildes empregados como porteadores e barqueiros, e non faltaba xente que baixara da montaña en busca de traballo na capital. Grazas aos bos oficios de Poldo, un campesiño que traballaba nun taller de talladores de madeira, Toni puido ser contratado por un pistór, por un panadeiro, que mantiña un forno e un barril na rúa do Pistór. O dono lle encomendou a tarefa de descargar das embarcacións os sacos de fariña e leña para o forno, apilar todo, encender o lume e mantelo baixo control. Toni era un mozo intelixente e servicial que xa as poucas semanas aprendeu o oficio de panadeiro. Acostumado como estaba á polenta, para el o pan era case unha novidade: lle gustaba traballar cerca do forno quente e cheirar o cheiro case embriagador do pan recen feito.

O misterioso seguidor de Paracelso encontrara hospitalidade no mesmo sestiere, nun dos moitos mosteiros e conventos que salpicaban a cidade cos seus claustros e igrexas, e alternaba a profesión de médico coa lectura e estudo. O magister Gualterus se interesaba máis polas bibliotecas das convencións que polas pestes e enemas e os análises de ouriña, onde pasaba longas horas investigando e consultando os seus amados libros sobre a clasificación dos minerais e a transmutación dos metais, mais tamén sobre outros temas que lle interesaban moito.

En cambio, Toni aproveitou os intres libres para coñecer un pouco o novo entorno, en compañía de Poldo. Ademais do aspecto xeral da cidade, unha gran extensión de casas, palacios e igrexas con algunha praza verde, todo prodixioso suspendido entre o ceo e o mar, dúas cousas lle chamaran a atención. En primeiro lugar, a alternancia das mareas, que se asemellaban á respiración lenta pero constante dunha xigantesca masa de auga impregnada dunha misteriosa vitalidade, que de vez en cando parecía querer sumerxir os pisos inferiores dos edificios ou deixar ao descuberto os seus corroídos e verdosos cimentos. E logo o feito de que en aquela cidade se podía atopar todo tipo de bens: Dominante se lle presentaba como un xigantesco emporio onde todo se vendía e comprobaba sen que a cidade mesma producise nada por si mesma, privada como estaba de campos, bosques e minas. Claro que estaba o mar, mais os produtos da pesca viñan de outras zonas da laguna e non da rede de canais que atravesaban a cidade.

A Toni lle gustou especialmente pasear polo mercado de Rialto, ao que chegou logo de cruzar a gran ponte nova de pedra sobre o Gran Canal, que – segundo Poldo, repetindo o que escoitara do dono da súa tenda – pode chamarse con razón a octava marabilla do mundo xa que descansa sobre un chan blando no que se cravaron 12000 postes de olmo. Pórticos dobres rodeaban a igrexa de San Giacomo di Rialto; no lado dereito cara o mediodía, os expoñentes da aristocracia se reunían todos os días para reunirse e discutir o goberno da cidade, mentres que o outro lado estaba cheo de comerciantes de Milán, Florencia, Génova, Alemaña, Españae outras nacións tamén.

O largo porche que conducía á ponte albergaba numerosas tendas de telas variadas e finas de cores, que dende alí se vendían por toda Europa e o Levante. Alí estaban pois as tendas de seda mentres que fronte a igrexa de San Giovanni Elemosinario, ou de San Zuane de Rialto, se extendía preto dos xolleiros, considerados os mellores de Italia. Aquí había talleres moi numerosos dos que saían todo tipo de xoias, especialmente colares de ouro e prata, así como tamén anais impregnados a partir das xemas traídas de Oriente. Toni detívose a contemplar extasiado aquel torrente de xoias, pois semellaba imposíbel que unha cidade, aínda que tan poboada como Dominate, puidese albergar un número de artesáns con tal alto nivel de destreza. Por suposto, tamén hai tendas de ferreiros, tendo espadas e puñais, e aquí Toni se sorprendeu ao ver un prezo tan elevado por unhas espadas que se parecían ás que no seu momento descargara no almacén de Cividal.

Pasamos logo á zona do mercado reservada á alimentación; onde está aquí tamén o almacén de fariña, as tendas de pan, aceite e viño, os almacéns de especias dos que emanaban intensos aromas orientais, as bahías rebosantes dunha gran variedade de carnes e embutidos, e logo a pescadería, cunha riquísima variedade de pescados e moluscos descoñecidos para Toni, cuxa única experiencia no campo da fauna psicícola eran os marsói, é dicir, os siluros ou cabrachos de auga doce, e as cigalas que cando era neno, ás veces trataba de atopar nas augas do torrente que fluían no fondo do val. Termos que Toni non coñecía brotaban das bocas dos vendedores, outro mundo que se vislumbraba nos baquillos da pescadería, con outros cheiros, outros sons e outros sabores que o no mundo da montaña non eran familiares.

Ademais do gran mercado de Rialto, Toni lle chamou a atención a Arsenale, onde puido presentarse a través dun tal Taddeo, un arsenalotto amigo de Poldo. Así puido admirar a gran extensión da auga ben defendida polas fortificacións, nas que construían e reparaban as galeras e acorazados, e se calfateaban os seus cascos con fíos impregnados de brea para facelos impermeábeis. Alí se labraban e transformaban as quillas, cascos, vergas, remos, os imponentes troncos que dende a montaña e os bosques montañosos chegaran polo río ata Dominante, mentres que o vasto espazo das cordas se producían cabos, velas e obenques, e de fundicións e talleres adxacentes traballaron en canóns e anclas. Mais o que máis chamou a atención a Tonoi foi o laborioso ir e vir de obreiros, xefes, mariñeiros, guardiáns, funcionarios... En definitia, todo o Arsenal daba a impresión dun gran organismo palpitante de vida e de movemento, de voces, de ruídos: unha especie de xigantesco ventre feminino do que de vez en cando saían as naves quer logo se facían á mar. O Mercado e o Arsenal, ou máis ben, o Arsenal e o Mercado: Toni adiviñou que precisamente alí, nesa unión entre comercio e dominio dos mares, residía o poder adquirido por Dominante ao longo dos séculos.

Unha vez que coñeceu este extraña e diferente cidade, Toni comezou a viaxar só. Nos intres libres de traballo e outros compromisos lle gustaba vagar sen rumbo ata saír á beira do canal ou un patio sen saída, no que reinaba un silencio total, apenas roto polo alento mixto da auga ou o arrullo dunha pomba. Entón sentiu unha extraña sensación, unha mestura de curiosidade e excitación, de sedución, de aprensión: estou perdido, e agora que fago?, escalara moi por riba e se empurrou ata a base dos muros, en absoluto silencio acompañado unicamente polo leve susurro do vento e roto de vez en cando polo son dunha pedra que se desprendera e caera e rodado por un barranco.