ជីននិងហាណាបានមកនិយាយគ្នានៅក្នុងភោជ្ជនីយដ្ឋានមួយកន្លែងនៅជិតនោះ។ជីនអង្គុយធ្វើមុខមាំដាក់ហាណាតែមើលទៅនាងដូចជាមិនខ្លាចជីនអីសូម្បីតែបន្តិច។
“មានអីក៏និយាយមកកុំឲ្យខាតពេល"ជីនក៏ផ្ដើមនិយាយមុន។
“អូនចង់សុំទោសបងដែលអូនធ្វើមិនល្អដាក់បង"នាងនិយាយទាំងសម្លេងស្រទន់។
“យើងមិនមានទោសឲ្យនាងទេហើយអ្វីៗក៏ចប់អស់ទៅហើយ"ជីននិយាយទាំងមនខ្ចីមើលមុខនាង។
“តាមពិតមកពីហ្វូៈគេគំរាមអូនទើបអូនធ្វើបែបនេះ"នាងយំតិចៗបែបគួរឲ្យអាណិត
“ពេលគេស្លាប់ហើយយើងត្រូវគ្នាវិញទៅណាជីន"
“ហឹស-ខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ប្រាប់នាងហើយថាបើខ្ញុំដើរចេញទៅហើយខ្ញុំមិនបកក្រោយវិញទេ"ជីនសើចបន្តិចមុននឹងនិយាយ។
“ជីន--អូនសុំទោសតែអូនធ្វើទាំងបង្ខំទេពេលនោះ"នាងឱបមុខចុះឯទឹកភ្នែកស្រក់មិនដាច់ពីគ្នា។
ជីនឃើញនាងបែបនេះចិត្តរបស់គេក៏ទន់អាណិតនាងខ្លះដែរតែក៏ត្រូវប្ដូរគំនិតចេញវិញភ្លាម។
“បើអស់អីនិយាយហើយយើងទៅវិញហើយ"ជីនក៏ងើបឈរតែហាណាក៏និយាយកាត់ធ្វើឲ្យជីនអង្គុយធ្មឹងមួយកន្លែង។
“អូនមានផ្ទៃពោះ២ខែហើយ”
“វាមិនពាក់ពន្ធ័នឹងយើងទេ"ជីនសម្រួលអារម្មណ៍ហើយងើបឈរឡើងពេញកម្ពស់។
“មិចក៏ថាមិនពាក់ពន្ធ័ជីន"នាងជ្រួញចិញ្ចើម។
“នាងមិនមែនមានតែយើងម្នាក់ទេហាណាដូច្នេះកុំមកយកកូនអ្នកណាមិនដឹងមកឲ្យយើងទទួលខុសត្រូវ"ជីននិយាយម៉ាត់ៗច្បាស់ៗមិនឲ្យហាណាពិបាកយល់នោះទេ។
“មិចក៏បងនិយាយបែបនេះចុះបើកូននេះជាកូនបងមែនបងនឹងបណ្ដោយកូនបងពិបាកដែរមែនទេ?”នាងដាក់មួយសំណួរនេះធ្វើឲ្យជីនឈរគិតមួយសន្ទុះមុននឹងឆ្លើយ។
“យើងនឹងទទួលខុសត្រូវបើជាកូនរបស់យើងមែននាងកុំបារម្ភអី-ក្នុងកំឡុងពេលនេះយើងនឹងផ្គត់ផ្គង់ការរស់នៅរបស់នាងរហូតដល់ពេលកូនកើតមកដល់ពេលនោះយើងនឹងដឹងហើថាជាកូនរបស់អ្នកណា"ជីននិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់។
…………………………
បន្ទាប់ពីជីនចាកចេញពីហាណាមកគេមិនទៅផ្ទះវិញនោះទេគឺឈ្លាតទៅក្លឹបជាមុនសិនព្រោះថាពេលនេះស្មុគស្មាញណាស់គិតអ្វីក៏មិនចេញដូចអ្នកអានពេលនេះចឹង។
ងឺត!!សម្លឹងហ្វ្រាំងឡានបានចតនៅនៅទីធ្លាក្នុងផ្ទះដ៏ធំល្វឹងហ្វាយ។ដំណើរទ្រេតទ្រោតរបស់ជីនបានដើរចុះពីឡានដោយសភាពស្រវឹងជោគជាំ។
“ចៅហ្វាយៗប្រយត្ន័បន្តិច"ជេគគីស្ទុះមកគ្រាជីន។
“ចេញឲ្យឆ្ងាយទៅ"ជីនស្រែកទាំងសម្លេងក្រងួៗបែបមនុស្សស្រវឹងព្រមទាំងច្រានជេគគីទៅម្ខាង។
“លោកម្ចាស់របស់ខ្ញុំអឺយ!ឲ្យតែស្រវឹងលើកណាដឹងតែចេញចរឹកឪពុកចែកឲ្យហើយ"ជេគគីរអ៊ូតិចៗហើយក៏ដើរតាមជីនពីក្រោយចូលទៅក្នុងផ្ទះ។
ចូលមកដល់ក្នុងផ្ទះអ្វីៗងងឹតសូន្យឈឹងព្រោះតែគ្មានអ្នកណាម្នាក់នៅចាំគេនោះទេ។
“ចៅហ្វាយ…”ជេគគីឃើញថាជីនចង់ដើរទៅលើទើបគេចង់ចូលទៅទៅជួយតែជីនក៏សម្លក់គេមុន។ជេគគីញញឹមហើយថយក្រោយមើលទៅជីន។
“ទៅ--ទៅណាទៅៗ"ជីនដេញជេគគីម្ដងទៀត។ជេគគីក៏មិនបង្អង់យូរក៏ឱបគំនាបលាជីន។ព្រោះឲ្យតែពេលស្រវឹងជីនមិនដែលឲ្យអ្នកណានៅក្បែរឡើយ។
ពេលជេគគីចេញទៅបាត់ជីនក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះនៅកាំជន្ដើរ យកដៃទាំងពីជ្រោងសក់ទៅក្រោយបង្ហាញថ្ងាស់ទូលាយ។
“បងអាត្មានិយមណាស់មែនទេស៊ូ!”ជីននិយាយតិចតែម្នាក់ឯង។អារម្មណ៍របស់គេនិយាយមិនត្រូវរៀបរាប់ក៏ពិបាក។គេស្រលាញ់ហាណាព្រោះនាងពីមុនមិនដែលធ្វើឲ្យគេពិបាកម្ដងណាឡើយ។
បន្ទាប់ពីអង្គុយមួយស្របក់មកគេក៏ងើបឈរពេញកម្ពស់ហើយឡើងទៅបន្ទប់របស់គេវិញ។
តែជីនមិនបានទាន់ចូលក្នុងបន្ទប់គេនោះទេ។គេបើកទ្វាចូលបន្ទប់របស់ជីស៊ូថ្នមៗមិនឲ្យឮសម្លេង។
ថ្ងៃនេះគេមានបំណងចង់ឆ្លើយនឹងសំណួររបស់នាងតែមើលទៅប្រហែលជាខកពេលហើយនាងបានគេងលក់បាត់ទៅហើយ។ជីនក៏បន្តដំណើរដើរធីងធោងរបស់គេទៅរកជីស៊ូដែលកំពុងតែគេងក្រោមពន្លឺអំពូលភ្លឺព្រាលៗ។នាងគេងបែរមកទិសដៅដែលគេកំពុងតែដើរ។
គេអង្គុយចុះផ្ទាល់ឥដ្ឋហើយដាក់ដៃទៅលើពូកក្បែរនាង។
“ជីស៊ូបងធ្វើឲ្យឯងលំបាកទៀតហើយមែនទេ"គេយកដៃទៅវែកសក់ដែលបាំងមុខនាងចេញ។
“បងមិនអាចចោលគេ….ព្រោះគេកំពុងតែពពោះ-តែបងក៏មិនចង់បាត់បង់ឯងដូចគ្នាជីស៊ូ”គេរង៉ូងៗក្បែរត្រជៀករបស់នាង។ជីស៊ូបានភ្ញាក់តាំងពីគេដើរចូលម្លេះតែនាងធ្វើជាគេងបន្ត។តែពេលនេះត្រជៀកសងខាងរបស់នាងប្រែជាហឹង ក្នុងទ្រូងញ័រដូចដែលឆក់ព្រោះតែពាក្យតែប៉ុន្មានម៉ាត់មុននេះ។
“បងជីនមិនអីទេខ្ញុំយល់ពីបង"នៅសុខៗនាងក៏ក្លាហានបើកភ្នែមកនិយាយជាមួយគេ។
“ស៊ូ!”ជីនភ្ញាក់បន្តិចពេលដែលនាងមកនិយាយជាមួយគេបែបនេះ
នាងក្រោកអង្គុយព្រមទាំងទាញជីនឲ្យឡើងអង្គុយលើគ្រែជាមួយនាងដែរ។ក្លិនស្រាលជះសាយភាយមកធ្វើឲ្យត្រូវងាកចេញទៅម្ខាង។
ជីនចូលចិត្តនាងហើយផ្អែកក្បាលនឹងស្មានាងពីក្រោយ។នាងមិនអាចមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីអង្គុយស្ងៀមៗ។
“ស៊ូអ្វីដែលបងចង់ប្រាប់-"ជីនព្យាយាមនិយាយតែជីស៊ូបែរជាយកដៃបិទមាត់គេវិញយ៉ាងលឿន។
“មិនអីទេ…បងទៅរកនាងចុះ"នាងងក់ក្បាលហើយញញឹម
“ទុកឲ្យខ្ញុំជាអ្នកទៅព្រោះវាគួរតែដល់ពេលហើយ-មែនទេ"នាងលើកចិញ្ចើមម្ខាងសួរទៅជីនទាំងញញឹមតិចៗ។
“ស៊ូ!”គេហៅនាងដោយសម្លេងមិនសុខចិត្ត។
“ខ្ញុំសួរបងពីរសំណួរបានទេ?”នាងសម្លឹងមើលមុខជីន។នាងអាចឃើញមុនសោកសៅរបស់គេបាននៅក្រោមពន្លឺភ្លើងព្រាលៗ។
“បាន"ជីនងក់ក្បាលយ៉ាងលឿន។
“បងនៅស្រលាញ់ហាណាទេ?”
សំណួរនេះធ្វើឲ្យជីនត្រូវងាកមកមើលមុខនាងយ៉ាងលឿន។
“តាមពិត…!”ជីននិយាយទាក់ៗទើបធ្វើឲ្យជីស៊ូនាងនិយាយកាត់។
“បងមិនបាច់ឆ្លើយទេខ្ញុំយល់ហើយ-សំណួរចុងក្រោយតើបងស្រលាញ់ខ្ញុំទេ?”
“ស៊ូ!ទុកពេលឲ្យបងបន្តិចសិនបានទេ"ជីននិយាយទាំងសម្លេងអង្វរក បើគ្មានហាណា គ្មានរឿងកូនគេប្រហែលជាអាចឆ្លើយបានយ៉ាងងាយ។
បន្ទាប់ពីបានឮហើយធ្វើឲ្យអារម្មណ៍ដែលអន់ចិត្ត អារម្មណ៍មួយដែលប្រៀបដូចជាមានអ្វីមកសង្កត់នឹងដើមទ្រូង វាពិតជាឈឺចាប់ណាស់។ទឹកភ្នែកខំទប់មកទាំងប៉ុន្មានក៏ហូរមកប្រៀបដូចជាទឹកធ្លាក់។
“ជីនខ្ញុំមិនចង់បានអ្វីពីបងទៀតទេ!ហើយខ្ញុំក៏ដូចជាមិនត្រូវចាំអ្វីទៀតដែរ"នាងក្រោកឈរឡើងហើយនិយាយទៅទាំងទឹកភ្នែកដែលកំពុងស្រក់។
“ស៊ូកុំនិយាយបែបនេះបានទេ"គេស្ទុះទៅចាប់ដៃនាង។
“ឲ្យខ្ញុំនិយាយបែបណា-បងសាកប្រាប់ខ្ញុំមកមើលជីន" នាងស្រែកឲ្យគេព្រមទាំងគ្រវាសដៃចេញ។
“រងចាំ-"
“រងចាំៗ-តើបងស្គាល់អត្ថន័យនៃពាក្យនេះដែរទេ-ហ្ហឹកៗ-បើមិនទាន់ស្គាល់ពាក្យនេះច្បាស់បងកុំនិយាយ-កុំផ្ដល់សង្ឃឹម"
“សុំទោសមែនស៊ូ"ជីនឃើញថានាងយំខ្លាំងគេក៏ទាញមកឱបយ៉ាងណែនហើយនាងក៏មិនបានរើចេញចេញ។
ភាគ24^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ទឹកភ្នែករបស់ជីស៊ូនៅតែបន្តស្រក់ចុះមកទោះជីនខំលួងនាងយ៉ាងណាក៏ដោយ។
“ស៊ូ!បងគ្រាន់តែដោះស្រាយរឿងឲ្យចប់ហើយបងនឹងត្រឡប់មកផ្ដល់ចម្លើយ"ជីននិយាយទាំងសម្លេងទន់ភ្លន់។តែជីស៊ូបែរជាច្រានជីនចេញមួយទំហឹងមុននឹងស្រែកឲ្យគេខ្លាំងៗ។
“មិចក៏បងនិយាយពាក្យនេះទៅកើតជីន-ហេតុអីបងប្រែទៅជាមនុស្សអាត្មានិយមគិតតែពីខ្លួនឯងបែបនេះ-ហ្ហឹកៗ-ខ្ញុំ-ហ្ហឹកៗ!ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សអាត្មានិយមដូចបងទេ"
“ស៊ូស្ដាប់បង-"
“ឲ្យខ្ញុំស្ដាប់អីទៀត"ពេលដែលជីនចង់មកជិតនាងនាងក៏ដើរចេញពីគេ។
“ស្ដាប់ពាក្យចាំរបស់បងមែនទេបានហើយ-ស្អែកខ្ញុំទៅផ្ទះខ្ញុំវិញមិននៅរំខានបងទេ"
“អត់ទេស៊ូកុំបែបនេះអី"គេក៏ស្ទុះទៅឱបនាងពីក្រោយពេលដែលឮនាងចង់ចាកចេញ។
“លែងខ្ញុំទៅ-បងមិនអាចឃាត់ខ្ញុំបានទេ"នាងព្យាយាមបេះដៃគេចេញតែវាមិនអាចនោះឡើយ។
“កុំទៅបានទេស៊ូ!”
ជីស៊ូឈរស្ងៀមបង្ហូរទឹកភ្នែកឲនយស្រក់ចុះមកតាមចិត្តចង់។នាងចង់ប្រាប់ថានាងគ្មានកម្លាំងទៀតទេវាហត់ៗទាំងចិត្តហត់ទាំងកាយ។
ព្រូស!!>នាងក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះទៅនឹងការ៉ូហើយជីនក៏នៅតែបន្តឱបនាងដដែល។
“ហ្ហឹកៗៗ!ជីនបងដោះលែងខ្ញុំទៅ"នាងនិយាយខ្សាវៗទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់។ទឹកភ្នែកក៏រីងតែចិត្តនាងនៅតែឈឺដដែល។
“បងសុំពេលតែមួយរយៈប៉ុណ្ណោះ-បងជឿជាក់ថាកូនក្នុងពោះហាណានោះមិនជាកូនបងទេ”ជីនក៏ដាក់ចង្កាលើស្មារបស់នាងហើយនិយាយតិចៗ។
“បើចឹងបងកុំរវល់នឹងនាងបានទេ"
“តែ-"
“តែបងធ្វើមិនបាន-មែនទេ" នាងងាកមកមើលជីនដែលនៅជិតមុខរបស់នាង។ឃើញថាជីនមិនតបនាងក៏និយាយតទៀត។
“មិនអីទេជីនខ្ញុំយល់បងធ្វើនេះត្រូវបំផុតហើយ"
នាងបែរមករកគេព្រមទាំងយកដៃទាំងទ្វេទៅក្រសោបមុខរបស់គេឲ្យប្រសព្វនឹងនាង។
“ស៊ូនឹងចាំបងមែនទេ"គេនិយាយទាំងសម្លេងមានសង្ឃឹម។ជីស៊ូបានត្រឹមតែញញឹមស្មើមិននិយាយអ្វីទាំងអស់។កាលណានាងនិយាយច្រើនរឿងក៏កាន់តែវែងដូចនេះនាងសុខចិត្តនៅស្ងៀមវាល្អបំផុត។
“បងទៅគេងទៅ!យប់ហើយព្រឹកស្អែកចាំយើងនិយាយគ្នាទៀត"ជីស៊ូជួយគ្រាជីនឲ្យងើបឈរឡើង។នាងមិនដឹងទេថាកាលដែលជីនទន់ភ្លន់បែបនេះដោយសារតែជាតិអាកុលឬយ៉ាងមិចនោះ។
“បងចង់គេងនៅទីនេះដែរ!បងខ្លាចថាបងភ្ញាក់ឡើងនឹងមិនឃើញឯងទៀត"គេតបមកនាងវិញទាំងបើកភ្នែកមិនចង់រួច។
“ខ្ញុំមិនទៅណាទេ"នាងតបទៅវិញទាំងអួលដើមក។រឿងក្នុងចិត្តមានតែនាងទេដែលដឹង។
“សន្យាណាថាមិនទៅណា"ជីនប្រឹងឈោងដៃទៅចាប់ដៃនាងតែដោយសារតែភាពស្រវឹងធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថាវិលមុខមើលទៅនាងដូចជាបែកស្រមោលជាពីរ។ឃើញពិបាកភ្នែកពេកជីស៊ូក៏កាន់ដៃរបស់គេវិញ។ហើយជីនក៏ញញឹមឡើងមក។
ស្ថានភាពស្រវឹងបានធ្វើឲ្យខួរក្បាលរបស់គេឃើញជីស៊ូថាហាណា។ ការភាន់ច្រឡំនោះបានធ្វើឲ្យគេត្រឡប់ទៅកាន់ពេលដែលគេស្រលាញ់ហាណាដំបូង។
“ហាណាហេតុអីអូនយំ"គេកាន់តែដើរចូលទៅជិតជីស៊ូតែមាត់របស់គេបែរជាធ្លោយហៅហាណាទៅវិញ។
ជីស៊ូខាំមាត់ខ្លួនឯងស្ទើរតែដាច់អារម្មណ៍មួយនេះវាប្រៀបដូចជាពេលដែលនរណាម្នាក់និយាយជាមួយយើងតែគេច្រឡំហៅឈ្មោះអ្នកផ្សេងចឹងតែនេះវាឈឺជាងនឹងទៅទៀត។ទឹកភ្នែកដែលទើបនឹងស្ងួតមុននេះក៏ស្រក់ចុះមកម្ដងទៀត។
“ហាណាអូនខឹងដែរបងទៅចោលអូនមែនទេ-ពេលនេះបងមកវិញហើយ"គេក៏ឱនទៅទម្លាក់បបូរមាត់លើមាត់របស់នាងទាំងងងឹតងងុលមិនដឹងថាអ្វីជាអ្វីឲ្យប្រាកដ។
ឌឹបៗៗ!”ជីស៊ូបានវាយខ្នងរបស់គេឲ្យបញ្ឈប់តែគេបែរជាផ្គើននាងទៅវិញ។ គេបន្លែមកម្លាំងឱបនាងកាន់តែខ្លាំងបែរមាត់វិញក៏កាន់តែប៊ឺតជញ្ជក់តាមជំនាញរបស់គេរហូតដល់តែជីស៊ូដង្ហក់ទើបគេព្រលែងវិញ។
ផាច់!នាងច្រានគេចេញហើយក៏ចោលមួយកាំភ្លៀងធ្វើឲ្យគេងាកទៅតានកម្លាំងដៃរបស់នាង។
“បងឆ្លួតហើយ"នាងស្រែកឲ្យគេទាំងអារម្មណ៍ភិតភ័យលាយលំជាមួយគ្នា។
“ទៅណា៎" ពេលឃើញថាជីស៊ូចង់ចេញទៅក្រៅគេក៏ទាញដៃនាងមកវិញមួយទំហឹង។ទឹកមុខរបស់គេឡើងក្រហមប្រៀបដូចជាគេខឹងនាងណាស់ចឹង។
“លែងខ្ញុំទៅ"នាងចាប់ផ្ដើមស្លេកមុខព្រោះភ័យនឹងចរឹករបស់ជីននៅពេលនេះ។គេប្រៀបដូចជាបិសាចយ៉ាងអញ្ចឹងទាំងដែលមុននេះទន់ភ្លន់ឬមួយក៏ជាតិស្រាទើបតែជ្រាបចូលដល់ប្រពន្ធ័ប្រសាទរបស់គេ។
ប្រូស!!>ជីនមិនបានខ្វល់នឹងសំដីរបស់នាងនោះទេក៏ចាប់បោះនាងទៅលើគ្រៃយ៉ាងព្រៃផ្សៃមិមដឹងថានាងឈឺអីនោះទេ។
“អួយ!ហ្ហឹកៗជីនសុំអង្វរកុំធ្វើបាបខ្ញុំអី"ពេលឃើញថាជីនហក់មកទ្រោមពីលើនាងក៏លើកដៃសំពះ។តែជីនដូចជាមនុស្សរោគចិត្តចឹងគេបានចាប់នាងទាំងផ្ដោបចូលគ្នារួចបោះទៅលើ។
“លែងទៅ"នាងប្រឹងរើតែមិនឈ្នះកម្លាំងរបស់គេឡើយ។គេចាប់ផ្ដើមថើបឈ្មួលឈ្មួលនឹងប្រឡោះករបស់ទៅវិញទៅមកព្រមទាំងខាំបង្កជាស្នាមក្រហមជាំ។
ឈ្លាតពេលដែលជីនភ្លេចខ្លួននាងក៏រុញខ្លួនគេចេញពីលើខ្លួនរបស់នាង។នាងខិតខ្លួនថយក្រោយតែក៏មកទាល់ជាមួយនឹងក្បាលគ្រែទៅវិញ។ជីនចូលមករកនាងដោយទឹកមុខគួរឲ្យខ្លាច។
“បងចូលមកខ្ញុំនឹងសម្លាប់បង"នាងនិយាយទាំងសម្លេងកាចតែជីនហាក់ក៏ចាប់ក៏ជើងនាងចុះមកក្រោម។
“អាយ!!អាង្រៃ-ឌឹប"ជីស៊ូភ័យពេលក៏ច្រឡំជេរគេព្រមទាំងធាក់មួយជើង។ជីនចាប់ខឹងក៏ស្ទុះចូលមករកនាងយ៉ាងកំរោល។
ខ្វោក!!រ៉ូបគេងយប់របស់នាងត្រូវបានរហែលដោយសារតែស្នាដៃរបស់នាង។
“មនុស្សចង្រៃ-ផាច់"នាងទះគេម្ដងទៀតមុននឹងយកដៃខ្ទប់ទ្រូង។
“ចូលចិត្តហិង្សាណាស់មែនទេ-បាន"ជីនងក់ក្បាលហើយញញឹមយ៉ាងកំណាច។នាងចាប់ផ្ដើមភ័យខ្លួនធ្វើឲ្យជីនបានឱកាសច្រាននាងឲ្យគេងរួចគេក៏ឡើងមកទ្រោមលើនាងម្ដងទៀត។
“ហ្ហឹកៗ!ចេញទៅៗ-"នាងយំខ្លាំងៗតែជីនបែរជាមិនឮអ្វីទាំងអស់។
ខ្វោកៗ!សម្លៀកបំពាក់របស់នាងទាំងអស់ត្រូវបានខ្ទិចខ្ទីទាំងអស់។គេញញឹមពេញចិត្តពេលដែលនាងលែងប្រកែក។
គេក៏ប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាលដោះសម្លៀកបំពាក់ពីលើខ្លួនចេញទាំងអស់ធ្វើឲ្យខ្លួនប្រាណអ្នកទាំងពីរប្រែជាននោលគោគ។
ជីនក៏ឱបចុះទៅញីញក់នឹងបបូរមាត់របស់នាងទាំងកំរោលឯដៃវិញស្ទាបគ្រប់កន្លែងនៃរាងកាយរបស់នាងទាំងមូល។នាងបានត្រឹមតែបង្ហូរទឹកភ្នែកយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់វាឈឺប្រៀបដូចជាកាំបិតរាប់រយមកចាក់ចំទ្រូងដែលត្រូវបុរសដែលខ្លួនស្រលាញ់បំពាន។
“អ្ហឹម!”នាងថ្ងូរដោយភាពឈឺចាប់ព្រោះតែគេបានច្របាច់ដើមទ្រូងរបស់នាងនាងមិនអាចស្រែកបានឡើយព្រោះតែគេបានថើបបំបិទមាត់របស់នាង។
គេក៏បន្តអូសដៃនៅផ្នែកខាងក្រោមហើយឈ្លានពានលើចំណុចទន់ជ្រាយរបស់នាងរហូតទាល់តែមានសំណើមចេញមក មុននឹងចាប់ញែកជើងនាងចេញពីគ្នាបង្ហាញឲ្យឃើញកុលាបក្រហមដែលកំពុករីកពេញៗភ្នែក។
“ហ្ហឹកៗ!ចេញទៅមនុស្សចង្រៃ-ឌឹប!”ឃើញថាគេបានភ្លេចខ្លួននាងក៏យកអំពូលនៅក្បាលគ្រែវាយក្បាលរបស់គេមួយទំហឹងមុននឹងរត់ចុះពីលើគ្រែ។
“ទៅ!ណា!!”គេក៏ចាប់នាងបោះមកលើគ្រែវិញហើយដោយគេបានចាប់សង្កត់នាងដោយមិនអាចរើរួច។
ផាច់!គេបានវាត់នាងមួយដៃតាមអារម្មណ៍ដែលគេកំពុងតែខឹង។
“អាចង្រៃ-ខ្ញុំស្អប់ឯងណាស់ជាតិនេះខ្ញុំនឹងមិនឲ្យឃើញ-អ្ហា៎!!ឈឺណាស់ចេញទៅៗ"ខណៈដែលនាងកំពុងតែជេរនោះគេចាប់ញែកជើងនាងចេញពីគ្នាហើយស៊កបញ្ចូលនូវអាវុធពិសេសមួយទំហឹងកប់ដល់គល់ដែលធ្វើឲ្យមានឈាមនៃការដាច់រលាត់សន្ទះព្រហ្មចារីហូរចេញមកក្រហមច្រាល។
នាងបានអង្វរគេតែគេហាក់មិនឮអ្វីទាំងអស់គិតតែពីកម្រើកចង្កេះលឿនៗទៅធ្វើឲ្យនាងស្ទើរតែផុតសង្ហើមម្ដងៗ។
“ឯងអស្ចារ្យ-ណាស់ស៊ូ!”គេងើយក្បាលឡើងលើរួចពោលសរសើរទាំងចង្កេះដោលទៅមុខថយក្រោយមិនថមថយបន្តិចសោះ។
“អ្ហា!អស្ចារ្យឆ្កួតយ៎អី-អ្ហា៎ៗ-ខ្ញុំឈឺស្ទើរស្លាប់ទៅហើយ"នាងឈ្លាតតមាត់ជាមួយគេទាំងសម្លេងដាច់ៗ…….
……………..
បន្ទាប់ពីសង្គាមដ៏ក្ដៅគគុកត្រូវបានបញ្ចប់មេឃក៏ភ្លឺល្មមហើយជីនក៏បានគេងលក់ហើយផងដែរ។តែជីស៊ូនាងមិនបានគេងនោះទេទោះនាងអស់កម្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ។
“ហ្ហឹកៗ!”នាងបានត្រឹមតែយំខ្សឹបខ្សួលម្នាក់ឯង។នាងងាកមើលទៅអ្នកម្ខាងទៀតដែលកំពុងតែលង់លក់ហើយក៏និយាយ
“ខ្ញុំធ្លាប់ស្រលាញ់បងណាស់ជីន!តែបងធ្វើឲ្យខ្ញុំខកចិត្តម្ដងហើយម្ដងទៀត-បងគេងចុះបន្ទាប់ពីបងភ្ញាក់ឡើងនឹងលែងមានវត្តមានរបស់ខ្ញុំទៀតហើយ”នាងនិយាយហើយក៏ព្យាយាមក្រោកឡើងរួចចូលបន្ទប់ទឹកដើម្បីរៀបចំខ្លួន។
……………
ជីស៊ូបានរៀបចំខ្លួនរួចដោយនាងជ្រើសយកអាចកក្អមមកពាក់ដើម្បីបិទបាំងស្នាមនៅលើករបស់នាងរួចក៏មកឈរជិតជីនទាំងញញឹមលាយឡំទឹកភ្នែកនាងឈរមើលជីនគេងមួយស្របក់រួចហើយក៏ឱបថើបថ្ងាស់គេបន្តិច
ជុប!
“ខ្ញុំលាហើយ-ជូនពរឲ្យបងសំណាងល្អណាជីន"
“ខ្ញុំមិនចង់ចាំអ្វីទាំងអស់ព្រោះបងបានបំពានខ្ញុំទៅហើយ"
និយាយនាងក៏ដោះខ្សែរកដែលជីនបានឲ្យទុកលើតុមុនអូសវ៉ាលីចេញពីបន្ទប់បាត់ដោយមិនស្ដាយស្រណោះអ្វីទាំងអស់។
“អ្នកនាងៗចង់អញ្ជើញទៅណា"ម៉ែដោះឃើញជីស៊ូចុះមកទាំងព្រលឹមគាត់ក៏រត់ទៅសួរ។
“ម៉ែដោះផ្ដាំប្រាប់បងជីមីនផងថាខ្ញុំត្រឡប់ទៅមុនហើយ-ហើយក៏សុំទោសដែលមិមបានប្រាប់គាត់ដោយផ្ទាល់"នាងព្យាយាមញញឹមដាក់គាត់។
“ចុះលោក-"
“ខ្ញុំមិនដឹងទេគាត់ទៅពេលណានោះតែខ្ញុំគិតថាខ្ញុំចង់ទៅមុន"នាងដឹងថាគាត់ចង់និយាយពីអ្វីទើបនាងនិយាយកាត់។
“អ្នកនាងទៅខ្ញុំច្បាស់ជានឹកអ្នកនាងណាស់”ម៉ែដោះធ្វើមុនចង់យំទើបជីស៊ូឱបគាត់បន្តិចហើយក៏និយាយលួង
“ខ្ញុំនឹងមកលេងម៉ៃដោះវិញណា៎"
“ពិតណា៎អ្នកនាង"
“ចា៎! ខ្ញុំមិនកុហកនោះទេ"
ចុងក្រោយនាងក៏ដើរចេញទៅដោយគ្នាអ្នកណាម្នាក់ដឹងថានាងចេញទៅឡើយក្រៅពីម៉ែដោះ។
YOU ARE READING
SS2:តាមស្នេហ៍លោកម៉ាហ្វៀ(ចប់)
Romanceជីស៊ូ&ជីន តពីកូនបំណុលម៉ាហ្វៀបើអ្នកមិនទាន់បានអានអាចចូលទៅអាននៅក្នុងផេកបានណា
