My other self (Vetja ime tjeter)

.34.

Duartrokitjet nuk ndaluan kur une dhe Henri dolem para njerezve...menjehere fillova te kerkoj per Nikolain dhe Celesten dhe i pashe se ishin ne rresht te pare...pavarsisht zhurmes nga duartrokitjet arrita te lexoja buzet e Nikolait qe me thoshte "Mund t'ia dalesh..jam krenar per ty"...
Edhe sikur te mos mi kishte thene ato fjale une e dija thelle se mundja...por mendja ime ishte tek Henri...pavarsisht se s'do luante aq mire ai do ia dilte te thoshte te verteten nje here e pergjithmone...
Secili nga ne do luanim nje pjese per te cilen ishim pergatitur gjate kesaj jave...
Duke qene se isha i ftuar dhe jo i njohur nga spektatoret lashe Henrin te vazhdonte ...ai kishte zgjedhur nje pjese te Bethoven (Beethoven tempest 3rd)...
Se bashke me spektatoret mbajtja vesh ne  performancen e tij..pavarsisht se sa perpiqej nuk ia dilte...te luash piano nuk do thote te mesosh notat dhe te dish te lexosh nje partiture...duhet te shfaqesh pak lumturi,merzi,dhembje...emocion...
Nje blitz telefoni me terhoqi vemendjen...pashe nje grua qe qendronte ngritur ne kembe dhe bente foto...ne fytyren e saj dukej nje fare rrezellitje ne fytyre..."Nje nene krenare" mendova...ca njerez vertete jetojne ne hije te medha...si Henri...
Performanca e Henrit mbaroi pas rreth 15-20 minutash...duartrokitjet nuk pushuan per nje cope kohe...
E gjithe ajo mbeshtetje qe kishte ai...pavarsisht se nuk ishte dhe aq perfekt per piano...
Tani rradhen e kisha une..gjate nje jave kisha mesuar nje pjese qe ne te vertete nuk ishte aspak e lehte...eshte cilesuar si nje nder pjeset me te veshtira te shkruara per piano...
-Kush eshte ky djale ?
-Student eshte ?
-Eshte nje djalosh i rendomte qe luan piano per qejf ?
-Nuk mund te krahasohet me Henrin...ai studion ketu...
-Ai s'ka talent...
-Cfare eshte kjo...
Murmurimat filluan te nxirrnin kokat e tyre...filluan te mbinin si nje bar i keq...e vetmja gje qe mund te beja tani ishte te luaja dhe te besoja tek talenti im...me kete mund t'iu mbyllja gojen...
-Me jep fat nene,-pershperita lehte
Gishtat e mia preken tastet...zerat qe deri para se te filloja degjoheshin,tani sikur tingulli iu shoi zerat...nga rreshti i pare degjova nje habi...ishte nje profesor pianoje....
-La Campanella...
Nuk e di se sa here e degjova kete fjale te perseritej...pjesa qe une po luaja quhej La
Campanella qe do te thote zilke e vogel...pjesa eshte goxha e veshtire pasi kerkesat teknike te pjeses perfshijne kercime te medha te dores se djathte qe shkrihen nen nje ritem te shpejte jokomfort...ishte sfilitese...po e shtyja veten deri ne limite qe te kapja te pakten nje 18 minutesh qe te quhej performance e kryer...isha mire...por kur mendon se po ia del si per cudi merr nje kthese te papritur...
-Persival...
Po ndodhte perseri..pavarsisht se sa isha perpjekur me terapi por kesaj rradhe nuk pashe imazh...vetem ze...
-Persival...jam krenare per ty ama kjo nuk ishte ajo qe doja...duhet te lexosh te verteten...
Te lexoja te verteten...per cfare me paralajmeronte zeri tani ?
-Jo tani...edhe pak ka mbetur...
Po e shtyja veten me forte...isha i dyzuar...me nje zemer qe donte te lexonte te verteten dhe me nje mendje qe duhej te qonte kete pune deri ne fund...ndjeja veten qe po djersija dhe ca floke me kishin rene para syve...edhe pak...kjo ishte...ia dola...
Leshova duart ne piano dhe po dihasja...djersa me rreshqiti pergjate faqes...duhej te kontrolloja veten dhe te ruaja qetesine...
-Merr fryme thelle,-motivova veten
Por fatmiresisht duartrokitjet dhe te fishkellyerat me nxorren vrik nga ajo gjendje qe po kaloja...pashe njerez te ngritur ne kembe...drejtova shpinen dhe lehte me dore kalova floket mbarapa...dukej paster se si ishte rezultati...pashe Henrin qe po me duartrokiste dhe dy curril te kristalte lotesh dolen nga syte e tij...
-Henri,-thashe duke u ngritur nga ku isha ulur
Henri erdhi me vrap dhe mu hodh ne qafe..me pushtoi me nje perqafim...kjo gje me kujtoi tim vella Liamin qe me kish marre malli dhe as qe e dija se ku mund ishte...per pak caste Henrin e perfytyrova si ai...
-Te lumte Persi...pune e paqme
Shtrenguam duart me njeri-tjetrin...
-Epo para se te ikni...dua te rrefej dicka...
Henri terhoqi vemendje me zerin e tij qe i luti te tjeret te qendronin dhe pak me gjate..
-Faleminderit...
Une...dua t'iu them qe...ky djale ketu...me
dha kurajo qe te dale ketu para jush dhe te rrefej te verteten...te verteten qe une nuk kam..aspak talent ne piano dhe as interes madje...
Nje pasthirrme habie u perhap si murtaje ne gjithe sallen...
-Pavarsisht kesaj aftesite e mia u rriten nen nje presion te larte...ama deri diku...kjo ishte ne fakt endrra e nenes sime...ajo me tha nje dite se femijet nuk dine asgje dhe mund te marrin rruge te keqe nese nuk i shikon...ne procesin e te nxenurit dhe te mesuarit piano per nenen time une fitova shume e me shume...nese une behesha i forte do te thoshte se nuk kisha me nevoje te kenaqja te tjeret ?
Nese behesha me i forte do te thoshte qe nuk do bullizohesha me ?
Do te thoshte qe mund te isha mbi te tjeret ?
Nese un behesha i forte do te mund te merrja ne dore zoterimin e jetes sime...nje jete ku une mund te isha vetevetja dhe qe te mos isha nen komandon e askujt...
Kjo ishte dhe arsyeja pse une luaja piano dhe fillova te merrja dhe ore shtese...por kjo deri nje dite...deri nje dite kur takova kete djale...nuk kam pse ti beje lavde atij kot apo ta kenaq por s'mund as ta mund ate...talenti i tij per piano eshte pertej te kuptuarit...ate dite kuptova qe ky njeri mund te me mundte..dhe sot u vertetua...prandaj vendosa te beje kete sfide...qe me ne fund une te flase dhe te degjohem...fundja c'te duhet zeri kur ti nuk do e perdoresh ate ne momente qe duhet te flasesh ?
Henri ishte i prekur dhe kjo reflektohej tek zeri i tij dhe ne syte e tij te perlotur...te gjithe ishin te prekur fundja...une isha krenar per te dhe per guximin e tij te pashoq...krenar se si ai u ngrit dhe degjoi zemren e tij...rrahjet e saj qe i thonin "Ky jam,ky jam,ky jam"...