Ç A K I R B E Y (Düzenlenecek)

18. BÖLÜM 🖤

    

      Adamın elini güç almak istercesine daha da sıktı ve ağır adımlarla kapıda ki kalabalığa doğru ilerledi.

"Yavrum, güzel kızım."

Annesinin ağlayarak yanına doğru gelmesi, Eflin'in bütün duvarlarını yıkmıştı. Elinde olmadan onunda gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı.

Yanına ulaşan kadın hızlıca kızını kanatları altına aldı ve elleriyle kızının saçlarını sevmeye başladı.

"Eflin'im. Sana bir şey olacak diye aklım çıktı."

"Annem, iyiyim. Bak geldim."

"Çok şükür annem. Çok şükür."

Zülal hanım, Kızından ayrılıp yanında ki adama minnet dolu bakışlar attı. Çakırbey'in aşağı yukarı başını sallaması,  bu minnet dolu bakışları kabul ettiğini gösteriyordu.

Kalabalığa ulaştıklarında, daha önce hiç görmediği esmer güzeli bir kız takıldı gözlerine. Kızın sevecen bir yüzü vardı. Herkes gibi o da geçmiş olsun demişti.

Salona geçtiklerinde Poyraz, her ne kadar ısrarcı olursa olsun Eflin, inatla odaya çıkmayı reddedip herkesle birlikte aşağıda oturmayı seçti.

Abisi kızı kolları arasına alıp başını öptü.

"Nasıl hissediyorsun, güzelim?"

"Küçükken istemediğim bir şey olduğunda seni hep tekmelerdim.  Hatırlıyor musun?"

"Hatırlıyorum tabii ki. Elin, hep çok ağırdı."

"E düşün işte. Sence iyi miyim?"  diyerek abisinin bacağına hafif bir tekme attı.

Efken, Eflin'in yanaklarını sıkıp öptü.

"Sen hep iyi ol küçüğüm."  

Özlemişti abisinin şefkatini.

Odaya giren çaylarla herkes o tarafa çevirdi başını.

Esmer kız tepside ki çayları dikkatle herkesin önündeki sehbalara koyuyordu. İçi içini kemirmeye başlamıştı. Merak ediyordu bu kızı. Kimdi.

" Merhaba. Biz daha önce tanışmadık galiba. Eflin ben."  Dedi kıza en tatlı gülümsemesiyle.

Belgin hanım ayaklanıp Eflin'in yanına geldi.

"Oğlum, müsaade eder misin?"

Poyraz hiç kalkmak istemese de kızın buna ihtiyacı olduğunu biliyordu. Kapıldığı kara delikten çıkması gerekiyordu.

Odadakileri önemsemeden tembelce kızın elini bırakıp, alnını uzunca öptü. Yerinden doğrularak tekli koltuğa geçti.

Zülal hanım bir elini tutarken Belgin hanımda diğer elini tutarak yanına oturdu ve esmer kıza döndürdü başını.

"Eda. Emektarımız Ayşe hanımın kızı."

"Öyle mi? Çok memnun oldum Eda."

Eda, utangaç gülümsemesiyle,

"Ben de çok memnun oldum Eflin hanım."

"Eflin. Sadece Eflin."

Sevecen tavrıyla mutfağa, annesinin yanına dönen kızın ardından Belgin hanım, gözlerinin dolmasına aldırış etmeden kıza döndürdü bakışlarını.

"Sana nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum. Benim hayatımı, kendi hayatına tercih ettin. Öyle suçlu hissediyorum ki keşke böyle olmasaydı kızım. Affet beni. Benim yüzümden bu kadar acı çektin."