Song Of Achilles

+Part 5

آشیل من رو جلوی درهای برنزی تالار فرمانروایی پلئوس متوقف کرد و گفت:"همینجا صبر کن."

پلئوس روی صندلی بلندی انتهای اتاق نشسته بود. مردی مسن تر که قبلا اون رو باهاش دیده بودم نزدیک پلئوس ایستاده بود و به نظر می‌رسید که درحال گفتگو بودن.

آتیش دود غلیظی داشت و اتاق گرم بود. دیوار ها با پرده های ملیله دوزی شده تزئین شده بود و سربازها با سلاح های قدیمی دور تا دور شاه ایستاده بودن. آشیل از کنار اون‌ها گذشت و جلوی پدرش زانو زد.
"پدر، من اومدم تا ازت طلب عفو کنم."

"اوه؟"
پلئوس ابروش رو بالا انداخت.
"حرف بزن."

از جایی که من ایستاده بودم صورتش سرد و ناراضی به نظر می‌رسید. ترسیدم. ما حرف اون‌ها رو قطع کرده بودیم. آشیل حتی در هم نزده بود.

"من پاتروکلوس رو از تمریناتش بیرون آوردم."
اسمم روی لب هاش غریبه به نظر می‌رسید. تقریبا نشناختمش. ابروهای پادشاه پیر به هم نزدیک شد‌.

"کی؟"

آشیل گفت:"پسر منویسیوس."

نگاه خیره ی پلئوس فرش رو تا جایی که من ایستاده بودم دنبال کرد و من تلاش کردم بی قرار نباشم.
"اوه، همون پسری که استاد میخواد شلاق بزنه."

"آره اما این تقصیر اون نیست. من فراموش کردم اطلاع بدم که اون رو برای همراهی انتخاب کردم."
تراپون کلمه ای بود که اون برای گفتن "همراه" ازش استفاده کرد. کسی که به خون و عشق قسم میخورد تا همیشه همراه شاهزاده باشه. تو جنگ اون کسیه که محافظ افتخاری شاهزاده میشه و تو صلح، نزدیک ترین مشاورش.

این مقام احترام بالایی داشت. دلیل دیگه ای که پسر ها به سمت آشیل هجوم میبردن و خودنمایی میکردن، اون‌ها امیدوار بودن که انتخاب بشن.

چشم های پلئوس ریز شد.
"بیا اینجا، پاتروکلوس."

پاهام به فرش چسبید. به سختی خودم رو به کنار آشیل رسوندم و زانو زدم. میتونستم حس کنم که شاه به من زل زده.

"آشیل، سالهاست که من اصرار میکنم برای خودت یاری انتخاب کنی و تو همه رو رد می‌کردی. چرا این پسر؟"

این سوال من هم بود. من چیزی برای پیشکش کردن به همچین شاهزاده ای نداشتم. پس چرا؟ دلش برای من سوخته بود؟

من و پلئوس هردو منتظر جوابش بودیم.

"اون غیر قابل پیش بینیه."

با اخم به آشیل نگاه کردم. اون تنها کسی بود که همچین فکری می‌کرد.

پلئوس تکرار کرد:"غیرقابل پیشبینی."

"آره."
آشیل بیشتر از این توضیح نداد، هرچند من امیدوار بودم بده. پلئوس تو فکرو رفت و بینیش رو مالید.