[aph] Bóle fandomowe

Rozdział 83: Walkower

Feliks, siedząc na krześle i zaplatając dłonie, ponuro wpatrywał się w ekran laptopa na stoliku obok. W czerwonej bluzie, z kapturem głęboko nasuniętym na głowę i z wysuniętymi przed siebie stopami, mógłby być inspiracją dla Matejki, gdyby malarz jeszcze żył.

Ponieważ Polska na powitanie ani nie odpowiedział, ani się nawet nie poruszył, Litwa ukradkiem zajrzał pod kaptur. W jego cieniu dojrzał wyraźnie naburmuszone oblicze.

– Coś się stało? – zapytał niepewnie Taurys.

– Tyś to widział, Licia? – Feliks wskazał szarpnięciem podbródka laptop. Głos mu lekko drżał.

Litwa nie bez obaw spojrzał na ekran. Instagramowy profil Gilberta Beilschmidta raził w oczy nawet z oddali kontrastem zwiększonym do granic możliwości technologii. Taurys skrzywił się i uciekł wzrokiem.

– Wiem – Feliks machnął ręką. – Po chwili się przyzwyczaisz. Patrz na ostatnią fotę. Ten chujek mówił, że kupi sobie konia, nie?

– Kłócili się o to z Ludwigiem przez całą ostatnią konferencję – Taurys podjął drugą próbę spojrzenia na ekran bez uszkodzenia wzroku.

Pożałował, że jego okulary przeciwsłoneczne, podarowane wspaniałomyślnie przez Feliksa któregoś lata, leżały tam, gdzie Litwa zostawił – na dnie najgłębszej szuflady komody. W tak ekstremalnych warunkach Litwa nie pogardziłby nawet oprawkami w kucyki.

Ze zmrużonymi powiekami włączył podgląd ostatniego zdjęcia i zamarł.

– Och – wykrztusił, bo tylko tyle był w stanie z siebie wydobyć.

– Właśnie, och – powtórzył Polska pod nosem i mocniej zapadł się w krześle.

Ktokolwiek zrobił tę fotografię, umiał korzystać z kontrastu, a dodatkowo uchwycił moment doskonale; Prusy, ubrany w nienaganną, białą koszulę, obcisłe, czarne bryczesy i lśniące sztyblety na nogach, zdobione srebrnymi ostrogami, patrzył wprost w kamerę z poczuciem wyższości.

Ściągając ostro wodze, z prostymi plecami prezentował się doskonale na grzbiecie stającego dęba ogiera.

Wysokiego, masywnego fryzyjskiego ogiera, czarnego jak noc, z długą, lśniącą grzywą, jeszcze dłuższym ogonem i szczotkami przy pęcinach.

Litwa musiał przyznać, że niewiele miał w życiu okazji, by widzieć tak pięknego wierzchowca. I nie chciał przyznawać tego przed samym sobą, ale dawno nie widział też tak atrakcyjnie prezentującego się jeźdźca.

Sądząc po zbolałej minie Polski i rumieńcach na jego policzkach, ten miał podobne odczucia.

– Wygrał – wydusił z siebie Feliks, osuwając się jeszcze niżej. – Kapituluję. Po tylu latach – Wziął głębszy oddech, osłaniając dłonią oczy. – Oddaję mu tytuł najbardziej fabulous personifikacji na tym świecie.