"ហឺយយ....មកណេះ"ជុងហ្គុកមិនចង់រៀបរាប់ច្រើនក៏ចូលទៅបី រាងតូចចេញពីក្នុងឡានហ្នឹងដើរទៅក្នុងភូមិគ្រឹះដោយមានអ្នកបម្រើឱនគោរព។
"លែងខ្ញុំ!!...ខ្ញុំប្រាប់ថាឲ្យលែង...លោកជាអ្នកណា? ហេតុអ្វីក៏ធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ?"ថេយ៉ុងក៏លាយខ្នងរបស់ជុងហ្គុកខ្លាំងៗព្រោះតែការខឹងនឹងនិយាយពេញៗមាត់ថាគេនឹងជុងហ្គុកគឺមិនដែលស្គាល់គ្នាឡើយ
"ផាច់ៗ...នៅឲ្យស្ងៀមទៅអូនសម្លាញ់បងដឹងថាអូនចង់ចាំបងតែអូនធ្វើជាមិនចាំប៉ុណ្ណោះ"ជុងហ្គុកគ្រាន់តែដាក់មួយប្រយោគនេះភ្លាមធ្វើឱ្យថេយ៉ុងរបស់យើងគឺស្ងាត់ឈឹងតែម្តង
"ទេ....ខ្ញុំមិនស្គាល់លោកទេ"ថេយ៉ុងនៅតែព្យាយាមប្រកែកនឹងជុងហ្គុកដដែល
"បាន ....ចឹងអូនប្រកែករហូតទាល់តែស្រែកលែងចេញណា"ជុងហ្គុកនិយាយចប់ក៏បោះរាងតូចទៅលើពូករួចក៏ទ្រោមពីរលើ
"អាយយយ៎...ហុឹក...ខ្ញុំមិនទាន់ជាស្រួលបួលផងនេះលោកហ៊ានធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំហែស៎?អាក្រក់ណាស់អ្ហឹកៗ..."ថេយ៉ុង
"បងមិនចង់ទេតែអូនទេគឺមានៈមិនព្រមទទួលស្គាល់បង"ជុងហ្គុក(ក្នុងខណះនេះគេមិនអាចទន់ជ្រាយនៅមុខរាងតូចទេ ណាមួយគេក៏មិនជឿថាថេយ៉ុងមិនចាំគ្រប់រឿងដែល)
"អ្ហឹកៗ...ហ្អឹស....ពូពីមុនមិនចឹងទេហុឹក.. អ្ហឹកពូមិនដែលកាចដាក់ថេយ៌ឡើយហេតុអ្វីថ្ងៃនេះពូដៃធ្ងន់ម្លេះថេយ៉ុងឈឺណាស់"ថេយ៉ុងស្រាប់តែយំឡើងមកព្រោះតែឈឺពេញខ្លួនទៅហើយគេស្ទើរតែមិនជឿឡើយថាជុងហ្គុកម្នាក់នេះលេងដៃធ្ងន់ដល់ម្លឹងនោះ។ការពិតទៅគ្រប់យ៉ាងរាងតូចមិនមែនមិនចាំរាងក្រាស់ឡើយប៉ុន្តែគ្រាន់តែធ្វើមិនចាំប៉ុណ្ណោះណាមួយក៏ចង់ដឹងថាគេធ្វើបែបណាមកកាន់ខ្លួនតែឥឡូវគឺឃើញហើយថាគេធ្វើបែបណាមកកាន់ខ្លួននៅពេលនោះ។
"សឺតត...ចុះអ្នកណាឲ្យអូនបោកបងធ្វើអី?"ជុងហ្គុកក៏ឆ្មក់ស្នាមថើបលើថ្ពាល់របស់ថេយ៉ុង។
"ហុឹក...បាច់មកថើបគេទេអ្ហឹកៗ....ខឹងហើយ"ថេយ៉ុងរុញរាងក្រាស់ចេញ
"អួយយ៎ ...ថេយ៌ៗបងសូមទោសណាកុំយំកុំខឹងបងចាំបងលាបថ្នាំ ឲ្យណា"ជុងហ្គុក
"លាបស្អី?ខ្ញុំគ្មានរបួសទេ"
"ហួយ៎...សម្តីឲ្យល្អជាមួយប្តីបន្តិចមិនបានទេហែស៎?"
"អស់ល្អហើយ"
"ទៅៗសូមSorryណាលើកលែងឲប្តីទៅបានទេ?"
"លើកលែងក៏បានតែពូត្រូវតែចុះលិខិតជាមួយអូន"
"សឺតត...តែមុននឹងចុះប្តីអាច..."ជុងហ្គុកពោលទាំងអង្អែលសាច់ដ៏សរខ្ចីរបស់រាងតូច
"ផូស៎....ថាមិនចង់វៃទេតែអត់មិនបាននេះថេយ៌ទើបតែចេញពីរមន្ទីរពេទ្យទេណា" ថេយ៉ុងស្រាប់តែដាក់ជុងហ្គុកមួយកាញ៉ព្រោះតែក្នក់ក្នាញ់នឹងរាងក្រាស់
"អួយ៎...បងលលេងតាស៎ចាំបាច់វៃប្តីខ្លួនឯងដែលហ៌?ហឺយយយ...ឆ្នាស់ចឹងទៅបាននៅទំនេររហូតដល់អាយុ27ឆ្នាំ"
"នេះបងថាឲ្យអ្នកណា??"
"គឺថាឲ្យកុមារា27ឆ្នាំដូចជាអូននឹងហើយ"
"បង....ហឺស..ចេញពីរបន្ទប់របស់ថេយ៌ទៅអូនមិនចង់និយាយជាមួយបងទេ"
"ឲ្យទៅយ៉ាងម៉េចបើអូននៅត្រង់នេះហើយ?ថេយ៉ុងបងប្រាប់អូនទៅចុះណាមនុស្សគ្នាគេមិនឲ្យចេញពីរគ្នាសូម្បីតែមួយជំហ៊ានឡើយ"
"ពូទៅបោកក្មេងទៅ"
"ចុះអូននឹងហើយមិនក្មេងទេហ៌??កុមារា27ឆ្នាំ ...ដឹប....ព្រូស...ដឹប....អួយ៎..ថេយ៉ុងអូនធ្វើអ្វីនឹងបងឈឺ....ណែក៎ថេយ៉ុងអានុងកុំគប់ហាស៎..វាធ្ងន់តិចបែកក្បាលប្តីទៅ"ដោយសារតែសម្តីឌឺដងរបស់ជុងហ្គុកធ្វើឲ្យរាងតូចមិនអាចទ្រាំបានទៅទៀតចាប់អ្វីបានគឺគប់នឹងហើយចុងក្រោយជុងហ្គុកក៏ធ្វើដៃជាសញ្ញារព្រោះថេយ៉ុងប្រុងនឹងគប់ថូផ្កា។
"ចេញទៅអ្នកណាឲ្យពូហៅថេយ៌ថាកុមារា27ឆ្នាំធ្វើស្អីបើមិនចេញថេយ៌គប់ណាអត់និយាយលេងជាមួយទេ"ថេយ៉ុងនិយាយគម្រាមកំហែងទៅកាន់ជុងហ្គុកចំណែកឯគេក៏មិនដឹងធ្វើបែបណាមានតែចេញទៅក្រៅសិននឹងឯងមិនចឹងទេដេកពេទ្យមិនខានឡើយ។
"បានៗឲ្យប្តីចេញក៏ចេញចាំបាច់ញ៉េញដាក់ប្តីខ្លួនឯងធ្វើស្អីកាស្វា"ជុងហ្គុកនិយាយចប់ភ្លាមក៏រត់ទៅបាត់មិនចឹងទេមានតែសុីមួយថូផ្កាដល់ផូផង់ជាងមិនខាន់ឡើយ។
"ឆឺស...នេះគេ...ហឺសស...ប្រុសស្អីទេពិនញោះនោះញោះ"ថេយ៌ក៏ទាញទ្វារបិទមិនឲ្យរាងក្រាស់ចូលបានឡើយ
"ទេថេយ៌ពីរមុនដូចមិនញ៉េញចឹងទេតែហេតុអ្វី?គ្រាន់តែមានការចងចាំភ្លាមចរិតឡើងដូចស្វា"ជុងហ្គុកឈរគិតនៅក្រៅបន្ទប់នឹងវិភាគចរិតរបស់រាងតូច។
"អររ៎នេះលេងចាក់សោរទ្វារផងហ៌?ឆឺសស ...ចឹងឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងវិញយ៉ាងម៉េចទៅហុីមើលធ្វើចរិត"ជុងហ្គុក
"ណែក៎គីមថេយ៉ុងបើកទ្វារវិញឲ្យលឿននៅផ្ទះគេឲ្យមិនសណ្ដាប់ធ្នាប់តិចមើលនេះប្តីអូនជាម្ចាស់នេះនឹងជាម្ចាស់បន្ទប់ដែលអូនកំពុងតែនៅណា"រាងក្រាស់បានស្រែកពីរក្រៅបន្ទប់ព្រោះតែនេះគឺសិទ្ធិរបស់គេគឺសូន្យ
"តែអូនជាប្រពន្ធបងចឹងអូនជាម្ចាស់ផ្ទះហើយបន្ទប់នេះក៏ជាកម្មសិទ្ធិអូនដែលយ៉ាងម៉េចមានបញ្ហាអ្វីទៀតទេ?"ថេយ៉ុងតបទៅជុងហ្គុកវិញឡើងផាំងៗធ្វើ ឲ្យគេស្ងាត់មាត់ឈឹង
"ចុម!ថេយ៉ុងលេងចឹងអត់សប្បាយទេណា"ជុងហ្គុកក៏គោះទ្វារ
"អូនមិនបានលេងតែធ្វើមែនថ្ងៃនេះហាមទៅណាដេកនៅក្រៅនុងហើយ"ថេយ៉ុងនិយាយចប់ក៏ចាក់ភ្លេងឮពេញបន្ទប់ទោះបីជាជុងហ្គុកព្យាយាមនិយាយនឹងស្រែកហៅគេយ៉ាងណាក៏មិនខ្វល់ដែលសម្ខាន់ថេយ៉ុងរាំច្រៀងយ៉ាងសប្បាយគ្មានខ្វល់អ្វីទាំងអស់។
"ថេយ៌ៗហាស៎...តើចិត្តអូនសាងពីរអ្វីទៅហេតុអ្វីក៏អូនឃោរឃៅម្ល៉េះ"ជុងហ្គុកនិយាយបែបអស់សង្ឃឹម
"អាជីនឯងដូចយើងអត់?ថាចៅហ្វាយយប់នេះដឹងតែដេកក្រៅបន្ទប់ហើយ"ម៉ែងឆីង
YOU ARE READING
កុមារា27ឆ្នាំ (ចប់)
Actionណែនាំតួអង្គ💜👈 ខ្ញុំ គឺ ចន ជុងហ្គុក ម៉ាយូគិ អាយុ 30 ឆ្នាំកម្ពស់ 188 ម៉ែត្រ ជា អ្នកជំនួញរកស៊ីទាំង ផ្លូវងងឹតនឹង ផ្លូវភ្លឺ មនុស្សគ្រប់គ្នាតែងតែ ខ្លាចរអារនឹង អំណាចរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ករណីលើកលែង មនុស្សម្នាក់គេ គឺ (....) ។ ខ្ញុំគឺ គីម ថេយ៉ុង ស្សូរ៉ាដា ដែលម...
