Broken Chains (Montemayor 2nd Generation |)

Chapter 22

Lulan na kami ng kanyang sasakyan. Bumuga ako ng hangin at tumingin sa kalsada. Naiinis ako. Marahil naiinis man ako ay hindi iyon halata dahil ayokong ipahalata pero kung si Raphael ang kasama ko....hindi ko maiitago ang anumang nararamdaman ko.

Medyo madilim na and I'm so worried to my cousin. This is so not her. The last time I remembered her crying, when we were 11 years old at dahil iyon sa skate board niya! Ngayon lang ulit naulit at hindi ko alam kung bakit!

"Please... Don't be mad." Raphael whispered and held my hand na nasa aking kandungan.

Isa pa ito.

"I have no time for your problems Raph. Wala naman tayong problema. Si Amy-"

Natigil ako dahil sa agad niyang pinakawalan ang aking kamay at nagmaneho siya ulit.

Nakita ko kung paano naging seryoso ang kanyang mukha kaya umiwas ako at kinagat ang labi. Mas pinili ko na lang na aliwin ang mga mata sa paligid.

Hanggang sa nagsalita siya.

"Ramdam ko na hindi mo ako sineseryoso." aniya gamit ang seryosong tinig. Halos hindi ako makahinga sa kanyang sinabi. "Alin ba doon ang hindi mo maintindihan? Or....you want me to stop right here? So we can talk?" unti unti nga niyang binagalan ang sasakyan sa isang malaking puno at mataas. Malakas rin ang hangin sa labas at sobrang dilim ng paligid pwera' nalang sa ilaw ng kanyang sasakyan.

Napalunok ako at hindi ako tumingin. "Raphael... Si Amy-"

"Shut up Sapphire. You are not taking me seriously!" he hissed. He grabbed my arm kaya napaharap na ako sa kanya. Hindi ko alam na ganito siya magalit kaya lalo akong natakot sa kanya ngunit tinitigan ko lang siya sa mga mata. I can't help but to swallowed my nervousness.

I saw his eyes drifted on my neck and it back on my eyes. Unti unting lumuwang ang pagkakahawak niya sakin at naging malamlam ang kanyang titig habang nakatingala ako sa mga mata niya.

"I'm sorry-" he breathed.

My phone rang all of the sudden so my eyes went to it. My eyes widened because it was Amy! Raphael saw it too!

He started the engine immediately na parang alam na niya ang susunod kong sasabihin..

"We'll talk after this." kanyang wika sakin kahit na ako ay hindi na samin pa ang atensyon kundi pag aalala sa aking pinsan.

My cousin cut the call when I answered it!

Ang dami dami ko tuloy iniisip. Pagkatapos nito mag uusap kaming dalawa!

At... what if my parents figure out about this? Na...May something na naman uli sa amin? Bakit kasi si Raphael pa ang inatasan para sa akin ni tito Marco?

At bakit naman ako nababahala? Bakit? Meron ba talagang kami? Am I taking him seriously?

Sa biyahe ay naisip ko na ang isang taon na pagpakalayo layo ko ay wala ring silbi. Ang issue tungkol sakin ay nandiyan parin. Hindi ko na mababago ang mga nangyari at para sa akin ay tanggap ko iyon. I can't undo things now. Ang mga nararapat ko lang gawin ay ang mag aral at magtrabaho.

I am going to help my parents with our company dahil alam kong' ayaw ni Nathan.

In the end, marami parin akong sasaluhin na mga obligasyon.

Ilang sandali pa ay nakatuntong na kami ng siyudad at nakikita ko ang kaibahan. Sa Hacienda nila lola Magda, halos panaka nakang makakita ng ilaw. Kahit ang dahan ay lubak lubak at may poste na walang ilaw. Dito naman ay halos lahat ay maliwanag dahil sa ilaw, like Manila.

Agad naming narating ang Greenhills. Katabi ng Starbucks ay isang matayog na condominium. I called Amethyst at agad niyang sinagot.

Kinalas ko ang seatbelt ko at nakita si Raphael na binubuksan na ako ng pintuan. Nalanghap ko ang kanyang pabango ng makalabas ako kaya halos mapatigil ako sa ginagawa.