“Önceki ümmetler içinde bir kul vardı. Allahü Teala’ya bir adada beş yüz sene ibadet etti. Son nefesini secdede verdi. Bu kulun eceli yaklaşınca Allahü Teala’ya ruhunu secdede alması için dua etti. Allahü Teala duasını kabul buyurdu.Bizler yeryüzüne inince ona uğruyorduk. Ruhu kabzedildikten sonra göğe yükseldiğimizde ilahi ilimde bu kulun kıyametinde halini şöyle bulduk. O, Aziz ve Celil olan Allah’ın huzurunda durduruldu.Allahü Teala meleklerine: “ Kulumu rahmetimle cennette koyun!” der. Kul ise; “Ya Rabbi, beni amelimin karşılığı olarak cennetine koy!” der. O zaman Allahü Teala meleklerine: “Bu kuluma verdiğim nimetlerle yaptığı ibadetleri bir ölçün.” diye emreder. Melekler ölçerler, kulun yaptığı beş yüz senelik ibadet ancak gözümün görme nimetine karşılık gelir. Bunun üzerine Allahü Teala, meleklerine: “Verdiğim nimetlere karşı şükretmeyen, bu kulu ateşe atın!” diye emreder. Melekler kulu ateşe doğru götürürken kul hemen:”Ya Rabbi! Beni rahmetinle cennetine koy!” diye yalvarır. Allahü Teala, meleklerine “Onu geri getirin.” emrini verir. Kul İlahi huzura getirilir. Allahü Teala:”Ey kulum, sen hiçbir şey değilken seni kim yarattı?” diye sorar. Kul “Sen yarattın ya Rabbi!” der. Allahü Teala: “Bu senin amelinle mi yoksa benim rahmetimle mi oldu?” diye sorar. Kul:”Benden değil senin rahmetinle oldu!” diye cevap verir. Allahü Teala:” Sana beş yüz sene ibadet etme kuvvetini kim verdi?” sorar. Kul:” Sen verdin ya Rabbi!” der. Allahü Teala diğer bütün nimetlerin kimin verdiğini sorar. Kul “Sen verdin ya Rabbi.” der.Allahü Teala “Nihayet bunu anladın, seni de rahmetimle cennetime koyuyorum. Ey meleklerim! Bunu rahmetimle cennete koyun. Ey kulum sen bundan önce güzel bir kuldun.” buyurur. Onu cennetine koyar. Sonra Cibril Aleyhisselam dedi ki:” Ya Resulullah! Gördüğün gibi her şey ancak Allahü Teala’nın rahmetiyle olmaktadır.”
