The Duchess Short Stories during her tea time

Ang diwata sa puno Ng ilang ilang

naka upo Ako Nung Araw na iyon, sa ilalim nang ilang ilang ng nagsimula Ang lahat, Nung Araw na narinig ko Ang himig Ng inaawit mong musika, pakiramdam ko nasa langit na Ako Nung Araw na iyon.

nagulat pa Ako kasi nahuli mo Akong nakikinig sa mga inaawit mo... Paka alala ko pa non, binato mo pa Ako non Ng bato para pa alisin Ako...

ngunit... pumupunta parin Ako dun...

ksi Kasama Ng mahalimuyak na bulaklak Ng ilang ilang, Ang mala angel mong boses at Mukha...

Isang Araw Hinayaan mo na Akong pumunta sa puno Araw araw at Doon ay kinakantahan mo na Ako tapos ay nag kukuwentuhan Tayo tungkol sa mga bagay bagay...

napapansin ko lang na Ako lagi Ang nakukuwento, habang Ikaw nais makinig, kahit may halong kayabangan mga kinuwento ko sayo... gusto ko sanang makinig Ng mga kuwento mo... kahit maikli at walang kasaysayan... gusto Kong marinig Ang boses mo habang nagkukuwento o di kaya'y tumatawa.

Isang Araw, papunta sa puno na ating laging tagpuan, baon lahat Ng mga kuwentong jokes na sinisigurado ko na tatawa ka, ay di kana dumating... naiisip ko na baka may sakit kalang kaya di ka naka punta...

lumipas Ang mga linggo ay di ka parin dumadating... naiisip ko na baka umalis kana Ng di namamaalam at di na babalik... pero patuloy parin Akong pumunta sa puno at nag hihintay...

mag iisang buwan na Nung Araw na  Nakita kita naka upo sa ilalim nang puno na lagi nating pinupuntahan, Masaya na sana Ako kaso agad kong napansin Ang iyong itsura:

  Ang dating laging nakangiting Mukha ay Ngayon ay walang expression at mukhang blanko... may dala ka pang panulat at sulatan... na tila may gusto Kang Sabihin sakin pero di mo masabi...

umupo Ako sa tabi mo at binabasa Ang mga sinusulat mo sa sulatan...

nalaman ko na nawala Ang boses Niya... di na daw Siya makakanta pa kapag Hindi nalunasan agad iyon...

Kasama Ng kalunkutan Ako ay Nakita ko na mas malungkot pa Siya sakin..

sinabi Niya na baka Magalit at ayawan ko Siya kapag nalaman ko na wla na siyang boses at ni na makakanta pa...

Hindi na Ako nakapag salita nung sa mga pahuling sulat Niya:

aalis na Siya papuntang ibang Bansa para maipagamot Ang boses Niya...

habang tumutulo Ang mga luha Niya ay sinulat Niya:

"I'm sorry"

tumako nalng Siya papalayo habang hawak Ang panulat... umiiyak...

iyon na Ang mga huling sandali na Nakita ko Siya Kasama Ang malungkot at umiiyak na  nakapinta sa Mukha Niya...

at Hindi ko malilimutan Ang araw na iyon....

ilang taon na Ang lumipas nang nagyari Ang pangyayaring iyon...

di ko alam kung  bakit parin Ako pumunta sa puno Ng ilang ilang... kahit alam ko na Hindi na Siya babalik pa...

di ko alam... baka siguro Ang Amoy Ng mga ilang ilang na mahalimuyak, dahil Doon ay napapakinggan ko Ang mga boses Niya sa tuwing nanamoy Ang mga iyon

sandali..! napapakinggan..!?

napaupo Ako sa pagkakahiga sa ilalim Ng puno dahil di Ako maka aninaw dahil Ng silat Ng araw.

babangon na sana Ako nang biglang may humarang sa sinag Ng araw:

"tanong ko lang ha?...ilang Araw... o di kaya taon Ikaw na naghihintay?...."

alala ko agad sa boses... Siya na iyon...

habang Siya ay mahinhin na tumatawa ay agad ko siyang niyakap Ng mahigpit at umiiyak kasi Hindi manlang Ako nag paalam at sabihing mahal ko Siya... sa loob Ng ilang taon ay Nakita ko siyang muli... Ang diwata sa ilang ilang na mahalimuyak at may mala anghel na Mukha at boses...

"Araw araw at taon taon kitang hinihintay..." sagot ko