Conrad Series 2: The Preacher

KABANATA 33

KABANATA 33:

My hand is shaking while tightly clutching the collar of his long-sleeve polo. I couldn't breathe properly as I said those words—words that I avoided and feared for a year. Hindi ko namalayan na nanginginig na ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko.

"I-I didn't know, M-Mavis..." His tears kept flowing down his cheeks.

"Tangina! Siyempre hindi mo alam! W-Wala kang alam, kasi wala ka naman oras para sa akin noon!" sigaw ko.

Pinagsusuntok at hampas ko siya, ni hindi ko na alam kung saan tumatama ng mga kamay ko. Hindi siya lumaban, hinayaan niya ako hanggang sa unti-unti nang namanhid ang kamay ko.

Nanlalatang umalis ako sa kaniyang tiyan at napasalampak na lang sa gilid.

Draco slowly sat down, and his eyes that full of pain, stared at me while his tears continued to flow.

Pain. Hatred. Confused. Longing.

Parehas na kaming nakasalampak sa malamig na tiles, walang nagsalita sa amin.

Hindi pa ako na sabihin ito sa kaniya lahat ngunit hindi ko na napigilan ang sarili ko.

Inaasahan kong itutulak niya ako palayo sa kaniya at iiwan ako rito pagkatapos kong aminin lahat, kaya gano’n na lang ang gulat ko nang kinabig niya ako at mahigpit na yakapin.

I cried even more when I felt his arms wrap around me and place me on his chest, as if he is terrified if I suddenly disappear in front of him.

Pilit ko siyang tinulak palayo sa akin, ngunit mas humigpit lang ang kaniyang yakap.

Ayaw kong yakapin niya ako, ayokobg marinig ang malakas na kabog ng puso niya habang yakap ako.

Hindi puwede, hindi tama.

"H-Hindi mo ba ako narinig? M-May kasalanan ako sa pagkamatay ng magulang mo! A-Ako ang dahilan ng lahat ng paghihirap mo, Draco!" I hissed in desperation.

Narinig ko ang mahihinang hikbi na kumawala na sa labi niya, bahagyang umawang ang kaniyang labi animong nahihirapan siyang huminga.

"P-Please... stop it baby."

Pilit akong humiwalay sa kaniya, mas nasaktan ako nang magtama ang aming mata, ay kita ko ang pagsusumamo at takot roon dahil sa ginawa ko.

"Draco! Can't you understand?! I killed your father! Masamang tao ang lahi na pinanggalingan ko, Draco! Ang ama ko ang pumasok sa bahay niyo no'n at kasama ako! H-He dictated to a seven-year-old me to pull the trigger! Kahit sabihin bata pa ako at takot, may kasalanan pa rin ako! Dapat hindi—"

"That's enough!" Mariin siyang pumikit at nanghihinang yumuko, kita ko ang bigat ng kaniyang paghinga. "I-I love my parents; nothing can change that, M-Mavis, but if anyone should have to pay for what happened, it's not you."

"N-Naririnig mo ba ang sarili mo? Magulang mo ang nawala dahil sa akin! Pinagkait sa'yo sa batang edad ang buong pamilya, dahil sa akin! Nasira 'yong buhay mo!"

"But... but you're my life now, Mav..."

Suminghap ako. "D-Draco."

"Ang magulang ko ang dahilan kung bakit ako nabuhay sa mundong ito... hindi mababago iyon pero Mavis naman... ikaw ang dahilan bakit gusto kong mabuhay pa," mahinang sabi niya.

Hindi ako nakapagsalita, napatitig na lang ako sa kaniya habang patuloy sa pag-agos ang luha ko.

Dumilat siya at pilit hinawakan ang mga kamay ko, ramdam ko ang panginginig niya. "I'm very angry right now. I'm just trying to calm myself down because the last time I let my anger consume me, I-I lost you. P-Please, let's calm down. Let me hold you, baby."