Doğan diz çökmüştü. Elinde kırmızı kadife yüzük kutusu vardı. Kafamı kaldırıp ona baktım. O ise zaten bana bakıyordu.
"Sinem?"
Sustum. Konuşamadım dilim lal olmuştu. Bu bugün yaşadığım ikinci şoktu. İlkini daha bir saat önce öğrenmiştim. İçimde heyecan duygusu tavandı. Buraya ona da söyleyebilmek için gelmiştim aslında ama en büyük şoku o bana yaşattı.
Yüzüğe bakıp konuşmaya başladı. "Aslında bunu sana vermeyi çok önceden düşünmüştüm. Ama sonra sen o gün kaza yapınca..." devamını getiremedi.
"Evet."
Bana anlamayan gözlerle baktığında gülmek istesemde gülemedim.
"Ne evet?"
"Seninle evlenmeye evet yüzbaşı."
Kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım.
Aslında vereceğim cevaptan korktuğunu gördüm. Hayır dememden korkmuştu.
Geri çekildiğinde "Bu akşam işin var mı?" Diye sordum.
"Karargahta olmamız gerekiyor."
"Anladım."
"Bir şey mi oldu?"
"Yok hayır, öylesine," dediğimde kaşlarını çattı.
"Emin misin?"
"Evet doğan."
-----------
Konuşmamızın ardından beni eve bırakmıştı. Evde berfinden başka kimse yoktu. Annem bu sabah istanbula dönmüştü.
Salona geçtiğimde berfin yerde değişik bir şekilde yatıyordu.
"Ne yapıyorsun sen?"
"Yoga."
Gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırıp "bu şekilde mi?" Diye sordum.
Kendini düzeltip ayağa kalktı. "Aman biraz rahatlayayım dedim o da olmadı zaten dalga geçme."
Gözlerini devirdi. Bir saniye sonra çığlık attı. Korkuyla geri gittiğimde elimi tuttu. "Oha evlilik teklifi mi etti."
Evet anlamında başımı salladım. "Benimde ona bir sürprizim var, yemek hazırlayıp karargaha gidicem."
Berfin bu halime güldü. "Yüzünün alacağı ifadeyi çok merak ediyorum."
Bende merak ediyorum berfin ne tepki verceğini.
------
Akşam olmak üzereydi. Saklama kaplarını poşetin içine koyup evden çıktım. Taksi çoktan gelmişti.
Karargahın önüne geldiğimizde kapıdaki askerlerin yanında akında vardı. Abimin timinden biriydi.
"Hoşgeldin yenge."
Gülümseyip yan tarafa baktığımda boğazını temizledi. "Yani hoşgeldiniz sinem hanım, yunus komutanım odasında."
"Teşekkür ederim akın."
Bir kaç adım atıp kimsenin duymayacağı ses ile "Doğan komutanım da hangarda kimse yok yanında," dedi.
Başımı sallayıp güldüm. İçeri girdiğimizde "valla doğan komutan çok şanslı be yenge bize böyle yemek getiren yok."
"Sana berfin getiriyordur akın neden öyle diyorsun."
Yüzü kızardığında bakışlarını kaçırdı. Bilmediğimi düşünüyordu. "Merak etme utkuya söylemedim."
Derin bir nefes aldı. "Allah razı olsun yenge."
"Nereye kadar saklamayı düşünüyorsunuz akın."
"Onların ilişkileri abi kardeşten çok baba kız gibi. Utku berfin söz konusuyken korumacı davranıyor ve ben bir babaya karşı nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum."
"Evet, belki utku çok korumacı berfin için ama berfin seni seviyorsa utku buna engel olacak biri değil."
"Teşekkür ederim sinem."
"Bundan konuşacağını anlıyorum."
"Operasyon var, zaten doğan abi sana söyler, Allahın izniyle bir dönelim, konuşacam."
"Tamam." Hangarın önüne gelmiştik. O beni bırakıp gitti. İçeri girmeden doğanın sesini duydum.
"Hoşgeldin."
"Nasıl anladın benim olduğumu."
"İki yılda o kokunu hatmettim ben, şimdi nasıl anladın diye mi soruyorsun?"
Yüzümde oluşan tebessüm ile yanına oturdum. Elimdekileri de masanın üstüne koydum.
Bir eli ile gözümün önüne gelen saçı geriye iktirdi. "Sana söylemem gereken bir şey var," dediğimde kaşlarını çattı.
Elimdeki kutuyu ona uzattım. Önce kutuya baktı. Sonra tekrar bana baktı.
"Açmayacak mısın?"
Kutuyu eline aldı. Yavaşça kapağını açtı. Yüzündeki şok ifadesi ile bana baktığında yüzümdeki gülümseme daha da genişledi.
"Sen-" duraksadı. Gözlerini kapatıp açtı. Dudakları aralandı ama bir şey söyleyemedi.
"Hamileyim."
Bakışlarını kutudan çekti. Karnıma baktı. Sonra elleri ile ağzını kapattı. Gözleri doldu.
"Hamilesin." Beni tekrar ederek. Bir anda ayağa kalkınca irkilip geri çekildim. O beni kucağına alıp bir kez etrafında döndürdü. Gülmeme engel olamıyordum.
Beni yavaşça yere indirip "ben baba oluyorum," dedi inanamayarak.
Yüzümü avuçları içerisine alarak anlımı anlıma yasladı.
"Teşekkür ederim, teşekkür ederim."
Geri çekildiğinde dudakları dudaklarımı buldu.
♤♤
Bölüm sonu.
