Kabanata 20

329 26 0
                                    

Kabanata 20...
Purpose


It was never easy moving on, especially on something that you didn't even foresee all along in your life. My entire life had been consumed by going on adventures, entertaining myself, having fun, and of course, making my parents proud... And now, I no longer even have parents to make proud of.

Long after my parents breathe one's last, it was never the same again.

No matter how many days or weeks have passed, it just seems to go on over and over and over again in my head. I barely spoke to anyone. Kung sasagot ay isang salita lamang, patapos, o minsan ay tanging tango lamang o iling.

It goes on for probably more than a month before my brother persuade, or rather push me to go to therapy sessions.

Siguro'y iyon ang nagmulat muli sa'kin na hindi pa tapos ang lahat. That there are actually people that are looking after me, and I am here, squandering their efforts.

I didn't go on through the whole therapy process though. Dalawang beses lamang at kinausap ko na ang dalawang kuya na hindi ko na nais tumuloy.

Of course, they were hesitant at first. Pero nang makita siguro ang paninindigan ko, at marahil dahil na rin sa tiwala nila sa'kin, pinagbigyan nila ako.

Hindi iyon natapos doon though.

Matapos kong tanggihan ang therapy ay pinagdiskitahan pa rin ako ng dalawa.

For almost a month, wala kaming ginawa kun'di mag travel nang mag travel. They thought new sceneries would be good to freshen my mind up, or something. Well, they were a good distraction. Just... a little bit annoying.


"Where are you going?" tanong ni kuya Zyair.

"Kitchen?" Nagdalawang isip pa 'ko dahil nakapang bahay lang naman ako.

Do I look like I'm going somewhere?

Tinitigan pa 'ko nito bago muling ibinalik ang mata sa pinapanood. Umirap naman ako at dumeretso na sa kusina.

They're like that most of the time.

They treat me like some child who'd throw tantrum any second.

After all those days travelling, sinimulan kong ayusin ang papers ko at sinubukang mag enroll muli sa kolehiyo.

Mabilis naman ang naging proseso kahit pa nagsimula na ang semester, probably because of our connections.

Full load ang aking kinuha, tungkol pa rin sa business. Kahit pa ganoon, hindi pa rin naging sapat iyon para pukawin ang buong atensyon ko. I wanted to be busy, and it isn't enough to take my mind into the real world.

Kaya naman matapos ang isang semester, I started taking up advanced courses majoring in education.

Dahil tri-sem, at hindi ko pa rin tinantanan ang pag-aaral kahit pa bakasyon, matapos ang tatlong taon, naka-graduate ako sa business administration. After another two and a half years, I received my second degree in secondary education.

Pinaikot ko ang swivel chair at nagbuntong hininga.

"Hindi ko alam kung saan nakukuha ni Kuya ang sinasabi n'yang inaangkin ko ang kompanya n'yo. Kung ako ang papipiliin ay agad kong ibibigay sayo ito. Ikaw lamang ang hinihintay ko..."

"Pasensya ka na, Tita," napapikit na lamang ako.

After my parent's death, of course, someone had to take care of our business.

I found out on our lawyer that both mommy and daddy have named me as the sole inheritor of all their properties, businesses, and other assets in their will. It didn't made sense on daddy's part lalo na't may dalawa akong nakakatandang kapatid. Kaya nang malaman ko iyon ay kahit pa ipinahayag na nila kuya na wala silang pakealam sa mga iniwan ni Daddy, hinati ko pa rin iyon ng patas.

Ineffable EuphoriaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon