3.Bölüm: Küllenen Boşluk
Model - Gölgede Büyüyen Bir Çiçek
"İnsan değişmez, kendi olur."
Kapının aniden açılmasıyla, benim gözlerimi açıp yerimden sıçramam neredeyse aynı orantıdaydı. Uyanmıştım fakat uyanıkken rüya görülebileceğini yeni öğreniyor olmalıydım. Zira şu an karşımda nefes nefese kalmış Feyza'yı görmem çok saçmaydı.
"Tünaydın Periciğim. Ama sana pek aymış gibi gözükmüyor." dedi başucuma kadar gelip.
"Feyza?" dedim yatakta dik pozisyona gelerek.
"Sen babamın evindeyim deyince ben de geldim işte." dedi yatağın kenarına oturarak.
Yataktan ayaklarımı sallandırıp gerindiğimde beni izliyordu. Yanından geçip banyoya girdiğimde konuşmaya başladı.
"Ha bir de üstünle başınla mı yattın?" dedi sesinin bana gelmesi için biraz daha sesli konuşarak.
"Kahvaltı yapıp tekrar uyudum." Lenslerimin gözlerime battığını hissederek içimden bir lanet savurdum. Aynaya biraz yaklaşarak sağ gözümdeki lensi oynattım. Bugünlük şanslıydım ki yapışmamıştı. Ama yine de çıkartarak kutusuna koydum. Ardından yüzümü yıkayıp kuruladıktan sonra tekrar odaya döndüm.
"Lenslerinle mi uydun?" diye sordu Feyza. Onu onaylar şekilde mırıldandım.
Çalışma masasına yaslanarak hâlâ yatağın kenarında oturan Feyza'ya döndüm. "Nereden buldun burayı?"
"Kızım lisedeyken az gelmedim sonuçta." Beni baştan aşağı süzdü. "Babanla barıştınız mı?"
Son sorusunu es geçerek cevap verdim. "Unutmuşsundur diye düşündüm. Neredeyse ben bile unutacaktım çünkü."
"Buraya geldiğine göre babanla barıştınız o zaman." dedi inatla.
"Hayır tabii ki Feyza." dedim. Ciddi ciddi bu soruyu sorması dahi saçmaydı. Gerçi bir yönden ben olsam ben de böyle düşünürdüm diye düşünmekten de kendimi alıkoyamadım. Kaç yıldır babasıyla görüşmeyen arkadaşım evsiz kalınca babasının evine dönse barıştıklarını düşünürdüm. Fakat yalnızca barıştıklarını değil arkadaşımın ne kadar gurursuz olduğunu da düşünürdüm.
"Annen nasıl oldu?" dedim kollarımı bağlayarak. Konuyu değiştirmek en iyisiydi.
"Annem mi? Ha o iyi ya. Gidecek akşama zaten." dedi ayağa kalkarak.
"Sevindim." diye yanıtladım. Balkona doğru ilerleyerek perdenin açıkta kalan kısmından dışarıya bakarak konuşmaya başladı.
"Ben bile özlemişim burayı. Seni düşünemiyorum bile." dedi iç çekerek.
"Düşünmediğini biliyoruz zaten." diye ağzımın içinde gevelediğimde bana döndü.
"Efendim?"
"Aynen diyorum bende özlemişim." Yatağa doğru ilerleyip tekrar yattığım için bozulmuş olan yorganı düzeltirken Feyza hâlâ dışarıyı seyrediyordu.
"Aşağıda bir kız gördüm. Kim o?" diye sordu bakışlarını bana çevirerek.
"Teyzesinin yeğeniymiş." dedim gülerek. Feyza ne dediğimi anlamaya çalışarak bön bön suratıma bakıyordu. "Of işte babamın eşi onun teyzesi oluyormuş." dedim. Feyza anladım dercesine kafasını salladığında telefonunun çalmasıyla çantasına uzanarak telefonunu çıkardı.
आप पढ़ रहे हैं
ESİNTİNİN KÖKLERİ
किशोर उपन्यास"Kızlar annelerinin kaderini yaşar derler, o yüzden mi yalnızım baba? "Sen yalnız değilsin Peri, çık şu psikolojinin içinden." "Annemi de böyle mi kandırıyordun baba?" 5 yaşına kadar hayatı mükemmel olan Peri, anne ve babasının ayrılması ve ardından...
