"Kaybolduğun gönüllerde beni arayacaksın."
Sabah alarmın lanet sesiyle uyanıp okul için hazırlanmaya başlamıştım. Saçlarımı açık bırakıp çantamı da aldıktan sonra odadan çıktım. Yavaş adımlarla salona geçip anneme "günaydın" dedim. Babam ve abim hala uyuyor olmalıydı. Dün akşam halamlar gitmişti. Kendime bir sandalye çekip oturdum. Annemin önüme koyduğu sıcak çayı içmeye başladım.
"Okuldan ne zaman gelirsin?"
Annemin sorusuyla bakışlarımı ona çevirdim.
"Canım sıkılınca gelirim."
Ne zaman canım sıkılsa çantamı alıp okulu ekiyordum. Okul bana göre değildi.
"Yolda fazla oyalanma o zaman. Hastaneye gideceğiz. "
"Neden hastaneye gidiyoruz peki?"
Çünkü dengesiz davranışlarım annemin benim bir hasta olduğumu düşünmesine vesile olmuştu.
"Senin için bir psikologla görüştüm. Bugün yanına gele bileceğimizi söyledi."
Yüzüme bakmadan söylediği şeylerle gülümsedim.
"Fazla gecikmem merak etme" diyip, çayımdan son bir yudum daha alıp ayağa kalktım.
Beyaz spor ayakkabılarımı giyinip dışarı çıktım.
Karşımda gördüğüm bedenle duraksayıp, neden burda olduğunu sorgulamaya başladım.
"Neden buradasın?"
"Neden geciktin?"
İkimiz aynı anda konuşunca istemsizce kaşlarımı çattım.
"Dün 'beni okula götürmekle başla işe' demedin'mi bayan dengesiz? "
Umut'un umutsuzca kurduğu cümleyle yüzüme alay dolu bir gülümseme yerleştirdim.
"Unutmuşum doğrusu. Madem geldin hadi o zaman gidelim."
"Biraz acele edelim lütfen benimde derse yetişmem gerek."
Onu başımla onaylayıp biraz daha yavaşladım.
Bu haraketimle kaşlarını çatıp, burun kemerini sıktı.
"Senin yüzünden ilk dersi kaçıramam, anlıyor'musun? O yüzden hızlan biraz. "
Duraksayıp ona baktım. Benim durmamla o da durup soru dolu bakışlarla bana bakmaya başladı.
"Neden, baban kızar'mı yoksa okula geç kalmana?"
Bu sorumla yüz ifadesi birden değişti. Gözlerinde gördüğüm ifade hüzünden başka birşey değildi. Onu üzmüştüm ve bundan pişmanlık hissi bile duymuyordum.
Ben Tutku Kardelen, kalp kırmaktan zevk alan bir hastaydım. Çok tuhaf değil'mi, birinin kalbini kırıyorsun,onu üzüyorsun ve hatta ağlatıyorsun, ama yinede bundan pişman olmuyorsun.
Hastalıklı bir zihnin tek esiri ola biliridim ama birden çok kurbanım vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝕍𝕖𝕣𝕚𝕝𝕞𝕚ş 𝕤ö𝕫𝕝𝕖𝕣
Teen Fiction"Acımıyor'mu?" Bu ani sorum ile kahvesini içmeye ara verip bana baktı. "Ne?" "Gözlerinde yanan ormanlar diyorum, aynaya bakınca canını acıtmıyor'mu?" Derince yutkundu. Ağır-ağır kalkıp inen adem elmasından anlamıştım bunu. Gözleri sargılı elimi...
