İHANETİN KEFARETİ (ARA VERİLDİ)

ESARET

Aşk dolu okumalar:)))
💙💙💙💙

Aşkı anlamak zor değildir aslında, kalbinin ısınması bile hissettirir bazı şeyleri. Peki aşk o kadar güzelken neden acı verir?

Galiba tutarsızdır aşk, ne bir amaç vardır, ne bir sonuç, sadece ana kapılır. Yetersizlikdir bazen, bitmeyen öfkedir.. Sonsuz merhameti her şeyi affeder. Herşeyi affeder ama ihaneti, onu affedebilirmi?

Tekrar eskisi gibi kavrulabilirmi aşk ateşi. Zaten onu söndüren şey ihanet değilmidir. Peki külleri, acısımıdır yoksa yeniden kavruluşunun korlarımı.

Onu gördüğümde uzuvlarım yerinde değildi, kalbim kavruluyordu sanki.
Ne istiyordu benden, neden kalbimin acısına son vermiyordu. Yalnızlığımı o aydınlatmıştı sanki, o günden beri kendimde değildim.

Neden beni akılsızın tekine çevirdin? Neden zor anlarımda hep sana sığınmak istiyorum.
Senin dediğin kadar kolaymıydı o kelimeler. Yoksa benmi o gözlerine bakarken benim yanan ruhumun üzerine toprak attığını hissediyorum.

KATARİNA

O gün oraya giderken bunların olacağını düşünmemiştim.
Sadece gözlerimin içine bakıyordu ama kalbimi görüyor gibiydi.
Sadece bakıyordum ne diyebilirdim.

"Nee!" evet sadece bunu diyebildim.

"Duydun Katarina, seni seviyorum." duyabiliyorum anlayamıyorum zaten ahmak herif.

"Edward, sen ne dediğinin farkındamısın." bence değildi, bu adamın aklı yerindemiydi?
Ondan bile emin değilim.

"Katarina, ben herşeyin farkındayım. Sende bana karşı birşeyler hissetmedinmi cidden, şu karizmaya bir bak, bu kadarda kör olmuş olamazsın." herşeyi dalgaya vuruyorsun.Offffff !

"Edward bak anlıyorum. Bana yardım edeceksin sadece, yalan bir aşk itirafına gerek yok." yüzüne baktığımda neden kendimi farklı hissediyorum. Düşünmeyi sonlandıramayışım ayrı bir felaket.

"Katarina ben yalan söylemiyorum,  hislerimden öncedende emindim.
Sen o güzel kalbinin farkında değilsin ama ben o kalbin en derininde olmak istiyorum. Seni her gün daha çok sevmek istiyorum. Yalnızlığına, karanlıklarına, çare olmak istiyorum." biraz sonra sözlerini sürdürmeye devam etti.

"Seninle geçirdiğim her saniyenin bir anlam kazanmasını istiyorum.
O sarayda olmasada senin olduğun her yerde olmak istiyorum.
Beni tanımıyorsun belki ama zamanımız var.
Kalbimiz birbirimiz için çarparken neden mutsuz olalım ki." gözleriyle,  bakışlarıyla sanki anlattıklarını teyit ediyordu.

"Benimde sana söylemek anlatmak istediğim şeyler var ama emin olamıyorum Edward, bugünlük biraz düşünelim, birbirimize zaman verelim olurmu?"

Kalbimin ritmini değiştirdiğin doğru,  ama sana güvenebilirmiyim?
Bu hayat bana o kadar anlamsız ve acı verici gelirken nasıl yaralarımı saracaksın, ya sadece birbirimize acı verirsek.

Kendi hayatımı kararttığım yetmezmiş gibi senide o labirentin içine nasıl sürüklerim.

"Katarina yaralarını sarmama izin ver, acı versede üstesinden gelebiliriz. Kafandakiler ne emin değilim ama benim hayatım sensin. Hayatıma zarar vereceğini düşünüyorsan yanılıyorsun çünkü kalbim senin için atarken sen bana zarar veremezsin."

"Peki, düşüncelerimiz aynıyken ne diyebilirim bilmiyorum. Çok etkileyici konuşuyorsun. Gözlerimin içine bakarken söylediklerinin aynısı zihnimde canlanıyor sanki.
Tamam, ama bir şartım var;
Zamana bırakalım, birbirimizi birazda olsa anlamalıyız.
Ayrıca annemle tanışmak istediğine emin misin? Kendisi cadının tekidir." gülümsemesi biraz daha canlandı.