Lynnea Organa miała cel, który chciała osiągnąć za wszelką cenę.
Uważała, że w trakcie jego realizacji nic nie będzie w stanie ją zaskoczyć.
Jedyne czego się nie spodziewała to, że na swojej drodze spotka łowcę nagród, który sprawi, że znów będzie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zastanawiała się jakim cudem przekonała Mandaloriana do współpracy, ale obstawiała, że to była jej niezwykle wielka charyzma, zdeterminowanie i dyplomacja, której lekcje pamiętała jeszcze z nauk w Alderaan. Tym sposobem Lynn nie tylko znajdywała się w Brzeszczocie – jak się dowiedziała, właśnie tak nazywał się statek należący do Mando – ale zmierzała do miejsca, gdzie mógł przebywać Mały Yoda.
I była to wyjątkowo dziwna podróż.
— Chcę ci podziękować — odezwała się i wychyliła do przodu ze swojego miejsca w kokpicie. Mandalorian kierował statkiem w ciszy i bez pomocy żadnego droida. Było to coś zupełnie innego, niż do czego sama była przyzwyczajona. W trakcie całej rebelii współpracowała z zaprzyjaźnionymi droidami, a wielu z nich również straciła. Brak charakterystycznego pikania zdecydowanie ją rozpraszał, ale nie miała zamiaru narzekać. W końcu statek nie należał do niej. — Za pomoc, zawarcie transakcji, czy jakkolwiek to nazwać. Obiecuję, że dotrzymam umowy. Tej, w której mówiłam, że odzyskam beskar, który należy do twojego ludu, jeśli tylko okaże się, że mam rację i to faktycznie jest stworzenie, którego szukam.
— Ufam ci — wojownik spojrzał na brunetkę. Lynn skinęła głową, chociaż była zaskoczona jego słowami. Zakładała, że będzie w stosunku do niej o wiele bardziej nieufny, a nawet negatywnie nastawiony.
— Skoro do naszego celu mamy trochę czasu, to możemy porozmawiać, by umilić sobie podróż.
— Niby o czym chcesz rozmawiać?
— No wiesz... O różnych rzeczach — wzruszyła ramionami. Dochodziła do wniosku, że już dawno nie nawiązywała nowych znajomości i relacji, bo teraz naprawdę nie potrafiła się w tym odnaleźć. — Na przykład o... Aha! — Pstryknęła palcami i spojrzała na niego z rozbawieniem. — Ty znasz moje imię, a ja twojego nie. Bo zakładam, że jakieś masz, prawda? Powiedz mi, że rozróżniacie się na jakieś innej podstawie, niż tylko Mando-numerek jakiś tam.
— Nie — pokręcił głową, ale zrobił to wyjątkowo powoli, jakby dokładnie przemyślał, to co mógł zdradzić. — Moi rodzice przy urodzeniu nadali mi imię Din. Nie byłem Mandalorianem od początku. Byłem znajdą.
— Din — powtórzyła jego imię, tak jak on to zrobił z jej w Nevarro. — Nie martw się, nie mam zamiaru dopytywać o szczegóły. To całkowicie fair skoro ja sama też podałam ci tylko imię.
Które, nawet nie było prawdziwe, ale o tym nie musiał na razie wiedzieć.
— Dlaczego szukasz tego stworzenia? Ma pięćdziesiąt lat, więc co tak właściwie możesz od niego oczekiwać?
— Każde stworzenie starzeje się w inny sposób — powiedziała pewnie. Niemal wypięła dumnie pierś do przodu z powodu swojej wiedzy, ale powstrzymała się od tego. — Poza tym ten twój zleceniodawca... Pełno było u niego szturmowców, a co za tym idzie, to ktoś powiązany z Imperium, a ja... — cmoknęła krótko, niby to z rozbawieniem, ale i rozgoryczeniem. Din spojrzał na nią i przez chwilę czuła, że w jakiś sposób był w stanie ją zrozumieć. — Powiedzmy, że nie jestem ich fanką.
