Lynnea Organa miała cel, który chciała osiągnąć za wszelką cenę.
Uważała, że w trakcie jego realizacji nic nie będzie w stanie ją zaskoczyć.
Jedyne czego się nie spodziewała to, że na swojej drodze spotka łowcę nagród, który sprawi, że znów będzie...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Byli już daleko w kosmosie, ale nawet przebyte mile świetlne nie sprawiały, że Lynn czuła się mniej zdenerwowana. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz była czymś tak zestresowana – chociaż stres był czymś normalnym w jej życiu – tak doskonale wiedziała, że ten, który teraz jej towarzyszył, bez problemu mogła porównać do tego, który odczuwała, gdy uciekała z Alderaanu mając zaledwie czternaście lat. Tamto wydarzenie było dla niej niemal jak coś, co wydarzyło się dawno temu w przeszłości.
Jednak nie żyła w przeszłości, a w teraźniejszości, gdzie musiała się zmierzyć z wyjątkowo milczącym Mando. Właściwie nie wiedziała, co powinna się spodziewać. Od początku ich podróży zauważyła, że ten był wyjątkowo opanowany i czasami wręcz dostawała od tego szału. Umiała radzić sobie z temperamentnymi mężczyznami, bo wiedziała czego się po nich spodziewać. Zawsze mogła znaleźć sposób, by ich uspokoić i do nich dotrzeć. Din był jak dla niej zbyt spokojny, zbyt cierpliwy i kierował się przede wszystkim rozumem, a nie tym, co podpowiadało mu serce.
Zupełnie inaczej, jak ona.
Młody Yoda przewrócił się na drugi bok w swojej prowizorycznej kołysce. Tak właściwie to była stara metalowa szuflada, którą Din wyłożył kocem i poduszką, a później ułożył w nim dzieciaka. Lynn uśmiechnęła się na widok śpiącego stworzenia, bo mimo wszystko ciągle czuła się dumna – w jakiś sposób udało jej się uchronić bezbronną istotę po raz kolejny. Poprawiła ciepły materiał wokół jego małego ciałka, a później wzięła głęboki oddech i spojrzała na schodki prowadzące do kokpitu.
— I tak muszę to zrobić — mruknęła do siebie i zaczęła się wspinać do góry.
Z każdym kolejnym krokiem, zastanawiała się, co powinna powiedzieć. Od czego właściwie zacząć? Jak wyjaśnić to, że tak faktycznie była księżniczką, ale czy ciągle powinna tak w ogóle siebie określać? Porzuciła ten tytuł jako nastolatka, gdy świadomie opuściła Alderaan. Później, nawet mimo tego, że przelotnie wracała na planetę i tego, że wszyscy tam określali ją tym mianem, tak nie czuła się, że była księżniczką. Była wojowniczką i rebeliantką. Aż w końcu Gwiazda Śmierci doszczętnie zniszczyła cały Alderaan. Więc, czy ciągle mogła tytułować się tym mianem? Jak mogła być księżniczką planety, która nie istniała?
Lynn wspięła się w końcu na kokpit, a Mando odwrócił głowę w bok, jakby w ten sposób rejestrując jej obecność w pomieszczeniu. Kobieta zagryzła dolną wargę, aż w końcu zdecydowała się usiąść na wolnym fotelu za nim.
— Din? Możemy porozmawiać? — Zapytała niepewnie, złączając ze sobą swoje dłonie. Zaczęła bawić się własnymi palcami, próbując zapanować nad tym, jak drżały jej ręce.
Włączył autopilota i odwrócił się do niej. Nie wiedziała, czy w jakiś sposób z niej kpił, ale wszystko podpowiadało jej to, że chciał tylko formalnie ją tytułować. To nie było tak, że od dawna nikt jej tak nie nazywał – wręcz przeciwnie, często słyszała jak różni mieszkańcy galaktyki, tak ją nazywali. Po prostu sposób, w jaki wypowiedział, to jedno słowo był zupełnie inny. Skrywał w sobie coś, co nie potrafiła pojąć. Przypominał ten, który ktoś kiedyś, dawno temu niejednokrotnie się do niej zwracał, sprawiając, że czuła się jak najszczęśliwsza kobieta w galaktyce.
