'Nobody said it was easy'

Elke dag is hetzelfde

TW Mishandeling en $h.

De wekker gaat, half 7. Moeizaam kom ik m'n bed uit en raap ik wat kleren van de grond. Ik loop naar de badkamer en ik staar mezelf in de spiegel aan. Ik schrik van mezelf, donkeren wallen onder mijn ogen, slecht verzorgde huid. En dan hebben we het nog niet eens over de rest van mn lichaam gehad. Ik heb al een week niet of niet goed gedoucht en heel mijn lichaam zit onder de littekens en blauwe plekken. Ik was mijn gezicht en doe wat make-up op in de hoop dat m'n wallen minder zichtbaar zijn. Ik loop naar beneden, waar m'n ouders zijn? Geen idee, mijn moeder licht waarschijnlijk nog te slapen en mijn vader is waarschijnlijk nog niet eens thuis van gister avond. Mijn vader gaat bijna elke dag naar een café om zich helemaal klem te zuipen. Ik pak snel een appel en ik loop naar de gang, ik moet eigenlijk al weg. Blijkbaar heeft t omkleden en make-up op doen toch veel tijd gekost. Ik trek mijn schoenen en mijn jas aan en ik stap op de fiets.

Na een half uurtje fietsen kom ik aan op school. Ik loop naar binnen, het is nog 5 minuten voor dat de bel gaat. Ik loop nog even snel naar mijn kluisje en dan loop ik naar mijn klaslokaal. Ik begin met Engels. Net zoals elke maandag. Ik zit alleen achterin, vrienden heb ik niet. Alleen vriendinnen die op een andere school zitten of aan de andere kant van het land. Wat ik dan doe heel de dag zonder vrienden? Meestal luister ik heel de dag muziek, waar ik ben zijn mijn oortjes ook. Ik luister vooral Billie Eilish. Ik droom al een paar  jaar om een keer naar een concert van haar te gaan, maar we hebben het thuis niet zo breed. Ik ben 17 en ik heb nog nooit zakgeld gekregen, maar ik kan het mijn ouders niet kwalijk nemen.

Het is 4 uur, ik ben eindelijk uit. Ik had de 2 laatste uren gym dus ik ben kapot. Ik heb het bloedheet omdat ik in een trui heb gegymd, ik durf en kan gewoon geen t-shirt aandoen. Zo snel als ik kan kleed ik me om en fiets ik naar huis. Als ik thuis aankom verga ik van de honger, ik smeer een boterham en ik ga naar boven. Ik heb eigenlijk nog heel veel schoolwerk te doen, maar ik ben echt kapot. Mentaal en fysiek. Ik besluit maar gewoon een klein dutje te doen, maar dat kleine dutje werd toch iets langer.

Het is 8 uur als ik wakker word. Ik spring mijn bed uit en ren naar beneden in de hoop dat m'n vader nog niet thuis is. Maar helaas, zodra ik de kamerdeur opendoe krijg ik een hele preek. Ik moet altijd het eten maken als mijn moeder aan het werk is. Boos komt hij naar mij toe en al snel voel ik een harde klap tegen mijn gezicht. Daarna nog eentje op mijn arm en nog in mijn buik. Ik kruip in mekaar van de pijn. Ik zie hem nog net weglopen, na een paar minuten heb ik de kracht gevonden om op te staan. Strompeld loop ik naar de keuken om nog snel wat eten te maken. Als ik klaar ben zet ik het op het bureau van mijn vader, daarna loop ik weer naar boven. Zelf hoef ik niks te eten, ik heb toch geen honger. Ik loop de badkamer in, ik trek mijn kleding uit en stap onder de douche. Na 10 minuutjes zet ik de douche uit en droog ik me af. Ik trek lekker zittende kleding aan en in 3 minuten lig ik weer in mijn bed.

Het is bijna half 10. Ik zit vast tussen mijn gedachtes. De drang om mezelf pijn te doen word met de seconde groter. Ik ben nu 3 dagen clean, en het liefst wil ik het ook zo houden. Ik trek mijn gedachtes niet meer. Het lijkt wel alsof er een heel ander persoon in mijn hoofd zit. Niet de persoon die ik ben. Ik word er gek van, de persoon in mijn hoofd neemt heel mijn lichaam over. En nu ook, zonder dat ik het doorheb sta ik weer met een mesje in mijn handen. Ik laat het over mijn huid glijden, het duurt een tijdje voordat ik bloed zie. Ik maak het schoon en stap weer terug mijn bed in. Ik begin te huilen, huilen over hoe oneerlijk het leven is. Waarom ik dit leven moet lijden. Ik heb niks fout gedaan.

Huilend van ik in slaap, hopend dat ik niet meer wakker word. Iets wat ik al 2 jaar denk. Maar helaas nog nooit gebeurd is.

Hey hey! Dit is dan hoofdstuk 1 van mijn verhaal! Sorry dat het zo lang duurde maar dat kwam omdat het niet mee werkte, maar hij staat online! Het is misschien nu nog een beetje saai maar het word (hopelijk) leuker! Ik zal elke week een nieuw deel plaatsten. Er zullen ook langere delen aankomen. Veel leesplezier verder nog! Xx Mirte :))
(Ohja laat even een reactie achter wat je er van vond :))