'Nobody said it was easy'

'Ik vind hem leuk.'

POV: Mea
Zuchtend ga ik onderuit gezakt zitten op de bank. Vandaag ga ik de vrienden van Milo ontmoeten en Milo mijn vrienden. Voor allebei ben ik zenuwachtig, bang dat Milo's vrienden mij niet mogen, of net zo zijn als mijn vader. Die angst blijft er toch altijd zitten, en dat zal ik denk ik nooit meer helemaal weg gaan. En verder dat mijn vriendinnen me anders gaan behandelen omdat ze nu weten wat er speelt. Ik kijk vooruit naar een kast met allemaal foto's en andere spullen erin. Ik zie een foto met, denk ik, Milo's familie. Het is een oude foto. Al gauw glijden mijn ogen over de rest van de foto's, ik zie een groepje jongens met zijn alle in een pak en de middelste heeft een soort van award vast. Wat erop staat kan ik niet goed lezen. Net als ik wil opstaan om te kijken wat erop staat komt Milo naar beneden in een zwarte trainingsbroek met een logo erop wat ik niet herken, en een een grijze trui erboven die ik aan had de dag dat ik uit het ziekenhuis mocht. Ik draag al 2 dagen de kleding van Milo, dus eigenlijk moeten we binnenkort even nieuwe kleding halen. Niet dat ik het super erg vind om Milo's kleding aan te hebben...

_

Milo en ik zitten in de auto onderweg naar 'het kantoor', tenminste zo noemt Milo het. Ik heb eigenlijk echt geen flauw idee wat voor werk hij doet. Ik ben er best benieuwd naar, ik bedoel: een kantoor? Met al zijn vrienden? Een award? Ik kan niet echt een beroep vinden die dat heeft. Of ik ben nou gewoon heel dom. Ik besluit het dan maar toch te vragen, ik bedoel, best handige informatie om te weten en waar ik aan toe ben. 'Milo, wat voor werk doen jij en de jongens eigenlijk?' Vraag ik dan. 'We zijn YouTubers, genaamd bankzitters, we hebben inmiddels bijna 800k volgers en we maken ook muziek. En zo af en toe treden we ook op.' Terwijl hij dit zegt vormt er een glimlach op zijn gezicht. Ik vind het schattig om hem zo trots te zien over zijn werk/hobby. 'Oh wauw, wat vet.' Zeg ik dan omdat ik nog nooit eigenlijk van hun gehoord heb. 'Kende je ons niet dan?' Vraagt de jongen achter het stuur mij terwijl hij zijn ogen nu op mij richt inplaats van de weg. 'Uhm nee, eigenlijk nog nooit van gehoord.' 'Maar ik wil nu wel graag wat zien en horen!' Zeg ik er dan snel achteraan zodat hij niet denkt dat ik ongeïnteresseerd ben, dat ben ik namelijk totaal niet. 'Is goed.' Zegt hij nu met een grotere glimlach, en hij richt zijn ogen weer op de weg voor ons. 'Ik heb nog wel een paar leuke video's die je dadelijk kan kijken.' Praat hij er dan achteraan. Ik knik en duw snel een stuk chocola in mijn mond die ik had gevonden in zijn auto. Hij glimlacht en drukt het gaspedaal nog ietsjes meer in.

_

De auto komt tot stilstand in een zij straatje midden in Utrecht. Ik ben echt bijna nog nooit in Utrecht geweest dus ik weet totaal niet waar we zijn of waar we naar toe moeten. Ik pak het ijzeren ding in de deur van de auto en trek het naar me toe waardoor de deur open gaat. Milo doet hetzelfde en tegelijk vallen onze deuren dicht. Milo klikt de auto op slot en loopt naar het einde van het zijstraatje. Ik volg hem en ik moet bijna rennen om hem bij te houden door zijn grote stappen. 'Kun je het bijhouden?' Vraagt hij lachend. 'Nee.' Zeg ik dan alsof ik heel geïrriteerd ben. 'Kleintje.' Zegt de blonde lange jongen die een stukje voor me uit loopt met een plagende blik. 'Ik. Ben. Niet. Klein.' Zeg ik zogenaamd "boos." 'Oh echt wel.' 'Niet.' Zeg ik terwijl ik hem een stomp geef. 'Oh gaan we zo doen?' Voor dat ik iets terug kan zeggen voel ik 2 handen op mijn heupen die mij omhoog trekken. 'Milo! Zet me neer!' Schreeuw ik lachend. Milo lijkt het gewoon te negeren en zet mij op zijn nek. 'Milo!' Roep ik nu door mijn slappe lach heen. Milo's handen gaan van mijn heupen af maar hij houdt zijn handen wel in de lucht zodat ik me daar aan kan vastpakken. Snel grijp ik naar zijn handen. Mijn handen zijn echt 3x kleiner dan die van hem. De rest van de route zit ik op zijn nek en moet ik mijn best doen om er niet af te vallen van het lachen.

_

Als we bij een grote, glazen gebouw komen haalt Milo me, met dezelfde handeling als hoe hij mij op zijn nek zette, er weer vanaf. Opeens vind ik het weer spannend. Diezelfde angst die ik vanmorgen had komt weer terug. 'Milo.. gaan ze me wel leuk vinden?' Vraag ik nu weer onzeker. Milo richt zijn ogen naar mij. 'Natuurlijk vinden ze jou leuk, ik snap niet hoe mensen jou niet leuk kunnen vinden.' Mijn wangen kleuren een beetje. Ik geef hem een glimlach en we stappen het kantoor binnen.