'Nobody said it was easy'

Ik wil dit niet meer.

TW// s3xueel misbruik, sh.

Zo zijn de afgelopen dagen geweest, elke dag het zelfde. Het liefst zou ik er een aan maken, maar daar ben ik te bang voor.

Het is nu zaterdag, de dag dat ik weer naar stal ga en mijn vrienden weer ga zien. Vroeger bleef ik altijd langer op stal, de hele middag met mijn vrienden kletsen, Mac Donalds pakken, onze levens verhalen van de afgelopen week delen. Maar nu ga ik altijd gelijk na de les al weg, ik ben te moe om nog te blijven. Ik voel me erg schuldig tegenover mijn vrienden, ze weten van niks. Als ze eens wisten hoe ik me echt zou voelen inplaats van de "blije" Mea. Maar ik kan het ze niet vertellen, ik durf het niet. Dadelijk denken ze dat het aan hun ligt. Hun zijn echt de laatste reden waarom ik me zo voel.

Het is nu 12:00, en mijn les begint om 1 uur. Dus ik moet zo vertrekken, het is een klein half uurtje fietsen dus als het goed is ben ik op tijd. Ik smeer snel nog wat brood en dan stap ik op de fiets. Tijdens het fietsen luister ik Billie Eilish en denk ik na over van alles, positieve en negatieve dingen.

Zodra ik aankom pak ik mijn spullen en zeg ik mijn vrienden gedag. 'Kom om Mea, doe nou eens wat vrolijker. Dadelijk hebben ze het nog door.' Ik probeer extra vrolijk en gek te doen zodat niemand t door heeft.

Na de les ga ik gelijk naar huis, ik ben kapot. Niet van het rijden, maar gewoon van de strijd tegen mijn gedachtes. En sowieso kan ik de laatste tijd een stuk minder hebben, ik ben sneller moe en geïrriteerd.

Als ik thuis aankom is het half 3, ik open de deur en ik ruik gelijk een geur van alchohol. Dat zal mijn stiefvader wel weer zijn, dat betekent geen goed nieuws voor mij. Zo zacht mogelijk probeer ik de trap op te lopen maar het is al te laat. Ik hoor dat mijn stiefvader achter me komt te staan en hij pakt me aan mijn pols. Het doet extra veel pijn door de wonden en de harde grip die hij om mijn pols heeft. Ik voel mijn wonden branden in mijn huid. Mijn stiefvader trekt me mee naar beneden en neemt me mee naar de kelder. Ik weet al wat er gaat gebeuren, ik herken deze plaats uit duizenden. Ik probeer tegen te stribbelen maar al gauw krijg ik een klap in mijn gezicht. Ik weet wat er nu komt, ik schiet op slot en ik kan niks meer zeggen of doen. Het lijkt net alsof mijn gevoel uitstaat. Ik voel hoe hij mijn kleding uit trekt, ik begin zachtjes te huilen. Ik wil dit niet. Niet alweer.

Vanaf daar kan ik me niks meer herinneren, ik wil het me ook niet herinneren. Ik weet wel wat hij heeft gedaan maar ik weet er niks meer van.

Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd, half uur, uur, of misschien zelfs wel 2 uur. Ik voel me vies en machteloos. Stilletjes ga ik naar boven, zo snel als ik kan pak ik mijn meisje die altijd verstopt ligt op de standaard plek. Al gauw glijd het mesje over mijn huid, het voelt goed, maar toch voel ik me schuldig. Niet dat iemand het zou boeien. Ik zie bloed lopen over mijn armen en benen, even geeft het me rust in mijn hoofd. Zodra ik merk dat ik licht in mijn hoofd word stop ik en stap ik onder de douche. De wonden branden verschrikkelijk, maar het kan me eigenlijk niks meer schelen. Het liefst had ik nu 1 diepe snee gemaakt en dan was alles over, geen ellende meer. Eindelijk rust. Maar op een of andere manier ben ik er te bang voor, misschien is het nog een klein beetje hoop diep van binnen.

Hier is hoofdstuk 2<3 ik ben niet heel tevreden met dit hoofdstuk maar ik hoop dat jullie het wel oké vinden. Volgende hoofdstuk komen de bankzitters er denk ik in voor (ik weet het nog niet helemaal zeker maar als het niet zo is komen ze zo snel mogelijk!)
Xxx Mirte