'Nobody said it was easy'

Verliefd?

POV: Mea
Het is half 1 en Milo en ik zijn net vertrokken naar mijn huis. Milo vertikte het om me alleen te laten lopen dus rij ik nu met hem mee. Ik heb Milo niks over mijn thuissituatie verteld, ik wil het hem wel laten weten maar ik durf niet. Ik kan het niet zeggen, het lukt me gewoon echt niet.

Starend kijk ik naar buiten, bang voor wat er gebeurt als ik thuis ben. Weer die klappen, weer die aanrakingen en verkrachtingen. Mijn been trilt en ik bijt op m'n nagels. 'Mea gaat het?' Vraagt de jongen achter het stuur. 'Mh ja beetje moe.' Zeg ik dan. Milo kijk me aan alsof hij me niet geloofd maar hij gaat er niet over door. 'Wil je anders nog even door de Mac drive? Je hebt vandaag nog niks gegeten.' De Mac? Is dat niet heel ongezond? Ik weet niet eens wat ze daar hebben. Het is verschrikkelijk lang geleden dat ik daar voor het laatst heb gegeten. Van mijn ouders mag ik alleen maar gezonde dingen eten. 'Uh ja is goed.' Zeg ik twijfelend. 'Ik heb alleen geen geld.' Zeg dan zacht erachteraan. 'Ik betaal toch gekkie.' Zegt Milo met een lieve, maar toch bezorgde blik.

'Wat wil je hebben?' Vraagt Milo als we de drive inrijden. Ik heb geen flauw idee, maar om nou te zeggen dat ik hier nooit kom zie ik ook niet zitten. 'Wat neem jij?' Vraag ik dan maar. 'Uh mc chicken en een bananen milkshake denk ik.' (A/N wat ken ik Milo toch goed.) 'Doe voor mij ook maar maar inplaats van een milkshake een flesje water.' Zeg ik terwijl ik geen flauw idee heb waar ik over aan het praten ben. 'Komt voor mekaar.' Zegt Milo terwijl hij me een glimlach en knipoog geeft. Automatisch moet ik ook glimlachen. Ik vind m zo schattig als hij lacht... Mea hou op. Je kent hem niet eens, dadelijk heeft hij net zulke bedoeling als je vader. Nee, nee zo is Milo niet. Milo is, anders. Toch?

Even laten zitten we samen in de auto onze mc chicken op te eten. Eerlijk, dit is wel lekker man. Eindelijk weer een keer iets lekkers. Ik was hier zo aan toe. Ik schiet op uit m'n gedachtes omdat ik Milo hoor meezingen met de radio. Hij kan oprecht best zingen. Ik kijk glimlachend naar de jongen die aan het genieten is van m'n mc chicken en ondertussen aan het zingen is. Hoe langer ik naar hem kijk hoe meer ik een raar gevoel krijg in mijn buik, het is geen vervelend gevoel. Het is, wel fijn. Dit gevoel heb ik nog nooit gehad. En het liefst wil ik dat het nooit meer weggaat. 'Is er iets? Zegt Milo met z'n mond vol. Ik moet lachen. 'Nee hoor, niks aan de hand.' 'Mh oké dan.' Zegt Milo en hij gaat weer door met z'n burger eten.

Na een tijdje rijden we de straat in van mijn huis, gelijk is mijn mood omgeslagen in angst en verdriet. 'Zo we zijn er.' Zegt Milo en hij stapt de auto uit. Ik zucht, kom op Mea. Met tegenzin kom ik de auto uit. Milo heeft mijn tassen al vast en wilt er mee naar de deur lopen. 'Wacht! Blijf jij maar hier, ik red me wel. Zoveel spullen zijn het niet.' Zeg ik snel, het is anders te riskant. 'Oh oke.' Ik zie een kleine teleurstelling in zijn ogen. Ik geef hem een zwakke glimlach en ik wil naar de deur lopen. 'Hey niet zo snel.' Ik draai me om. 'Wat is er Milo?' Milo geeft geen antwoord en loopt naar me toe. Ik wil nog een keer vragen wat er aan de hand is maar al snel voel ik zijn warmte tegen me aan. Ik schrik een beetje en verstijf. 'Sstt rustig maar, ontspan je.' Zegt hij fluisterend maar toch hard genoeg dat ik hem duidelijk versta. Ik doe wat hij zegt en ontspan me, ik leg mijn hoofd tegen zijn borst aan. Daar staan we dan, in een afgelegen straatje. Knuffelend. Zijn hand gaat heen en weer over mijn rug, het geeft me een ontspannen gevoel. Rust. De rust waar ik al 2 jaar naar zoek.

Elke plek waar hij met zijn hand komt geeft me tintelingen. Het rare gevoel in mijn buik word alleen maar erger. Zijn dit de vlinders waar ze het altijd over hebben? Ben ik verliefd? Kan dat wel? Wat gaan mijn ouders er van vinden? Ik word uit mijn gedachtes gehaald door Milo die zich terug trekt uit de knuffel. Een glimlach verschijnt op onze gezichten. We kijken elkaar even aan. Wauw. Ik kan eindelijk goed in zijn ogen kijken. 'Hier mijn nummer, voor als je me nodig hebt.' Zegt Milo om de stilte te verbreken. Ik knik en zet hem in mijn contacten als "Miloot💕."  'Miloot? Is dat mijn nieuwe bijnaam?' Zegt hij lachend. Die lach, waarom is hij zo, zo, prachtig? 'Ja, vind je hem niet mooi?' Ik kijk hem met een ondeugende blik aan. 'Ik vind hem prachtig Meaatje.' Ik moet lachen. 'Miloot en Meaatje.'