'Nobody said it was easy'

Flashbacks

POV: Mea
Slaperig open ik mijn ogen, eerst herken ik de ruimte niet maar al snel herinner ik me alles weer. Ik ben gewoon Milo zijn vriendin! En ik ben ook nog is geslaagd! Ik had op dit moment niks beters kunnen wensen. Ik heb mijn leven weer op orde en ik heb het beste vriendje ooit!.. 'Goeiemorgen lieverd.' Hoor ik zacht naast me vandaan komen. 'Goeiemorgen Milo.' Antwoord ik terug en ik geef hem een kusje op z'n lippen. 'kom we gaan uit bed, ik heb honger.' Zeg ik lachend terwijl ik mijn lichaam beweeg naar de zijkant van het bed. 'nee nog heel even, alsjeblieft.' Vraagt Milo me bijna smekend. 'Oke dan, heel eventjes nog.' Milo glimlacht lief naar me terwijl hij me weer dichter naar hem toe trekt. Sukkeltje.

-

'Milo, kunnen we samen koken?' Vraag ik hem. Het is namelijk al half 6 geweest. 'Uh ja is goed, ik kan alleen niet koken..' Antwoord hij mij. Zachtjes grinnik ik. 'We kunnen pizza maken, dat is lekker makkelijk.' Milo knikt en loopt achter mij aan naar het kleine keukentje van ons vakantie huisje. We hebben vanmiddag boodschappen gedaan dus alles wat we nodig hebben hebben we al. 'Oke Milo als jij de paprika snijdt dan doe ik alvast de tomatensaus op de pizza bodem.' Milo knikt en volgt mijn instructies. Hij is zo mooi als hij geconcentreerd bezig is, eigenlijk is hij altijd mooi. Glimlachend kijk ik naar hem, hoe hij zo onhandig bezig is maar hij toch zijn best probeert te doen. 'Is er wat?' Vraagt hij als hij opkijkt. 'Nee, nee er is niks. Ga maar verder.' Nadat ik dit heb uitgesproken krijg ik flashbacks van die keer toen we in de auto zaten, toen ik uit het ziekenhuis kwam en Milo me meenam naar de Mac. Ik ben zo dankbaar voor hem, het is al bijna een half jaar geleden en toch denk ik er dagelijks aan. Hij heeft mij gered. Hij kon me ook laten liggen en gewoon doorrijden, maar hij bleef bij me. En dat is iets wat ik altijd zou onthouden, door hem sta ik hier nog, levend.

-

'Ugh Milo nu zit er allemaal tomatensaus op mijn gezicht!' Zeg ik lachend terwijl ik de tomatensaus van mijn voorhoofd afveeg. Milo grinnikt. 'Sorry Meaatje.' Ik rol speels met mijn ogen. 'Is alles eraf zo?' Vraag ik hem nadat ik met mijn hand over heel mijn gezicht ben gegaan. 'Hm bijna... Op je lip zit nog wat.' Zegt hij terwijl hij met zijn duim over mijn lip heen gaat. Hij kijkt me diep aan. Nog steeds voel ik dezelfde vlinders die ik had aan het begin. 'Zo het is eraf.' Grijnst hij. Ik kijk hem nogsteeds een beetje geshockeerd aan. Elke aanraking die hij doet voelt nogsteeds geweldig. 'Wat moet ik nu doen?' Vraagt hij alsof hij net niks heeft gedaan. Ik zucht en ik leg hem uit dat de champignons mag gaan snijden. Terwijl Milo bezig is met de champignons verdeel ik de salami over de pizza. Ik kan er niks aan doen maar ik moet de hele tijd glimlachen, dat heb ik altijd als ik bij hem in de buurt ben. Hij maakt me gelukkig. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit niet gelukkig van deze jongen word.

-

'Au kut!' Roept Milo opeens. Ik kijk opzij en ik zie dat er bloed uit Milo's vinger komt. 'Gaat het?' Vraag ik bezorgt. 'Mwa, het doet best wel veel pijn...' 'Laat mij eens kijken.' Zeg ik terwijl ik zijn hand oppak om de snee van dichtbij te bekijken. Milo maakt een moeilijk geluidje. 'Hm ja het is best een diepe snee... Ik ben zo terug, niks doen.' Milo knikt gehoorzamend en ik loop naar boven om een pleister en verband te halen. 'Ja ben ik weer.' Zeg ik als ik de keuken binnenkom. Milo staat nog steeds op dezelfde plek maar ziet er wel wat witter uit. 'Milo gaat het? Kom even zitten.' Milo gaat zitten aan de keukentafel en ik kniel voor hem neer. 'Oke ik ga het even ontsmetten, dat kan even pijn doen.' Milo zegt niks maar ik zie aan zijn gezicht dat hij het prima vind. Ook deze keer krijg ik flashbacks, van die ene keer dat Milo mijn sh wonden aan het verschonen was. Trouwens, nu wel erg apart dat hij er nu zo slecht tegen kan. Ik bedoel, dat van mij was niet echt minder erg ofzo. 'Zo klaar, nu alleen nog even het verband eromheen wikkelen.' Zeg ik terwijl ik het verband uit het doosje haal. Zachtjes wikkel ik het verband om zijn vinger. Na even ben ik klaar en sta ik op. 'Zo dat is gedaan, ik ga wel verder met koken. Blijf jij maar zitten.' 'Weet je het zeker?' Vraagt Milo moeilijk. 'Ja Milo, ik red het wel alleen. We waren toch al bijna klaar.' 'Oke dan...' Zegt Milo dan. Ik geef hem een glimlach en ik ga weer verder met waar ik mee bezig was.

-

'Lukt het een beetje?' Vraag Milo terwijl hij een kusje in mijn nek geeft. 'Ja ik ben net klaar, kan jij de tafel even dekken?' Vraag ik hem. 'Is goed lieverd.' Hij geeft me nog snel een kus en begint dan met tafel dekken. Ik pak ondertussen de pizza en als ik mezelf omdraai om naar te tafel te lopen zie ik Milo allemaal kaarsjes aansteken. Ik grinnik zacht. 'Waar is dit voor nodig dan?' Zeg ik vragend. 'Gewoon, omdat ik zo trots op je ben. En omdat je ondanks je eigen situatie nogsteeds zo goed voor andere mensen zorgt.' Antwoord hij lief. 'Milo je bent te lief voor me.' 'Soms mag dat wel toch? In de avond zeur je wel anders.' Knipoogt hij. Ik zucht en draai speels met mijn ogen. 'Laat ook maar weer, zullen we gaan eten? Ik sterf namelijk bijna.' Grinnik ik. 'Is goed, op 1 voorwaarde, dat ik jou vanavond mag eten.' Grijnst hij. Ik stik bijna in mijn pizza. 'hmm, daar moet ik nog even over nadenken hoor.' Zeg ik grijnzend terug. 'Ah kom op, ik weet dat je hier geen nee tegen kan zeggen.' Plaagt hij terug. Ja oke, hij heeft wel gelijk. Hij kan het namelijk wel. 'Oke oke, vooruit dan maar.' Grinnik ik. Ik kan je 1 ding vertellen, dit word een gezellige avond.

Sorry sorry sorry (alweer) dat dit deel niet zo lang is, dit was een heel saai deel om te schrijven en mijn motivatie was een beetje op😭. Ik hoop dat jullie het deel ondanks dat het een beetje saai was toch leuk vinden.
&&& ik ga naar Afas Live!! FBDJDJSHFHEIDHDIEIFJFIEIR (ik ben niet oké🤗) Ja nee goed verhaal uh de ballen de groeten de tyfus 💕