'Nobody said it was easy'

Het einde?

POV: Milo
Was dit het dan? Was dit het einde van ons? Is het hier dan afgelopen? Huilend laat ik mezelf mijn kussen vallen, ik ben er kapot van. Ik kan niet zonder haar, ik wil niet zonder haar. Zij moest de moeder van mijn kinderen worden, niet mijn ex. Ik weet dat dit de beste keuze voor ons allebei is, maar het doet pijn, heel veel pijn...

//1 maand eerder//
POV: Mea
Boos en verdrietig gooi ik de deur achter me met een klap dicht, dit is al de 3e ruzie van Milo en ik deze week. Boos trap ik tegen een steentje aan, ik ben niet boos op Milo, ik ben boos op de situatie. Het ging zo goed, ik was zo gelukkig.  Hij is degene waarom ik er nog ben, door hem ging ik door, door hem was ik gelukkig. Maar nu ben ik alles behalve gelukkig...Waarom moet het zo? Waarom heb ik dit? Ik weet niet of ik dit nog langer zo vol kan houden...Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van hem, alleen zoals het zo gaat kan het gewoon niet langer. Huilend laat ik mezelf tegen een muurtje vallen, ik wil hem bij me hebben, maar toch wil ik hem eigenlijk niet zien. Bang dat het alleen maar meer pijn gaat doen.

POV: Milo
"Godverdomme!" Vloek ik hard, weer een ruzie, alweer. Hoe? Hoe is het zo gelopen? Ik was zo gelukkig toen ze eindelijk van mij was, hoe kan het dan dat het nu zo slecht gaat? Ik wil dit niet, echt niet. Ik hou zo veel van haar, alleen het lijkt wel alsof we niet meer voor elkaar gemaakt zijn. Hoeveel pijn het ons beide doet, dit gaat niet. We worden beide ongelukkig hiervan, maar ik weet nou niet of het beter gaat als we zonder elkaar gaan leven... Ik heb haar nodig en zij mij, we steunde elkaar in lastige tijden. We kunnen het nu toch niet allemaal opeens weggooien? Tranen prikken in mijn ogen als ik daar aan denk, hard sla ik op mijn kussen. Wat een kut situatie.

//Weer naar het heden//
POV: Mea
Hard scheur ik met mijn auto de straat uit, ik zie bijna niks meer door mijn tranen. Het is afgelopen. Alles. Alles is weg. Het is uit, dit was ons verhaal. Hij, de jongen die mij heeft gered, heeft laten zien hoe mooi het leven eigenlijk is. Hij, wij, ons, is nu klaar. Ik ben kapot, ik kan dit niet, maar ik kon ook niet met hem blijven. Het is voor ons beide beter, we hebben het goed gedaan. Ook al doet het zeer.

//Terug naar net bij Milo thuis//
POV: Mea
"Milo, het is uit." Zeg ik snikkend. Nooit verwacht dat ik dit ooit zou zeggen... Ik voel mijn hart in duizenden stukjes breken. "Het is beter zo, oké?" Zeg ik moeilijk, wetend dat het de eerste paar weken, misschien wel maanden heel lastig gaan worden. Lastiger dan dat het was. Milo knikt terwijl hij zijn tranen zachtjes wegveegt, heel veel zin heeft het niet aangezien de tranen maar blijven komen. Milo komt iets dichterbij mij staan en kijkt mij, met zijn rode ogen aan. "Mag ik?.. Voor de laatste keer?" Zegt hij zachtjes. De laatste keer... Ik knik. Zachtjes legt hij mijn hand op mijn wang en plaatst hij, voor de laatste keer, zijn zachte, warme lippen op die van mij. Ik ga dit zo missen. Ik proef zijn tranen door de zoen heen, het maakt me even niks meer uit. Het gaat nu, nog heel even om ons. Wij samen, die dachten dat we met z'n 2en alles aankonden. En nu zijn we toch zo geëindigd. Na even haalt hij voorzichtig zijn lippen van die van mij, ik kijk hem aan in die bloedmooie ogen van hem, die ik als eerst zag. Milo pakt mijn heupen vast en trekt me dichter tegen hem aan, hij laat zijn hoofd op mijn schouder vallen. Oh die arme jongen. Ik laat mijn hoofd op zijn borstkas rusten houd hem voor de laatste keer stevig vast. "Ik hou van je Mea, dat zal ik altijd blijven doen. Onthoud dat." Fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik slik, oh Milo je maakt het alleen maar moeilijker. "Ik hou ook van jou Milo, altijd. Ik zal je nog altijd dankbaar zijn." Zeg ik stotterend, de hoeveelheid verdriet heeft alles overgenomen. Milo haalt zijn hoofd van mijn schouder af en geeft me nog een zacht kusje op mijn hoofd waarna hij zijn armen stevig om mij heen slaat. Milo alsjeblieft, het word niet makkelijker zo. Laat mij gaan, ik ben het niet waard. Je verdient deze verdriet niet. Vind iemand anders, ik red het wel. Denk ik. Langzaam duw ik mezelf weg uit Milo's greep. "Sorry Miloot...Ik-ik kan het niet." Oh alles doet pijn. Ik voel me zo ontzettend leeg van binnen. "Ik, ik moet gaan...Tot ooit, hoop ik." Zeg ik zachtjes. "Mea... alsjeblieft blijf nog even hier." Zegt Milo snikkend. "Sorry Miel, ik kan het niet meer. Zet jezelf over mij heen, je verdient beter. Zoek iemand anders, ik red mezelf wel." De trillingen in mijn stem maken dat het nog lastiger is om te zeggen. "Ik wil niemand anders, ik wil alleen jou." Zegt hij terwijl hij mijn handen vastpakt. "Milo, je weet dat dit niet gaat. Daar hebben we het samen over gehad, ik weet hoeveel pijn het doet, echt waar. Maar zo is het beter, geloof me." Oh Milo je maakt het zo moeilijk voor jezelf. Milo knikt. "Tot ooit Mea..." "Tot ooit Milo..."

//Terug naar het heden//
POV: Mea
Ik kan wel schreeuwen van de pijn die ik voel in mijn lichaam. Zoveel pijn heb ik nog nooit gevoeld. Ik ben eindelijk bij het huis van Nova aangekomen. Zij wist ervan en wilde mijn opvang zijn aangezien ik nogsteeds geen echte plek heb om te wonen. Ik was eigenlijk altijd bij Milo... Nee Mea, niet aan hem denken. Hoe lastig dat ook is. Met trillende handen druk ik op de bel en al snel word de deur open gedaan. "Oh meisje toch." Zegt Nova medelevend als ze mij met rode, dikke ogen ziet staan. Ze geeft me een stevige knuffel, ze verdiend de wereld. "Kom binnen, dan gaan we iets doen o, je een beetje op te vrolijken. Opvrolijken? Hoe moet ik vrolijk worden als ik net zojuist de liefde van mijn leven voor het laatst heb gezien? Ik zucht maar besluit er niks over te zeggen dus ik knik instemmend. Ik loop achter haar aan naar binnen en trap mijn schoenen uit. Nova zit inmiddels op de bank met chocola en cola, ik plof naast haar neer en laat mijn hoofd moe op haar schouder vallen. "Film kijken?" Vraagt ze. "Geen zorgen ik zal geen zielige of romantische film opzetten." Zegt ze we snel achteraan. Ik gniffel even. "Is goed." Zeg ik terwijl ik een stuk chocola pak. Ondanks dat het uit is met Milo, heb ik altijd mijn vrienden nog. Vriendinnen boven jongens, zeg ik dan maar.

POV: Milo
Matthy zit inmiddels naast mij, ik had hem geappt over de situatie en hij wilde gelijk langskomen. Erg lief van hem. Tussen ons in staat een grote bak chips en in mijn hand heb ik een biertje. Dit zou best wel is mijn 5de biertje zijn geweest, ik weet het niet meer. Zo denk ik tenminste niet meer aan haar. "Milo misschien moeten we gaan slapen, het is al laat." Zegt Matt opeens. Slapen? Dat betekent dat ik morgen weer nuchter ben. Ik wil niet slapen. Ik maak daarom ook een afkeurend geluidje. "Jawel Miel, kom." Zegt Matthy deze keer wat strenger waarna hij me overeind trekt. Ik ben te slap om terug te vechten dus ik wankel maar een beetje achter hem aan. Motivatie om me om te kleden heb ik niet dus stap ik gelijk mijn bed in. Hopend dat het snel beter gaat en dat ik haar zo snel mogelijk kan vergeten, ookal is dat iets wat ik niet wil.
-
Sorry not sorry🤗
Ja oké dit is bijna het einde van mijn boek, ik plaatst zo nog een epiloog en dan is het verhaal afgelopen. Ja verder heb ik eigenlijk vrij weinig te zeggen😭

Xx Mirte