'Nobody said it was easy'

Schooldag

POV: Mea
'Wiskunde... check! Economie... Ja! Oké volgens mij heb ik alles.' Zuchtend gooi ik mijn rugzak over mijn schouder. Vandaag moet ik weer naar school na 2 dagen thuisblijven. Milo heeft mijn school ingelicht dus ik mag gelukkig wat eerder naar huis. 'Mea kom je? We moeten gaan!' Hoor ik Milo onder aan de trap roepen. 'Ja kom eraan!' Milo brengt me naar school en haalt me op, hij wilde me niet laten fietsen of met het openbaar vervoer laten gaan. Cutie. En aangezien ik om kwart over 2 bij mijn eerste afspraak van de psycholoog moet zijn komt het ook beter uit. Ik zie er wel ontzettend tegen op om daar naar toe te gaan, moet ik daar alles opnieuw gaan vertellen. Hun denken echt dat ik daar zin in heb of wat? Waarschijnlijk krijg ik er alleen maar paniek van. Maargoed, aangezien ik vrij weinig keus heb moet ik maar gaan. Milo zei ook al dat het me ging helpen, ik zie wel. Eerst school nog overleven.
_

'Succes Meaatje.' Zegt Milo als we stoppen bij mijn school. 'Dankje Milootje.' Zeg ik terwijl ik de deur open trek om uit te stappen. 'Hey laat je me nou weer in de steek?' Ik moet lachen en draai speels met mijn ogen, ik breng mijn lichaam naar hem toe en snel druk ik een kusje op zijn mond. 'Zo goed?' Vraag ik ondeugend. 'Mh ja vooruit dan maar.' Zacht grinnik ik. 'Ja? Ik wil er best meer geven namelijk.' Nu komt er ook een ondeugende blik op zijn gezicht. 'Daar zeg ik zeker geen nee tegen.' 'Even wachten nog, na schooltijd.' Grijns ik. Ik gooi de deur dicht. Ik draai nog een keer achterom en zie Milo verbaasd maar toch met een grijs op zijn gezicht mij nakijken. Ik lach een beetje. Sukkeltje.
_

Ik loop mijn laatste les in. Wiskunde... Ik heb het niet bepaald naar mijn zin maar het gaat opzich wel. Ook omdat ik weet dat ik hierna Milo weer ga zien. Ik kriebel gaat door mijn buik. Nog steeds elke keer als ik hem zie of aan hem denk komen de kriebels weer terug. Hij is in een korte tijd zo belangrijk voor mij geworden. Hij geeft het me gevoel dat ik niet alleen ben. Hij vult de leegte in mij (A/N niet verkeerd gaan denken nu.) Door hem wil ik door gaan. Ik loop naar het achterste tafeltje in het lokaal. Ik ga zitten en pak mijn boeken erbij. Ik heb echt geen zin in deze les, ook omdat ik er vrij weinig van snap. Ik ben benieuwd hoe dat moet met het eind examen. Misschien kan Milo me helpen ofzo.
_

De bel gaat, het is half 2 dus ik mag naar huis. De rest van de klas moet tot half 4, niet dat ze het zullen opmerken als ik weg ben. Snel pak ik mijn boeken bij elkaar en loop ik het lokaal uit. Bij mijn kluisje pak ik mijn jas plus de boeken eruit waarvan ik huiswerk heb. Snel loop ik het school gebouw uit opzoek naar Milo zijn auto, die ik gelukkig al snel vind. Ik trek de auto deur open, gelijk verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik de blonde jongen zie zitten. 'Hee, hoe ging het.' Ik gooi mijn tas in de auto en ga zitten. 'Ging wel, ben wel blij dat ik daar nu even weg ben.' Zeg ik en ik gooi de deur met een klap dicht. 'Blij dat je daar weg bent of om mij weer te zien?' Dezelfde grijns op zijn gezicht als vanmorgen komt terug. 'Mh, allebei.' Zachtjes hoor ik hem naast mij grinniken. Hij start de auto op en rijdt de parkeerplaats af. Ohja, de psycholoog.
_

Stress. Angst. Paniek. Stress. Angst. Paniek. Die 3 dingen gaan de hele tijd door mijn lichaam heen. Ik ben bang, ik vind het eng om over mijn verleden te praten.. en hoe ik daar nu mee om ga. Mijn been gaat op en neer. Starend kijk ik er naar. 'We zijn er.' Ik kan niet praten, het lukt me niet. In mijn ooghoek zie ik Milo me bezorgd aankijken. 'Mea jij kunt dit oké, het komt goed.' Hoe weet hij toch altijd wat ik nodig heb? 'Ik.. ik kan het niet Milo. Ik durf dit niet.' Ik zie niks meer door het wazige beeld die is veroorzaakt door de tranen in mijn ogen. Ik krijg een paniek aanval. Kut. Mijn ademhaling gaat omhoog. Mijn deur word open getrokken, blijkbaar is Milo naar mijn kant van de auto gelopen. 'Mea, kom is even de auto uit.' Ik probeer te knikken, wat moeilijk gaat. Milo heeft mijn gordel al los gemaakt en helpt mij nu om uit de auto te komen. Hij trekt me dichter tegen hem gaan. Ik voel zijn adem in mijn nek. Tranen lopen over mijn wangen. Mijn ademhaling word alleen maar sneller. Ik ben aan het hyperventileren, heel mijn gezicht tintelt en mijn lichaam trilt. Ik kan amper rechtop blijven staan. 'Mea luister heel goed, jij kunt dit oké. Als je wil dat ik er bij blijf dan doe ik dat met alle liefde. Ik ben super trots op je dat je er toch naar toe gaat. Ik snap hoe moeilijk dit is echt waar.' Milo is veel te lief voor mij, maar het helpt wel. Een beetje dan, mijn ademhaling is nog steeds onregelmatig. 'Mea adem met mij mee oké.' Zachtjes knik ik tegen zijn buik aan. Ik probeer Milo zijn ademhaling te volgen, eerst gaat dat moeilijk maar naar een tijdje gaat het steeds beter. Na even is mijn ademhaling weer zo goed als normaal. Er lopen nog een paar verloren tranen over mijn gezicht. 'Heel goed gedaan lieverd. Je doet t super echt waar.' Lieverd? Die bijnaam geeft me, zelfs in deze situatie, vlinders in mijn buik. 'Dankjewel Miel.' Hij wrijft nog zachtjes over mijn rug heen. 'Wil je dat ik mee ga?' Bezorgde Milo is zo schattig. 'Mh ja graag.' Antwoord ik zachtjes. Milo knikt en we lopen samen het gebouw in.
_