LAVİN

1-Giriş

07.05.2023

"Belki ölmek sadece gömülmek değildir."

...

Yazardan

2 şubat 2011

"Babası uygun görmüş, bizim yapacağımız bir şey yok." Dedi genç adam.

Karşısındaki çocuk başını eğdi, kardeşi yaşındaydı bu kız. Fazla küçüktü burası için. "Ağabey bir yolunu bul ne olursun, bu kız buraya uygun değil." Dedi çaresizlikle.

"Yapamayacağımı biliyorsun Yusuf." Diyerek oradan ayrıldı genç adam.

"Sikeceğim ben böyle adaleti!" Dedi Yusuf.

Kafasını yerde oturan kıza çevirdi, gözleri 4 yaşında bir kıza göre fazla duygusuz bakıyordu. Kızın yanına yaklaştı ve yere çömeldi.

"Merhaba, ben Yusuf. Senin adın ne?" Küçük kız düşünmeye başladı.

Ellerini iki tarafa kaldırarak dudağını büzdü. "Bilmiyorum ki ağabey. Babam bana sürekli farklı şeyler söylüyor." Yusuf şaşırmıştı.

"Ne gibi?"

"Orospu diyor mesela," küçük kız işaret parmağını çenesine koyarak düşünmeye devam etti. "Piç de diyor."

Yusuf duyduklarıyla hızla ayağa kalktı. Ne duymuştu az önce? 4 yaşındaki bir kıza bunlar denmemeliydi. Ayağa kalkmasıyla küçük kız irkilmişti. Bu kız burada kalmamalıydı, ne olursa olsun buradan gitmeliydi. Burda kalırsa yaşayamazdı ki, ruhu ölürdü burada. Bir daha gülemezdi, eğlenemezdi, güvenemedi.

Yerdeki irkilen kıza baktı, bir şeyler yapmalıydı.

Ama elinden ne gelirdi ki?

Bu kıza yapılanlar kendisinin yanındayken olmamalıydi, kaldıramazdı Yusuf. 15 yaşındaydı ne de olsa değil mi?

O kız da 4 yaşındaydı ama. Görmeye katlanamayacağı şeyleri yaşmayacak mıydı bu kız?

Çok adaletsizce!

Eğilerek kızın yüzüne baktı.

"Özür dilerim, seni kurtaramadığım için özür dilerim. Affet beni tamam mı?" Elini cebine soktu ve küçük kız kardeşine aldığı bilekliği kızın bileğine taktı. "Bunu sakla tamam mı? Bu çok önemli." Dedi ardından arkasını dönerek koşarak uzaklaştı.

Arkasından bakakalmıştı küçük kız.

Düşünüyordu, ne olmuştu ki?

Kendisi mi bir şey yapmıştı?

Uzun zamandır kesilmemiş uzun ve kirli tırnaklarını avucuna batırdı, gene aptalca davranmıştı ve o çocuk kaçmıştı. Bu yüzden de kendisine kızıyordu.

Avucunun içinde bir sürü tırnak izi vardı, kendine her kızdığında avucuna batırırdı tırnaklarını. Gelen sert adım sesleriyle kafasını kapıya çevirdi.

Nereden bilebilirdi ki bu adım seslerinin onun kabusu olacağını?

Yüksek sesle kapının açılmasıyla 3 tane adam girmişti içeriye.

Ortadaki, yaşlı adam "Bu mu kız? Baya güzelmiş." Demesiyle yanındaki adamlar kafasını sallamıştı. Yaşlı adam küçük kızın yanına yaklaştı.

"Merhaba güzel kız, adın ne bakalım senin?" Küçük kız bilmediğini işaret etti. Yaşlı adam da bilmediği için sormamıştı zaten.

"Senin adın Lina, benim adımda Fırat. Memnun oldum Lina." Tabii ki kız hakkında bir şeyler biliyordu.

Lina gözlerini kırpıştırarak yaşlı adama baktı. Onun adı Lina'ydı.

Ne orospu ne de piç...

"Bir şey sorabilir miyim Fırat ağabey?"
Yaşlı adam kafasını salladı. "Ben neden buradayım? Anne nerde?"

"Anne ve babanın işi varmış, o yüzden buradasın. Hem sen çikolata sevmez misin? Hadi gel çikolata yiyelim!" Yaşlı adam neşeyle ve sevimlice konuştu.

Hayatı boyunca çikolatalardan nefret edeceğini nereden bilebilirdi ki Lina?

Veya,

Çikolata için gittiği yerin hayatını zindan edeceğini nereden bilebilirdi ki?

Heyecanla ayağa kalktı, yaşlı adam onun kollarından tutarak kucağına aldı ve yürümeye başladılar. "Birsürü çikolata var değil mi ağabey?" Fırat kafasını salladı.

Hayatını karartacağı kız şuan onun kucağındaydı. Ayrıca çok güzeldi, en mutlu olduğu konu bu yöndeydi.

Yavaşça yürümeye başladılar, Lina mutluydu. İlgi görüyordu ne de olsa.

Ne olabilirdi ki? Diye geçirdi içinden Lina.

Ne olacağını nereden bilebilirdi ki?

Ruhunun öleceğini nereden bilebilirdi?

Belki de ölmek sadece gömülmek değildir , ölen her insan gömülür mü toprağa?

...

Aslında yazmaya devam etmeyecektim ama canım sıkılınca aklıma bir çok senaryo geliyor ve bende tekrar başlamak istedim.

Pek tutmazsa belki gene bırakırım bilmiyorum.

İlk olarak kızımızın en büyük yaralarından birini anlatmak istedim, belki tahmim etmişsinizdir ne olduğunu.

Bir kaç bölüm taslak biriktirip öyle atıyorum bölümü, o yüzden yazar yazmaz atmadım yanisi.

İyi günler...

zeywune
ecrin